Sunday, May 29, 2005

Martin en Nanny - deel 3

Half mei kwamen onze gasten Martin en Nanny, Remon en Jelmar weer naar Sunnyvale. Ze hadden bijna twee weken lang rondgetoerd door de "South-West", en hadden veel gezien: Grand Canyon, Monument Valley, Sequoia National Park, Brice Canyon, Zion, Las Vegas, Death Valley en Yosemite.

Ze zouden nog 1 dagje bij ons zijn voordat ze weer naar NL zouden vliegen. We besloten om een wandeling te maken, want de volgende dag zouden ze immers weer 12 uur in het vliegtuig zitten! Maar eerst een ontbijt, buiten in de zon. Daarna met zijn allen in hun huurauto, een minivan, waar we allemaal (6 personen) in konden!
We hadden onze favoriete wandeling in Russian Ridge uitgekozen, en dat bleek goed gegokt, want het was een grote bloemenzee! Nog nooit had ik zoveel bloemen bij elkaar gezien. Prachtig hoor. We zagen ook nog een paar hagedissen (zie laatste foto).

Friday, May 27, 2005

Martin en Nanny - deel 2

Natuurlijk mocht een bezoek aan The City, San Francisco, niet ontbreken voor onze gasten. Zoals altijd begonnen we de tour met een uitzicht vanaf Twin Peaks, van waar de stad letterlijk aan je voeten ligt. We hadden weer geluk; het was prachtig weer.

Daarna reden we door naar de Golden Gate Bridge, de beroemde oranjerode brug. Altijd leuk om overheen te wandelen, al is het hier altijd erg druk, en raast het verkeer langs je heen. Maar het uitzicht op de stad, vanaf een heel andere hoek dan bij Twin Peaks, is geweldig, en Alcatraz zie je ook goed liggen. Beneden lagen de surfers te wachten op de volgende golf, en we zagen zelfs een helicopter onder de brug doorvliegen.

Het gevangenis-eiland Alcatraz was ons volgende doel. Het eiland is vanaf ca. 1850 een militaire basis en gevangenis geweest, en werd rond 1935 een civiele gevangenis, voor de allerzwaarste criminelen. Het was "onmogelijk" om te ontsnappen, want het ijskoude water en de haaien zouden dodelijk zijn. Maar natuurlijk zijn er vele pogingen geweest, en mogelijk met succes! De film "Escape from Alcatraz" heeft dit als onderwerp. In 1963 werd de gevangenis gesloten omdat het te duur werd om te onderhouden. Het beton begon af te brokkelen, de tralies gingen roesten, en er was geen geld voor reparaties. Nadat de gevangenis dicht ging werd het eiland aan zijn lot overgelaten, tot er in 1969 een groep Indianen het eiland bezetten, om aandacht te vragen voor het feit dat zij geen land en toekomst hadden. Ze hadden uiteindelijk succes, en kregen reservaten toewezen. Nu is het eiland een National Monument, en kun je met de boot een bezoek brengen aan "The Rock". Meer over de geschiedenis van het eiland op AlcatrazHistory.com.
Met de boot gingen we naar het eiland toe. Onze bezoekers gingen met de koptelefoon de rondleiding doen, maar Gerard en ik hadden dat al begin dit jaar gedaan, dus voor ons was het leuker om over het eiland heen te lopen. De vroegere bewakers van het eiland hadden hier tuinen, en er zijn nog steeds veel mooie planten te zien. Bovendien zitten hier veel vogels. Meeuwen en aalscholvers zaten te broeden, en we zagen zelfs een "Black Crowned Night Heron", een soort reiger (laatste foto van dit rijtje). En je hebt ook vanaf hier weer een mooi uitzicht op San Francisco.


Eenmaal weer terug op vaste wal, gingen we eerst een smoothie drinken. Daarna met de Cable Car naar het Cable Car Museum. Dit is niet alleen een erg leuk museum, het is ook de plaats waar de kabels voor de cable cars worden aangedreven.

