Monday, August 20, 2007

Stargazing in Groveland

Nederlandse vrienden van ons, Gon en Bob, hadden gevraagd of we zin hadden om een weekendje naar Groveland te gaan. Een oom en tante van Bob wonen in Groveland, een plaatsje op ca. 3 uur rijden vanaf hier. Groveland ligt iets ten westen van Yosemite, het mooie National Park. G&B gaan regelmatig een weekendje naar Groveland. Dit weekend gingen ze weer, maar nu waren de oom en tante in Nederland op bezoek. We waren van harte welkom om een paar nachtjes in hun lege huis te slapen. Er zou dit weekend een spectaculaire meteorietenregen te zien zijn, de Perseiden, een mooie gelegenheid om richting het oosten te rijden. Hier in de San Francisco Bay Area is er gewoon teveel licht 's nachts.

Op vrijdagavond togen we in de auto van G&B naar Groveland. De halve Bay Area ging ook die kant op dus we stonden flink in de file. We besloten van de nood een deugd te maken en stopten in het gezellige centrum van Pleasanton voor een heerlijk diner. Daarna reden we verder naar Groveland waar we rond 11 uur 's avonds aankwamen.

We streken gelijk neer buiten op het grote balkon. Het duurde even voordat onze ogen aan het donker gewend waren, maar daarna verbaasden we ons over de enorme hoeveelheid sterren die we zagen! Bij ons thuis zie je alleen hele heldere sterren en planeten, maar hier zag je de melkweg als een grote band over de hemel lopen.

We installeerden ons met een wijntje en legden het hoofd in de nek. Het duurde niet lang voor we de eerste vallende ster zagen, en al snel riepen we telkens "Aaaahhhh" en "Oooooohhhh". We zagen elke paar minuten een vallende ster, en er gingen dan ook heel wat stille wensen de lucht in.....



Na een uurtje kregen we toch wel wat pijn in de nek, en zetten we onze sterrenwacht voort in horizontale vorm: op onze meegebrachte matjes en slaapzakken, gewoon op het balkon.

De volgende ochtend werden we gewekt door de zon. Ietwat stijf (Gerard en ik zijn geen kampeerders) stonden we op en maakten ontbijt. We waren helemaal verrukt dat er herten in de tuin liepen, maar we hoorden ook de keerzijde van de medaille: deze schattige bambi's vreten alle planten op. Je moet of een groot en heel hoog hek om je tuin zetten, of genoegen nemen met "native plants" want tuinieren is er hier niet bij.



We zagen nu ook goed hoe groot en mooi het huis was waarin we logeerden. De woonkamer alleen al was een balzaal, en er was ook nog een benedenverdieping omdat het huis op een helling ligt.



Het huis ligt vlakbij het vliegveldje van Groveland, en er loopt zelfs een taxibaan langs het huis. Er staat gewoon een stopbord, en je moet goed kijken of er geen vliegtuig aankomt! Veel mensen die hier wonen bezitten zelf een vliegtuig in een hangar naast hun huis en rijden 's ochtends gewoon hun vliegtuigje uit de garage, en taxi'en zo het vliegveld op. Heel apart!




Na het ontbijt wilden we gaan wandelen in de buurt. Het bleek niet eenvoudig om de uitgezochte wandeling te vinden, maar na wat zoeken vonden we eindelijk een pad naar de Stanislaus River. Het was erg heet en Gerard besloot niet verder te gaan. Dat had ik ook moeten doen, want deze wandeling bleek een maatje te groot voor mij. Het pad ging steil omlaag met vele haarspeldbochten, en dat moesten we uiteraard ook weer omhoog. Laat ik volstaan om te zeggen dat ik het niet leuk meer vond. Maar goed, uiteindelijk kwam ik ook weer terug bij de auto....




We koelden af met een duik in het Pine Mountain Lake. Lekker opgefrist gingen we terug naar het huis, waar - heel traditioneel - de dames gingen koken terwijl de heren naar het vliegveldje liepen. Er was zelfs een show met oude automobielen, dus er was heel wat te zien.





We aten lekker buiten op het terras, waar we de zon zagen ondergaan, en de eerste sterren verschijnen.



