Sunday, October 22, 2006

Bridge School Benefit Concert

Alweer naar een concert geweest, al was het iets geheel anders dan Queensryche. Ditmaal ging het om het Bridge School Benefit Concert, een akoestisch festival in de open lucht in Shoreline, Mountain View.

De Bridge School is een school voor gehandicapte kinderen, opgericht door Neil Young (van Crosby, Stills, and Young). Neil en zijn vrouw Peggy wonen hier in de Bay Area, en toen zij 20 jaar geleden een gehandicapte zoon kregen, hebben ze een school voor gehandicapte kinderen opgericht, de Bridge School. Elk jaar organiseert Neil een akoestisch concert waarvan de opbrengst naar de school gaat. Het bijzondere van dit festival is dat rockbands and folkbands "unplugged" samen optreden, en dit jaar was het de 20ste keer.

Het concert vond plaats in het Shoreline Amphitheater, een concerthal in de open lucht, met twee ringen met stoelen, en een oplopend grasveld waar je kunt zitten of staan. Er kunnen in totaal 25.000 mensen in. Ik was er al een paar keer geweest, naar het concert van Green Day, Oasis, en het Download Festival vorig jaar.

Ik was met een aantal mensen van mijn werk en toneelclub, een groep van totaal ca. 15 mensen. Gerard ging niet mee, maar hij heeft mij en Lideke heel lief vlak voor de deur afgezet. Iedereen kwam op verschillende tijden aan, maar gelukkig hadden de eerste mensen van de groep al een paar dekens op het gras uitgespreid. Via de mobiele telefoon konden we elkaar vinden op de gigantische lawn, waar het al aardig zwart begon te zien van de mensen. Links van ons ging de wietpijp gezellig rond, en ik werd helemaal high van de dampen. Mmm, gratis meegenieten! Het leuke van lawn seating is dat het 1 grote picnic is. Iedereen neemt wat te eten mee, en omdat we met een grote groep waren, was er genoeg te snacken. We hadden aardbeien, druiven, nootjes, toostjes, hummus, chips, en koekjes.

Foto's van mijn collega Tina Loesekann:




Maar het ging natuurlijk om de muziek! Neil Young opende, gevolgd door een aantal folk zangers wiens namen me niets zeiden, en wiens muziek ik een beetje saai vond. Er dansten wat Indianen op het podium, en op de achtergrond zaten de kinderen van de Bridge School in hun rolstoelen. Ze zouden er de hele avond blijven zitten! We vonden dat eerst een beetje zielig, maar met de verrekijker zagen we dat ze allemaal een begeleider hadden, en regelmatig het podium werden af- en opgereden. Bovendien genoten ze allemaal erg.



Na een korte pauze werd het tijd voor meer actuele muziek met Death Cab for Cutie, die een leuke show gaven. Ze zongen hun grote hit "When Soul Meets Body", maar niet hun huidige "I will follow you into the dark", waarschijnlijk omdat het onderwerp te zwaar was. Daarna kwam Trent Reznor, de zanger van Nine Inch Nails. Ik had me erg op zijn optreden verheugd, maar het kwam niet helemaal goed uit de verf. De muziek van NIN is zeer electronisch, en Trent was het duidelijk niet helemaal gewend om unplugged te zingen. Hij had een ensemble met cello's en violen ingehuurd, maar zijn stem kwam niet echt boven de instrumenten uit. Toch kreeg ik kippenvel bij "Right where it belongs" en "Hurt".



De Foo Fighters waren volgens mij de beste set van de avond. Ondanks de akoestische beperkingen zongen ze dat de spetters ervanaf vlogen! Hun song "Hero" was voor mij het hoogtepunt van de avond. Brian Wilson, van de Beach Boys, kwam daarna. Hij kwam wat langzaam op gang, keek nogal wazig uit de ogen, en had natuurlijk heel andere muziek dan de vorige band, maar uiteindelijk kreeg hij wel heel wat mensen aan het dansen op "Good Vibrations".

Pearl Jam was de volgende band. Zij doen al heel wat jaartjes mee aan dit festival. Ze zongen helaas niet de meer up tempo liedjes, dus weinig dansen, maar ze klonken goed en professioneel.