Thursday, May 26, 2005

Martin en Nanny - deel 1

Eind april kregen we weer bezoek van Nederlandse vrienden: Martin en Nanny, en hun zonen Remon en Jelmar. Ik ging ze ophalen op het vliegveld. Het is zo grappig als je staat te wachten in San Francisco op de KL605 uit Amsterdam, want dat is natuurlijk het vliegtuig waarmee de meeste Nederlanders hier in de Bay Area aankomen. Dus daar sta je dan in de aankomsthal op SFO, en dan hoor je opeens weer overal Nederlands om je heen van al die Hollanders die hun vrienden staan op te wachten. Er wonen toch best wel veel Nederlanders hier, en dit is zo'n plek waar ze in grote aantallen bij elkaar komen: om 2 uur 's middags op het International Airport. Nu was het extra druk, want het was het begin van de voorjaarsvakantie, en veel gezinnen kwamen die dag aan. We hadden elkaar in geen drie jaar gezien, dus dat was even zoeken op het vliegveld, maar toen herkenden we elkaar toch!

Martin en Nanny zouden een rondreis door "the Southwest" gaan maken, maar de eerste dagen bleven ze bij ons. Ze hadden veel leuke cadeaus voor ons meegenomen: tijdschriften (je weet niet half hoe leuk het is om weer eens een Libelle of Elsevier te lezen), kaas, een CD, en een mooie schaal met vijf kaarsen in vrolijke kleuren. We zijn weer helemaal hip, hoor!

De volgende dag, zaterdag, zijn we naar Monterey gegaan. Dit kustplaatsje ligt op ca. anderhalf uur rijden van ons, en is vooral beroemd om het Monterey Bay Aquarium. Een leuk museum met zeeotters, een "kelpforest", een soort grote bak water met allerlei vissen erin, kwallen die ronddrijven op muziek, haaien, je kunt roggen aaien, met water spelen, kortom een museum voor jong en oud. Op een groot balkon buiten staan verrekijkers, waarmee je over de baai uitkijkt. Er lag een boei, waar een heleboel zeeleeuwen op lagen, dus er was genoeg te zien!


We hebben buiten op een terras gelunched, met op de achtergrond een stel feestende Amerikanen (veel rook, veel muziek en veel drank - en dat om 1 uur 's middags!). Maar zoals altijd hier: goede bediening en lekker eten. Daarna reden we door naar Point Lobos State Reserve, een natuurreservaat iets verder naar het zuiden, langs de kust. De kust is hier lekker ruig, met hoge kliffen, inhammen, en kleine eilandjes waartegen de golven aanbeuken. We hebben een mooie wandeling gemaakt, waarbij we zeeleeuwen, pelikanen, albatrossen, zeeotters en een eekhoorn hebben gezien.

Wednesday, May 25, 2005

Pasty

Tijdens een van onze lunchpauzes op het werk had iemand een "pasty" (pasteitje) meegenomen. Niet zo'n Hollands rond rechtopstaand bakje, maar een Engelse versie, een soort halfrond groot saucijzenbroodje, gevuld met een groenten/vleesmengsel. Zie de foto hieronder.

Er ontstond een discussie over hoe "pasty" uitgesproken moest worden. Was het "pass-ty" (pès-tie op zijn Hollands) of was het toch "paste-ty" (pees-tie op zijn Hollands)? De meningen waren wat verdeeld, en aan mij hadden ze natuurlijk helemaal niets, als enige buitenlander tussen 4 Amerikanen.

M. dacht dat het "pass-ty" was, of was het toch "paste-ty"? D. wist te vertellen dat een "paste-ty" iets heeeeeeel anders was. Wat dan? Hij begon te lachen. Tja....... Nou, vertel op?