Na een tweede nacht vol vallende sterren gingen we die zondag weer een wandeling doen. Ditmaal gingen we via Cherry Lake Road naar (you guessed) het Cherry Lake, net ten westen van Yosemite National Park. Onderweg kruisten we de Stanislaus River, en daar moesten we natuurlijk even pootje baden.





Deze tweede wandeling was een stuk leuker dan die van de vorige dag. Het was niet zo warm en steil, maar uiteindelijk hebben we toch nog een mijl of 12 gelopen, dus we hoefden ons niet te schamen. Onderweg liepen we langs vele afgebrande bomen, want er was hier kennelijk een paar jaar geleden een grote bosbrand geweest.





Ons einddoel, een meertje, hebben we niet bereikt, want op een gegeven moment moesten we natuurlijk weer terug. Maar het was een mooie wandeling (ondanks de zwartgeblakerde bomen) door een onbekend stuk Yosemite, met veel bloeiende plantjes en de kale granieten rotsen die zo typerend zijn voor dit natuurgebied.





We waren pas laat weer terug in Groveland, en het was nog later toen we weer terug in Sunnyvale waren (de maandag was al begonnen!) maar het was een leuk uitje. Net of je echt op vakantie bent geweest.

Sunday, August 19, 2007

Mountain Winery

Op slechts 20 minuten rijden van ons huis bevindt zich de Mountain Winery, een wijnhuis annex restaurant annex feestlocatie. Elke zomer wordt hier een reeks concerten gegeven in het kleine openluchttheater. Het zijn meestal wat oudere bands, zoals de Beach Boys, Lyle Lovett en Heart. Maar voor ons 40ers zit er elk jaar toch wel wat leuks bij. Dit jaar hebben we kaartjes kunnen kopen voor Tears For Fears, Crowded House en Lewis Black.



Het concert van Tears For Fears (bekend van hun grote hit Shout) was een maand geleden op een donderdagavond. Gerard en ik gingen samen met Rita (van de toneelclub en een grote TFF fan) en haar man René.

De winery ligt heel mooi in de heuvels van Saratoga, en via een smalle kronkelweg rijd je steeds hoger, langs wijnvaten en wijnranken, tot je bij de parkeerplaats van de winery komt. Het uitzicht op Silicon Valley is prachtig.

Bij de toegang worden alle tassen gecontroleerd, want wee je gebeente als je je eigen fles wijn meeneemt. Niks two-buck-chuck van de Trader Joe's, nee, je moet hun $32 dollar flessen kopen.



Het concert zelf viel een beetje tegen. De Tears For Fears mannen zongen nogal vals, en alleen bij de grote hits kwam het publiek wat los. Het voorprogramma, Gary Jules, was eigenlijk veel beter. Hij was een singer/songwriter, gewoon een man-en-zijn-gitaar, maar hij had een goede stem, mooie liedjes, en grappige verhalen. Gary zong een hele mooie uitvoering van Mad World, een nummer van Tears For Fears, bekend uit de film Donnie Darko. Gary's uitvoering was een stuk leuker dan die van Tears for Fears zelf! Rita en ik hebben gelijk allebei een CD van Gary Jules gekocht, met handtekening!



Gisteren zijn Gerard en ik voor de tweede keer naar de Mountain Winery gegaan, dit keer samen met Gon en Bob naar een uitvoering van Lewis Black. Dit is een stand-up comedian die regelmatig in The Daily Show van Jon Stewart verschijnt. Lewis gebruikt graag het woord f*ck, dus niet geschikt voor tere zieltjes, en gisteravond was daarop geen uitzondering. Maar we hebben geweldig genoten en gelachen!


Wednesday, August 08, 2007

756

Gisteravond heeft Barry Bonds eindelijk het record gebroken!



De sterspeler van de San Francisco Giants (we're talking baseball here - voor de dreuzels onder jullie) heeft zijn 756-ste homerun geslagen, in een thuiswedstrijd tegen de Washington Nationals. Het oude record stond al sinds 1976 op naam van Hank Aaron.

In juni 2006 waren we met onze gasten Harry en Ingrid al bijna getuige van Barry's nummer 714 (hij sloeg hem helaas die dag niet), de bal waarmee hij het record van Babe Ruth uit 1935 verbrak. Nu, ruim een jaar later, was het dan tijd voor de echte klapper. Barry sloeg de bal - ogenschijnlijk zonder enige moeite - het publiek in, en sjokte op zijn gemak het veld rond. Zie deze video van 9 minuten (de winnende homerun zit op ca. 1min10).



