Thursday, August 25, 2005

De website voor alle Nederlanders in de Bay Area

Goed nieuws voor alle Nederlanders in de San Francisco Bay Area. Sinds maandag is er een website met allerlei interessante zaken voor Nederlanders die hier wonen, of die hier naar toe willen komen. Waar kun je hagelslag of poffertjesmix kopen, waar kan je Indonesisch eten, hoe kom ik in contact met andere Nederlanders, en hoe blijft mijn kind goet nederlants spelluh? Het staat allemaal op http://www.nlbayarea.com, de nieuwe website voor Nederlanders in Silicon Valley, San Francisco en omgeving.

Ik maak hier maar een beetje reclame, want ik heb deze site net opgezet, en hoop in een behoefte te voorzien. Bovendien leer ik zelf ook een hoop. Zo blijken er maar liefst een stuk of 7 Nederlandse verenigingen in de SF Bay Area te zijn. Zijn dat er niet 6 teveel? Of is dit weer een typisch voorbeeld van de Nederlandse zuilen cultuur. JMHO.

Wednesday, August 17, 2005

De iPod

Nog een nieuw speeltje: mijn iPod. Nou ja, helemaal nieuw is hij niet, ik heb hem al bijna een jaar. Maar hij is wel heeeeeeel erg leuk.



Mocht je het nog niet weten: een iPod is een MP3 speler, een klein computertje waar heel veel muziek op past. Er zijn heel veel merken MP3 spelers, maar de iPod (van Apple) is de meest bekende. Hoe werkt dat? Je stopt een CD in je computer en "ript" hem. Dat wil zeggen: je copieert de muziek naar je computer, en comprimeert de files. De resulterende copie is een stuk kleiner dan de originele muziek, dus er gaat een hoop informatie verloren, maar het klinkt nog steeds best goed. Al die files (MP3 of MP4 formaat) kun je dan weer op je MP3 speler zetten.

Het leuke is dat er zo ontzettend veel muziek op zo'n apparaatje past. Mijn iPod kan 40 gigabyte opslaan, en dat is echt weken aan muziek. Stel je voor, je zet hem aan en laat alles spelen, en over een maand is-ie klaar. Dat is best veel muziek. Je kunt dus je hele CD collectie er op zetten. Bovendien kun je aan elke stukkie muziek een genre kan toekennen. Bv. klassiek, rock, 60ies, noem maar op. Als ik zin heb in house muziek, laat ik alles spelen van dat genre. Heb ik zin in iets rustig, dan kies ik "Easy Listening". Ik kan ook playlists maken, waarin ik meerdere genres combineer. De mogelijkheden zijn bijna onbeperkt. En ik ben dol op de "random" functie.



Op het lab zie je steeds meer mensen met de witte oordopjes in, de blik op oneindig. Ik vraag me altijd af waar ze naar luisteren, want die Amerikanen laten niets merken. Hun gezicht staat strak. Het kan disco zijn, Pavarotti, Mozart, je weet het niet. Als ik mijn iPod aan heb staan, moet ik me echt inhouden om niet mee te gaan zingen. Of mee te gaan swingen. Het werkt wel lekker, pipetteren op muziek. Maar het gaat alleen goed als je iets doms aan het doen bent. Als je moet nadenken dan kan de muziek je gaan afleiden.

Mijn favoriete groepen van dit moment?

Kasabian, The Crystal Method, Underworld, The Killers, Fischerspooner, The Bravery.

De Cadillac

Onze overbuurman A. (je kent hem nog van "De Fourth of July"; rechts op onderstaande foto), de krasse 70-er, nodigde ons vorige week uit voor een ritje in zijn Cadillac. Niet zomaar een auto, maar een echte oldtimer. Hij heeft 20 jaar geleden 3 Cadillacs van rond 1940 gekocht, en de beste onderdelen gebruikt om er eentje te restaureren. Hij heeft jaren geknutseld, gesleuteld, geprutst en gepoetst, en het resultaat mag er zijn. Een glanzende mobiel. Wat een auto, zeg. Enorme neus, antiek nummerbord, mooie kleur, geweldig.



Het was tijd voor een proefritje. We voelden ons zeer vereerd uiteraard. De auto stond blinkend op straat, en ik durfde bijna niet de deur open te doen. Gerard nam plaats naast de bestuurder, en buurvrouw E. en ik gingen achterin zitten. Het zat als een vorst. Enorm veel beenruimte, zachte bekleding (allemaal nieuw), luxe leer, gelakt hout, glanzend chroom. Je kon zien hoeveel werk A. er in had gestoken.




Daar gingen we dan, zoevend over Fremont Boulevard. Iedereen kijken natuurlijk. Zo'n prachtige auto.... of was het vanwege het slingerende stuurgedrag van de chauffeur??? Het valt niet mee, zo'n auto zonder stuurbekrachtiging, zeker niet als je 70 bent.



Ondanks de wat wankele koers bereikten we heelhuids de oprit van de snelweg. Daar hielden we nog even onze adem in want A. voegde in met een snelheid van 40 km per uur. Helemaal zeker weten doen we dat niet, want de snelheidsmeter deed het niet zo goed.