Na enig twijfelen en giechelen kwam het hoge woord eruit. Een "paste-ty" was een tepelplaatje. Een leuk versierinkje voor nachtclubdanseressen en stripteasers. D. wist nog meer: ze komen in allerlei vormen en kleuren, in de vorm van zonnetjes, sterren, met kwastjes ("tassels"), met donsveertjes, you name it. Wow, D. hoe weet jij dat allemaal toch? En hoe plak je dat dan vast? Met "paste" dus. D. zei dat we het zo konden onthouden, zodat we nooit een embarrassing ervaring zouden hebben als we een pasteitje zouden bestellen.

Die middag stuurde D. ons ook nog een link, want wij dames waren allemaal heel benieuwd hoe ze eruit zagen. Hier is de link, voor als je meer wilt weten (openen als niemand over je schouder kijkt): http://www.twirlygirl.net.

Monkey bread

Een kleine anekdote:

Bijna elke donderdagochtend om 9 uur hebben we Labmeeting. Een Relman-labpersoon houdt een presentatie, en de persoon die de week ervoor presenteerde, brengt wat lekkers mee. Een cake, of bagels, of muffins, wat fruit, en sinaasappelsap. Je kunt wat bij de supermarkt halen, maar het wordt altijd extra gewaardeerd als je zelf wat maakt.

Op een dag begin dit jaar was het de beurt van M., een graduate student (AIO/promovenda), om het eten te verzorgen. M. staat erom bekend dat ze graag bakt en kookt, en dat doet ze op semi-professioneel niveau. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen. En het zag er ook deze keer weer prachtig uit: een heerlijke bessentaart, en een tulband overdekt met een kleverig, donker suikerlaagje. "Oh, monkey bread" riep iemand uit.

We zaten met zijn allen om de tafel, min of meer te wachten wie er het eerste toe zou tasten. Ineens zie ik de hand van mijn buurvrouw N. naar de tulband gaan. Ze begint met haar vingers aan de tulband te plukken, en trekt er een stukje van af. Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing. Ik moet er ook nog bij vertellen dat N. de gewoonte heeft om tijdens de lunch vreselijk te smakken. Maar dit sloeg toch wel alles, zomaar met je vingers aan de taart zitten. Nou, ik zou haar wel eens laten zien hoe mensen met stijl dat doen. Dus ik pak een plastic mes, en begin netjes een stukje van de tulband af te snijden. Zo doen we dat in Europa.

Terwijl ik inwendig gloei van trots, begint opeens een andere collega te lachen. "What are you doing? This is Monkey Bread!" Een ander valt bij "You are supposed to eat that with your fingers!" He???? Dat is toch niet handig; zeker niet met deze bijzonder kleverige cake. Dat ga je toch niet met je vingers eten? Dat doen alleen apen.

Monkey bread dus. Gemaakt van biscuitjes, die in stukjes gebroken worden, gerold door een kaneel/suiker/boter mengsel, en daarna gebakken in een "bundt pan" (tulband vorm). En ja, een snelle Internet zoekactie (waar zouden we zijn zonder Google) leverde al snel een plaatje, een recept, en de uitdrukking "Pick at bread like a monkey" op. Weer wat geleerd!

Tuesday, May 24, 2005

Het sinaasappelboompje

Midden in het kruidentuintje waarover ik laatst schreef (zie post "vorderingen in de tuin"), hebben we een sinaasappelboompje geplant. Dat vind ik zo geweldig, dat je dat hier gewoon in de tuin kunt groeien.

Het boompje is van Gerard, hij heeft het vorig jaar september op zijn verjaardag gekregen van een collega. Iedereen die Gerard een beetje kent, weet wel dat hij graag OJ ("orange juice") drinkt. En het liefst vers. Dus had die collega bedacht dat Gerard wel een eigen boom kon gebruiken, dan kan hij zelf de sinaasappels plukken en persen. Op het tuinfeest vorig jaar, op Gerard's verjaardag, kwam die collega dus aanzetten met een leuk boompje, met een feestelijke strik erin. Hij (het boompje dus) hing vol met sinaasappels, die toen nog gelig waren.