Er is ook een video van de graaiende menigte in het vak waar de bal terecht kwam. Je kunt niet goed zien wie de bal ving, maar het laat wel zien hoe gek de Amerikanen op sport zijn! De man die de bal ving, Matt Murphy, notabene een Mets fan uit New York, kan er vast veel geld voor krijgen. Er worden al bedragen van 300.000 tot 500.000 dollar genoemd..... De vanger werd dan ook onder politiebegeleiding het veld afgevoerd!



Sevenfiftysix is niet helemaal met gejuich ontvangen. De pers is nogal verdeeld: moeten we er blij mee zijn of moeten we maar weer eens melden dat Barry toch wel heel waarschijnlijk verboden middelen heeft geslikt? De ouderwetse baseball fans zeggen dat Aaron en Ruth de echte helden zijn. Zij hebben het zonder pilletjes en spuiten gedaan! Maar ja, Barry is nog nooit positief bevonden, dus er valt niets te bewijzen. En zo heeft Amerika zijn eigen versie van een dopingschandaal.


Wednesday, August 01, 2007

De Inspectie

Af en toe hebben we hier op de Veterans Administration Hospital een inspectie. Er lopen dan wat mannen-in-zwarte-pakken over de gang, die hier en daar naar binnen gaan, en meestal horen we verder niets. Maar een paar weken geleden was het anders. Er kwam een (aangekondigde) inspectie van de hoogste regionen van defensie. Niemand maakte zich erg druk, maar dit keer bleek het wel een serieuze zaak.



Twee mannen liepen samen met onze veiligheidsdeskundige door alle labs. Ze praatten tegen elkaar maar deden net of wij labwerkers er niet waren. Het ging zo van "Mmmm, ik vraag me af wat dit voor apparaat is..." en "Ze mogen dit niet zo neerzetten". Dat is een raar gevoel, hoor, als je als lucht behandeld wordt.



We maakten ons nog steeds niet zo druk, maar een paar dagen later kregen we allemaal een email dat we diep in de problemen zaten. We waren kennelijk zwaar in overtreding wat betreft opslag van chemicalien, dozen op de kasten, en allerlei regels waar we nog nooit van gehoord hadden. Natuurlijk weten we allemaal dat we niet op het lab mogen eten of drinken, maar ja, he, de koffiekamer is te klein, we hebben geen kluisjes, dus waar laat je je flesje water en je zakje snoep? Juist. Maar er waren ook een heleboel regels die we niet wisten. Zo bleken we geen korte broeken te mogen dragen, geen sandalen, en de badge moet boven je middel dus niet aan je broekzak. Iedereen liep hier op onze afdeling in shorts en flipflops, want we zijn tenslotte in Calfornie, niet? En als iedereen het zo doet, dan pas je je al snel aan. Maar nee, ineens was dit een zware overtreding.

En er was nog meer fout. Deuren mochten niet meer openstaan, er mochten geen kartonnen dozen op de grond, brandblussers hingen "ineens" niet goed, en ga zo maar door. Hoogtepunt (of moet ik zeggen dieptepunt) van ons lab was dat we een bank hadden staan in een van onze laboratoriumruimtes.



De labcouch was destijds aangeschaft omdat sommige mensen Bordetella (kinkhoestbacterie) groeien, en gedurende 1 of 2 etmalen elke paar uur een monster moesten nemen. Ook hebben we een microarrayprinter, en als er een printrun gedaan wordt draait iedereen in ploegendienst om elk uur het apparaat te voeden met 96-wells platen, bakjes water, en microscoopglaasjes. Er was dus behoefte aan een bank, zodat je met een wekkertje naast je, toch een beetje tussendoor kon slapen. De bank was een mooie aanwinst, gratis en voor niets door twee labmedewerkers via een advertentie op Craigslist verkregen. De man die hem in eerste instantie voor 25 dollar wilde verkopen, zei "ach neem hem maar mee" en zo kwam de bank in ons leven. Het was een mooie bank, met een gezellig ruitje, en hij lag erg comfortabel. Mijn collega's hadden de bank netjes schoongemaakt, twee kussentjes en een sprei gekocht, en de Relman labcouch was een feit.