Tenslotte kwam de Dave Matthews band. Hoewel ik Dave Matthews een hele mooie stem vind hebben, kon het optreden van gisteravond me niet boeien. Te lange nummers, met veel "jamming", die niet echt op gang kwamen. Ik ben dan ook halverwege hun optreden (het was toen al kwart over 11) naar buiten gegaan. Was ik lekker de drukte voor!

Nu ik het toch over Dave Matthews heb, hier is een geweldige leuke video clip van zijn hit "Work It Out" met Jurassic Five. Het gaat over hoe weinig benul president Bush van zijn omgeving heeft......

En o ja, sommige foto's in deze blog heb ik (zoals wel vaker) weer flink bij elkaar gejat, o.a. van Flickr.

Tenslotte is hier een link naar een Bridge School Benefit recentie uit de San Jose Mercury News.

Saturday, October 14, 2006

Queenrÿche

De afgelopen weken hadden we bezoek uit Nederland. Guido en Ilse en hun bijna twee-jarig dochtertje Annika waren hier. Zij hebben jaren in Sunnyvale gewoond, en zijn vorig jaar terug naar Nederland verhuisd. Maar nu waren ze weer even hier voor bezoek aan oude vrienden, collegas, en werk.

Guido had een kaartje gekocht voor een concert van Queenrÿche, een symfonische (hard)rock-band uit de jaren 80 en 90. Je spreekt het uit als "Kwiensraik". Ik moet bekennen dat ik er nog nooit van had gehoord. Maar het leek me wel leuk om weer eens naar een concert te gaan, dus ik had ook een kaartje gekocht.

En zo reden Guido en ik afgelopen woensdag naar The Warfield in San Francisco. Dit is een oud theater uit 1922, met rood pluche, gouden randen, kroonluchters en een plafondschildering. Tegenwoordig wordt het veel voor popconcerten gebruikt. Er kunnen zo'n 2000 mensen in.



Het publiek was een interesting crowd: veel zwart, veel leer, en vooral veel oud. De meeste fans waren de 40 duidelijk al gepasseerd. De buiken waren wat dikker, het haar wat korter, maar ze voelden zich nog allemaal hardrocker-van-24-jaar-oud. Het is altijd erg leuk om mensen te kijken, en er viel erg veel te zien! Hoogtepunt was een klein dun mannetje met een leren rokje aan, zwarte laarzen met 8 cm dikke zolen, en lange rode dreadlocks tot op zijn billen.....

De band begon stipt om 8 uur te spelen. Ze speelden min of meer alle nummers van hun best verkochte CD Operation Mindcrime en de opvolger met de niet erg originele titel Operation Mindcrime II. De nummers van de eerste CD vormen een soort rockopera, over junkie Nikki, die van Dr. X de opdracht krijgt om non Mary te vermoorden. De tweede CD is een soort vervolg daarop, maar voegt er eigenlijk niet zoveel aan toe. Ik vond de nummers voor de pauze (van de eerste CD) leuker dan erna, maar de fans vonden het allemaal prachtig.




De lead singer Geoff Tate houdt duidelijk van theater. Het podium was voorzien van een decor, en de zanger liep als een musical artiest op en neer, de trap op en af, met zijn armen wijd, en allerlei gebaren makend. Hij zingt meestal erg hoog met veel vibrato. Niet helemaal mijn stijl maar leuk om te zien.



De band had ook nog een zangeres, Pamela Moore, uit de kast gehaald. Zij speelde de non Mary. Hoewel ze maar op enkele nummers meezong en bovendien halverwege "vermoord" werd, was ze bijna continu aanwezig. Ze was duidelijk niet vies van een beetje aandacht, met haar grote blonde pruik, laag uitgesneden creaties, en dramatische poses. Bovendien zong ze erg vals. Of was ik de enige die dat vond? Het publiek vond het allemaal nog steeds prachtig.

Tijdens popconcerten hier in San Francisco wordt er ook altijd veel hasj gerookt. Overal hangen bordjes dat je niet mag roken, en iedereen lijkt zich daar ook netjes aan te houden. Maar zodra de lichten uitgaan zie je de eerste pufjes rook al opstijgen, en ruik je die bekende lucht. Als Nederlander voel je je dus gelijk thuis in San Francisco!