We hadden op dat moment nog geen goede plek voor het boompje. Alle zonnige plekken waren bestraat, en de enige andere plaats waar de boom zou kunnen staan, was toen nog bezet door de vijver. Dus bleef het boompje in zijn pot, wachtend op een beter lot.

De sinaasappels werden oranje, en ergens in februari was de tijd gekomen om ze te oogsten. Er waren een stuk of 10 vruchten waarvan er 8 rijp waren. Gerard knipte ze voorzichtig af, al likkebaardend bij het vooruitzicht op verse OJ.




Daarna gingen we snel naar binnen om ze doormidden te snijden en te persen. Mmmmm, lekker sappig. Het werden twee heerlijke glazen jus! Zo vers had Gerard het nog nooit gehad.




In een vorige aflevering schreef ik dat het boompje inmiddels is geplant, midden in het kruidentuintje, waar eerst de vijver was. De hele dag in de zon, perfect. Ik hoop dat hij het daar goed gaat doen. Op dit moment ziet hij er een beetje zielig uit, vind ik. Maar het heeft de laatste weken ook zoveel geregend! Heel uitzonderlijk hier in mei, en niet goed voor een citrusboom. Sinds dit weekend schijnt gelukkig de zon, en is het lekker warm, dus hopelijk trekt het boompje een beetje bij. En volgend jaar hopen we weer op een goede oogst!

Monday, May 23, 2005

Cheese At Elies'

Tijdens onze dagelijkse lunchpauzes hebben we vaak leuke discussies. We stellen "random questions" en proberen die te beantwoorden, zoals:

  1. Hoe groeit een cashew noot? (aan een boom, in een soort dikke schil)

  2. Mag je met vullingen in je kiezen wel in een MRI apparaat? (antwoord: ja, heb ik zelf namelijk overleefd!)

  3. Had president Washington echt een houten gebit? (nee, schijnt een legende te zijn)


Na afloop van de lunch rennen we dan allemaal naar onze computer, en doen een Google search, al dan niet met plaatjes.

Een paar weken geleden vertelde collega K. dat ze wat moeite had met de reclame campagne voor Californische kaas. De slogan hiervan is: "Great Cheese comes from Happy Cows. Happy Cows come from California. Real California cheese." K. komt uit Wisconsin, en de kaas daarvandaan was toch veeeeeeel lekkerder. P. vond dat ze dat maar moest bewijzen. Na wat discussie besloten we om een blinde smaaktest te houden om de Californische en de Wisconsin kaas te kunnen vergelijken. Nu ging K. toevallig naar Wisconsin toe, vorige week. Ze ging de uitdaging aan, en kwam terug met vijf stukken Wisconsin kaas, waaronder een heel speciale 5-year old Cheddar. Een paar andere collega's hebben Californische "counterparts" uitgezocht, anderen brachten brood, toast, wijn en bier, en ik stelde ons huis ter beschikking. Vanavond was het dus zover: Cheese at Elies'.

Eerst werden de kazen geheimzinnig gesneden door 1 persoon, daarna gecodeerd door een ander, vervolgens werden er verschillende kleuren prikkertjes gebruikt, zodat je niet precies meer wist welke kaas wat was. De smaaktest kon beginnen. Het werd erg leuk. Glaasje wijn, hapje kaas, hapje brood, stukje peer, hapje kaas, mmmmm. Toen iedereen alles had geproefd, werd er een stemming gehouden. De winnaar? De Wisconsin 5-year old Cheddar (oranje kaas). Maar, de Goudse 18-maand oude kaas die ik had gehaald bij een delicatessenzaak, stond toch mooi op nummer twee. Nummer drie werd een gerookte lichtgekleurde kaas uit - jawel - Wisconsin. K. was zeer tevreden!