Maar ineens stonden daar de twee inspecteurs met ernstige gezichten naar de bank te kijken. Ze pakten een fototoestel en maakte er zelfs foto's van. Een van mijn collega's die daar achter een computer zat en een flesje water op haar bureau had staan, schrok zich een hoedje van de inspecteurs en hun camera, maar die bleken met uitpuilende ogen naar de couch te staren! Later hoorden we dat de foto van de couch zelfs tot in de hoogste regionen van het ministerie van defensie was besproken. Tjongejonge, als dat alles is.....

Wat blijkt nu: stoffen bekleding mag niet in een lab. Achteraf misschien wel logisch, maar daar hadden we in geen 5 jaar klachten over gehad. Ineens mochten onze beklede labstoelen (superdeluxe ergonomische modellen uit de Stanford collectie) ook niet meer, en kwamen schoonmaakploegen de labs in om ze weg te halen. Allemaal leuk en aardig, maar de vervangende stoelen zijn er (twee weken later) nog steeds niet.

De Veterans Administration is kennelijk zeer geschrokken van de situatie, en dreigt nu om onze researchafdeling te sluiten als we niet heeeeeel snel de boel op orde brengen. Vorig jaar is de VA al een paar keer op een slechte manier in het nieuws gekomen toen er diverse labtops van medewerkers waren gestolen waar de fiscale gegevens van veteranen op bleken te staan. Bovendien kregen zij de schuld van de slechte omstandigheden in de Walter Reed Army Medical Center. En dan waren er ook nog verhalen over hoe slecht de terugkerende soldaten uit Irak en Afghanistan behandeld werden. Het opperhoofd van de VA, Jim Nicholson, is zelfs net afgetreden vanwege deze schandalen. Al met al is de sfeer op de VA nogal grimmig, en deze inspectie maakte de boel alleen nog maar erger. De VA is natuurlijk erg bang voor nog meer slechte pers, en de situatie in Palo Alto moest dus eens even flink worden aangepakt.



Het hoofd van onze Palo Alto researchafdeling en de veiligheidsdeskundige hebben waarschijnlijk vreselijk op hun kop gekregen van hogerhand, hoe ze de boel toch in 's hemelsnaam zo hadden laten versloffen. Op hun beurt gaven ze ons de schuld. Je moet toch ergens je frustratie op af kunnen reageren, en dus hebben wij, de mensen op de werkvloer het nu hard te verduren. De veiligheidsdeskundige stuurt ons dreigende emails met lange lijsten van dingen die we moeten aanpakken en deadlines de volgende dag om 5 uur. Chemicalien blijken opeens volgens een heel ander systeem opgeslagen te moeten worden, dus we moesten al onze kasten herindelen. Alle chemicalien moesten bovendien geinventariseerd worden en van een gevaarlijkheidsklasse voorzien worden. Er mogen geen dozen meer op kasten worden gezet vanwege aardbevingsgevaar, branders mogen niet meer in flowkasten, kartonnen dozen mogen niet meer onder de wastafels staan, spuitflessen moeten worden gecodeerd met veiligheidsklasses, vriezers moeten worden voorzien van biohazard stickers, and the list goes on and on.

Onze labmanager was helaas net vertrokken, en een nieuwe is al wel gevonden, maar gaat pas over een paar weken beginnen. Een hele slechte planning voor ons lab. Dus heb ik het voortouw maar een beetje genomen om de boel op orde te brengen. Ik ben al twee weken bezig (want tussendoor moet er ook gewoon gewerkt worden) om alle potjes en flesjes te inventariseren, MSDS sheets uit te printen, schoon te maken, en ga zo maar door.



Helaas biedt bijna niemand aan om mij te helpen. Eén labgenoot heeft wel flink geholpen, en vorige week hebben we allebei het hele weekend aan de MSDS sheets gewerkt. Maar mijn andere collega's zijn gewoon aan het pipetteren, zitten achter hun computer, of hebben "deadlines". Net alsof ik helemaal niets te doen heb!

Maar het moet gezegd worden, het lab knapt er behoorlijk van op, en uiteindelijk wordt het een stuk schoner en veiliger. Ik moet alleen nog wel wat nieuwe lange broeken en dichte schoenen kopen, want mijn garderobe was veel te Californisch geworden!