Tuesday, October 10, 2006

Honk For Peace

Elke eerste vrijdagavond van de maand staan ze er: de demonstranten. Ze staan op de hoek bij de Walgreens (Amerikaanse Etos) vlakbij ons huis, een stuk of 15 mensen. Ze houden borden vast met: Nurses for Peace, Bring Back Our Troups, No More War, en Honk for Peace.



Want zo doe je dat hier in de VS. Als je het met de demonstranten eens bent, dan toeter je een paar keer als je ze voorbij rijdt. De demonstranten zwaaien dan en bewegen hun borden op en neer. Het valt me op dat bijna niemand toetert, al heb ik het idee dat het de laatste maanden wat meer wordt. Ik "honk" altijd enthousiast, dus aan mij zal het niet liggen. Heb ik in ieder geval mijn steentje aan de wereldvrede bijgedragen!

Twinkies

Ondanks het feit dat we hier al bijna vijf jaar wonen (!), en inmiddels redelijk Engels kunnen spreken, zijn er toch regelmatig momenten dat ik geen idee heb waar mijn Amerikaanse collega's het over hebben. Er zijn zoveel dingen waar we niet mee opgegroeid zijn, maar die voor Amerikanen heel gewoon zijn. Zo heb ik nog nooit een aflevering gezien van The Brady Bunch, ben ik nog nooit naar een Monsters of Rock concert geweest, en had ik nog nooit een Twinkie geproefd. Maar in dat laatste is inmiddels verandering gekomen.


Elke Amerikaan weet wat een Twinkie is en ik dus nu ook! Een Twinkie is een klein cake-je, met een zeer zoete witte cremevulling van het type dat je vullingen doet scheuren. Je hebt het in twee happen weg, en er zitten veel te veel calorien in, maar het is onderdeel van de Amerikaanse cultuur, dus je moet het gewoon geproefd hebben.


Twinkies zijn individueel verpakt dus ze blijven lang goed. Er is zelfs een "urban legend" dat Twinkies decennia lang houdbaar zijn, en dat ze allemaal in de jaren 50 gemaakt zijn, en nog steeds verkocht worden. Maar volgens de firma Hostess, die de Twinkies maakt, is dat uiteraard een fabeltje.

Hostess maakt overigens nog meer heerlijkheden. Alle Hostess cake-jes zijn gebaseerd op het basismodel de Twinkie, en smaken min of meer hetzelfde, maar bij nadere inspectie zijn er toch kleine verschillen.

DingDongs - Twinkie van chocolade-cake met creme-vulling en chocolade-glazuur:



HoHo's - Twinkie van opgerolde chocolade-cake met spiraalvormige creme-vulling en chocolade-glazuur:



CupCakes - Twinkie van chocolade-cake met chocolade-vulling en chocolade-glazuur:



Suzy Q's - gehalveerde Twinkie van chocolade-cake met creme-vulling:



En dan zijn er nog de Zingers - Twinkies van gele cake met creme-vulling en gele glazuurlaag, of chocolade-cake met creme-vulling en chocolade-glazuur, of met raspberry-vulling en gekleurde sprinkels-glazuur - ARRRCHHH, ik zie de verschillen niet meer....:

De namen van al deze smulrolletjes zijn bijzonder lachwekkend, vooral toen mijn Amerikaanse collega's het over DingDongs en HoHo's hebben, en ik nog geen idee had waar het in 's hemelsnaam over ging.....! Maar goed, ik weet nu waar het over gaat.

Ik was al gewaarschuwd door mijn broer en collega's dat Twinkies bijzonder vies zijn, en dat alleen kinderen ze lekker vinden. Maar ik moet bekennen dat mijn eerste Twinkie-ervaring geen slechte was. OK, hij was erg zoet, en ik hoefde er niet nog een, maar hij deed zijn werk: het vulde de maag.

Sunday, October 08, 2006

Fleet Week

Gisteren ben ik naar de Fleet Week in San Francisco geweest. Ons lab was uitgenodigd door Emily, die anderhalf jaar op ons lab heeft gewerkt, en net begonnen is aan haar AIO opleiding aan UCSF. Samen met haar vriend Ryan en hond Bentley is de afgelopen maand naar San Francisco verhuisd, waar ze een "loft" gekocht hebben. Ze gaf 's avonds een housewarming party, maar ze vond het leuk om overdag eerst iets in San Francisco te gaan doen.