Vorderingen in de tuin

Ik heb zoveel te vertellen! De laatste aflevering op mijn website "oude stijl" ging over Sinterklaas. Zo oud als Sinterklaas....... Ik heb nog een half afgemaakte aflevering over onze belevenissen met de kerst, maar het is al weer bijna juni.....Hoog tijd voor een nieuwe aflevering. Er is alweer zoveel gebeurd sinds die tijd, waar moet ik beginnen?
Eerst maar eens even over de tuin vertellen. Daar zijn we heel druk mee bezig geweest de afgelopen maanden. Hier is een foto van de hoek van de tuin waar we mee bezig zijn geweest:


Links achter in de tuin was een betonnen vijvertje met waterval, waar we niet zo gelukkig mee waren. Want:

  1. Het was een romantisch watervalletje, met rotspartijen enzo. Dat past niet echt bij de strakke stijl van ons huis.

  2. Het beton onder de waterval was hier en daar gescheurd, dus als je de pomp aanzette ging het watervalletje netjes stromen, maar na een half uur was de vijver efficient leeggepompt.

  3. De grote overhangende boom van de buren, die het hele jaar door blaadjes verliest, zorgde altijd voor veel troep in het water. De "generatio spontanea" theorie (door Pasteur verworpen) moet misschien toch weer nieuw leven (pun intended) worden ingeblazen, want er ontstond elke zomer een indrukwekkende blubberlaag met bijbehorende muggenlarven, en andere enge beestjes. Niet zo'n succes in een gebied waar voor West-Nile virus wordt gewaarschuwd.

  4. En het stonk ook nog.

Redenen genoeg om tot "demolition" over te gaan. Ik schreef daar al over in Deel 31 (zie onze oude afleveringen). We hebben heel wat weekenden doorgebracht met het kapotslaan van de vijver, het wegbrengen van de brokken beton naar "de stort", het doorspitten van de glibberige kleigrond, en het mengen van de klei met compost, weer doorspitten, het graven van geulen, het aanleggen van een sprinkler installatie, het doorzagen, neerleggen en aan elkaar schroeven van balken, en het planten van kruiden en een sinasappelboompje. Genoeg stof voor wel 10 afleveringen! ! Maar goed, nu laat ik het maar even bij een foto van de nieuwe situatie.


Inmiddels was ook een deel van de schutting vervangen, dus het ziet er heel anders uit. Alleen de "Bird of Paradise" plant, die met die grote bladeren en prachtige oranje bloemen, (links van het midden op de foto) is gebleven. In de plantvakken staan allerlei kruiden: cilantro, thijm, oregano, bieslook, arugula (= rucola sla), en basilicum. Onze trots is het sinaasappelboompje (midden in het kruidentuintje), waarover een andere keer meer.

De achterschutting moet binnenkort ook vervangen worden, want alles staat echt op instorten. We hebben ook de boomstronk achterin de hoek eruit gehaald. Het was meer onkruid dan mooi, en het liep steeds weer uit. Een heel verschil!

De buren achter ons realiseerden zich ook dat de schutting eruit moest, maar ze konden er niet bij. Ze hadden zoveel struiken en bomen staan dat ze de schutting niet konden zien. De klimop die over de schutting groeide, en een mooie groene muur creeerde, was inmiddels ook in hun struiken gaan klimmen, en een aardige perenboom was al dood. De rest stond er ook zielig bij. Vorige week heeft toch onverwacht een tuinman de hele handel weggehaald bij onze achterbuurman. We kwamen thuis van het werk, en IEUW! alles was weg. We kijken tegen een kale schutting, zien het dak en de lelijke antenne daarop van onze achterburen, en tot overmaat van ramp hing van het weekend mijn rhododendron akelig slap. Hij stond ineens in de volle zon. En die is fel hier, hoor! We hebben snel wat lappen opgehangen, maar ik weet nog niet zo goed hoe we dit moeten aanpakken. Genoeg voor deze eerste echte "post" op mijn blog. Ik hoop dat het allemaal werkt.

Friday, May 20, 2005

Elies gaat Bloggen!

Nieuw op www.eliesbik.com: Elies heeft een blog gecreeerd. Eens kijken hoe dat bevalt. Hopelijk is het dan wat eenvoudiger om op deze website te posten, zodat ik vaker en sneller wat nieuws op de website kan zetten.