Tuesday, May 24, 2011

Women in Science

Vandaag las ik de maandelijkse nieuwsbrief van de dekaan, het hoofd van de Stanford School of Medicine.  In de brief stond een verslag van een gala-avond, waar 17 artsen werden gehuldigd als "Lifetime Honorary Medical Staff". Mijn oog viel op de voornamen van de feestvarkens: Thomas, Bryan, Karl, Louis. Waar waren de vrouwen? Ik keek nog eens goed, maar er was geen enkele vrouwennaam te vinden. Alle 17 awards waren aan mannen uitgereikt. Nou ja, dacht ik, dat is misschien wel te begrijpen, want dit klinkt als een prijs die aan gepensioneerde, oudere, artsen was uitgereikt. Veertig jaar geleden waren er nog niet zoveel vrouwen die medicijnen gingen studeren. Maar was er echt geen enkele vrouw te vinden die in aanmerking kwam?

Direct daaronder stond een ander verslag, dit keer van de "2011 Medical Students Research Awards". Omdat tegenwoordig meer dan 50% van de arts-studenten vrouw is, hoopte ik dat ik hier wat meer vrouwennamen kon vinden. Maar nee, alle 5 de prijzen gingen weer naar een man.

Ik moest even goed op de kalender kijken, maar het was toch echt de 21ste eeuw. Het was toch echt op Stanford, een universiteit die altijd beweert dat vrouwen en mannen gelijke kansen krijgen.

Mijn motivatie tot het doen van Heel Goed En Geweldig Onderzoek was inmiddels tot het nulpunt gedaald. Ik besloot mijn energie te wijden aan het schrijven van een email aan de Dekaan himself. Maak je geen zorgen, ik heb het netjes en beleefd gehouden. Ik heb hem verteld dat ik de twee lijstjes in strijd vond met het officiele zogenaamd vrouw-vriendelijke beleid van de universiteit, en ik heb hem gevraagd of er echt geen vrouwen te vinden waren die voor 1 van de prijzen in aanmerking kwamen.

Toen de National Institute of Health (NIH) in 2004 besloot tot het uitreiken van jaarlijkse "Pioneer Award" prijzen aan toponderzoekers, ontstond er nogal wat commotie toen de namen van de prijswinnaars bekend werden. Alle 9 Pioneer Award ontvangers waren mannen! Er kwamen diverse publicaties in o.a. Science en de Journal of Women's Health waarin er schande van werd gesproken. Het jaar erop haastte de NIH zich om de fout te herstellen, en er waren maar liefst 6 vrouwen onder de 13 prijswinnaars.

Ik denk dat de Dekaan een beetje bang was dat ik het "gender-biased" Stanford prijzenbeleid aan de grote klok zou gaan hangen, want binnen een paar uur kreeg ik een persoonlijke email terug van Dr. Pizzo. Ja, ik had gelijk, en ja het was schandalig, en nee, het zou nooit meer gebeuren.

Nu maar wachten tot ik een mooie prijs win. Want vanaf nu wordt het natuurlijk allemaal anders.