Het was Fleet Week in San Francisco, een jaarlijks terugkerend evenement van de US Navy. Zaterdag was de meest spectaculaire dag, en het weer was prachtig, 25 graden met een strakblauwe lucht. We gingen met een kleine groep met de bus naar de Waterfront, waar het al zwart zag van de mensen. We vonden 80 dollar voor een betaalde zitplaats toch iets te prijzig, dus we moesten het met een staanplaats doen. Helaas was er niet veel te zien vanaf de gratis plaatsen, omdat de tenten met "VIP seats" voor onze neus stonden.

Eerst was er de Red Bull Air Race. In het water van de Bay stonden grote 20-meter hoge witte pylonen, waar de piloten tussendoor moesten vliegen. De pylonen staan 10 tot 14 meter uit elkaar, en de vliegtuigjes vliegen ca. 300 km per uur, dus het is bijzonder ingewikkeld om daar precies tussendoor te vliegen. Het leek een beetje op hindernisspringen voor paarden, want de vliegtuigen moesten volgens een bepaalde route vliegen, in de snelste tijd. Tussen de pilonen met een blauwe streep moesten ze rechtdoor vliegen (vleugels horizontaal), en tussen de rode strepen juist op zijn kant (vleugels verticaal). De piloten vliegen in kleine, 1-persoons vliegtuigjes, die erg wendbaar zijn. Het was geweldig leuk om naar te kijken. Helaas vlogen de vliegtuigen erg laag, en stonden de VIP tenten voor onze neus, dus we zagen niet zoveel. Gelukkig was er een groot scherm, waar we alles goed op konden volgen. De meeste vliegtuigjes hadden camera's op de vleugels, en er hingen twee helicopters in de lucht, dus we kregen beelden te zien vanuit alle mogelijke hoeken. En af en toe zagen we de vliegtuigen in het echt, als ze spiralend omhoog vlogen of recht naar beneden, onderdeel van het parcours. Hier is een amateurvideo van 1 van de vluchten. En ik heb van het internet ook wat foto's gestolen, die een goed beeld geven. Op de tweede foto kun je ons misschien wel zien staan. We staan bij de Ryder Truck links in beeld, onder de tweede (blauwe) nep-pylon op het vasteland.






Daarna begon de Navy Airshow. Eerst kwamen er wat militaire vrachtvliegtuigen, terwijl er sentimentele Amerikaanse muziek werd gespeeld. "Give it all for the boys and girls of our Navy." Niet echt mijn smaak....

Daarna kwam er gelukkig weer een leuke show van Sean Tucker van Team Oracle die in een rood vliegtuigje met dubbele set vleugels allerlei acrobatische toeren uithaalde. Hier weer een link naar een stukkie video.




Maar het allergaafst waren toch wel de Blue Angels, zes straaljagers van de Amerikaanse marine, die met hels kabaal over de stad vlogen. Eerst vliegen ze heel erg dicht bij elkaar, dan opeens splitsen ze op. Terwijl je probeert je te concentreren op 1 klein stipje in de lucht, vliegt er dan opeens een andere onverwacht over je heen. Echt supergaaf. Op het web vond ik deze amateurvideo van een San Francisco show in 2003, maar die was vergelijkbaar met die van gisteren. En ook de volgende foto's zijn niet van mij, maar veel beter dan ik ze ooit had kunnen maken.



Award

Twee weken geleden kregen we groot nieuws: David Relman, onze groepsleider (links op onderstaande foto), heeft 1 van de NIH Pioneer Awards gewonnen. De NIH is de National Institute of Health, een van de grootste geldschieters in de VS op het gebied van medisch onderzoek. Elk jaar worden een stuk of 15 Pioneer Awards uitgereikt. Dit jaar waren het er 13, en drie ervan gingen naar Stanford! Stanford doet het dus erg goed.



Het was niet alleen een hele eer voor David om deze prijs te krijgen, het betekent ook dat hij zich de komende vijf jaar geen geldzorgen hoeft te maken: de prijs is 2.5 miljoen dollar (500,000 per jaar).

Dat moest natuurlijk gevierd worden, en dat gebeurde afgelopen week bij ons thuis. Er was eten van Armadillo Willy's (veel vlees), taart, en champagne. Congrats, David!