De auto bereikte tergend langzaam de snelheid van de andere auto's en toen konden we weer rustig ademen. Bij het afrijden van de snelweg trok de auto enorm naar links, en bij het schakelen hoorden we elke keer "kloink", maar we kwamen zonder deuken of ongelukken weer thuis! We vonden het wel een geweldige ervaring, uniek dat we zoiets mogen meemaken. Bedankt buurman A voor deze belevenis!

De reis naar Newport (Boston Part 2)

Vanuit Boston (zie Blog hieronder) was het zo'n anderhalf uur rijden naar Newport, het tweede doel van onze kleine vakantie. In Newport woonde C., mijn Braziliaanse ex-collega en ex-labbuurman. Een jaar geleden was hij naar de oostkust verhuisd, en inmiddels was hij getrouwd en had net 6 weken geleden een zoontje gekregen. Tijd voor een bezoekje dus.

Gerard had zijn TomTom, zijn car-navigation systeem meegenomen, en die kwam goed van pas bij het vinden van de juiste route. Gerard is helemaal weg van dit nieuwe speeltje. Het heeft alle straten van de hele VS in zijn geheugen, en de 3D weergave draait mee met de weg. En: het is een Nederlands product.


Onderweg naar Newport viel het ons op hoeveel Dunkin' Donuts vestigingen er waren, hier in Massachusetts. Elke snelweg-afrit, elke straathoek, ja hoor: Dunkin' Donuts. Die mensen hier moeten haast wel net zo rond en vet zijn als een donut.




Newport ligt in de kleine staat Rhode Island. De staten hier aan de oostkust zijn veel kleiner dan California. Newport is een gezellig badplaatsje. Het ligt aan een gecompliceerde baai, met allerlei eilandjes, schiereilandjes, en inhammen. Na een paar bruggen weet je niet meer of je op het vaste land zit of op een schiereiland.



De kust is ruig, met rotsen, baaien, maar ook brede zandstranden. Het plaatsje zelf heeft leuke restaurantjes, kleine winkeltjes, en antiekmarktjes. Er zijn prachtige oude landhuizen, de Newport Mansions, prachtig ingerichte statige huizen, en in de jachthaven liggen de duurste luxescheepjes te dobberen.



C. en zijn vrouw V. woonden in een mooi oud huis, op loopafstand van het centrum. Ze gaven ons een parkeervergunning, want het plaatsje is zo populair bij dagjesmensen uit New York en Boston dat parkeren lastig en duur is. Maar gelukkig konden we voor de deur parkeren.



Met zijn vieren, en baby L. in de kinderwagen, maakten we een wandeling langs de kust. Het was een soort geasfalteerd pad, lekker plat, dus ideaal voor de kinderwagen. Maar het uitzicht was mooi, eerst een strand met zonnenbaders, daarna kliffen en rotsen.



Baby L. hield zich goed, maar op het eind van de wandeling wilde hij toch wel heel graag een schone luier. Weer terug naar huis, want die hadden de kersverse ouders nu net niet bij zich.


De trip naar Boston

Een dag nadat we uit Nederland waren thuisgekomen (ja, de VS gaat steeds meer als thuis voelen), gingen we alweer op reis. Ditmaal was het wel een geplande trip, een kleine vakantie naar Boston. Een ex-collega van mij was vorig jaar naar Newport verhuisd, aan de oostkust, en dat ligt op ca. 1.5 uur rijden van Boston. Gerard was al eens in Boston geweest voor een conferentie, wilde nog eens terug, en ook anderen hadden gezegd dat het zo'n leuke stad was. Dus daar gingen we dan. Vanuit San Francisco was het 5 uur vliegen naar Boston. Dan realiseer je je weer eens hoe groot de Verenigde Staten eigenlijk zijn!

Iedereen had gelijk: Boston is geweldig leuk. Het is een onamerikaans gezellige stad, die heel Europees aandoet, met zijn kronkelige straatjes, bakstenen huizen, en met een echte geschiedenis. Hier heeft zich heel wat afgespeeld: het begin van de Amerikaanse Onafhankelijksstrijd.



Maar er staan ook wolkenkrabbers, en er is uiteraard een Starbucks op elke straathoek! Het blijft tenslotte wel Amerika. Een leuk contrast, die oude bakstenen gebouwen met die wolkenkrabbers.



Dwars door de stad loopt een rode streep: De Freedom Trail. Het is een wandelroute die je langs alle interessante gebouwen brengt. Kerken, stadhuizen, staatsgebouwen, het klinkt misschien saai, maar overal is wel een kleine tentoonstelling, en de geschiedenis van Boston en het jonge Amerika begon echt te leven. Ik wist daar allemaal niet zoveel vanaf, maar nu werden we even bijgespijkerd in de Amerikaanse geschiedenis. De Boston Teaparty, Declaration of Independence, en de Boston Massacre.



Midden in de stad, zeg maar tussen de Starbucks en de McDonalds in, liggen verschillende begraafplaatsen met de "helden" uit de Amerikaanse geschiedenis. De namen zeiden me niet zoveel, behalve die van Samual Adams, maar dat is omdat daar een bier naar vernoemd is. Tegenover zijn graf ligt een cafe, de enige plaats "where you can drink a Sam Adams while looking at him".



In de haven ligt het vlaggeschip van de Amerikaanse Navy, de USS Constitution. Een prachtig schip uit 1797, met als bijnaam Old Ironsides. Het schip is helemaal niet van ijzer, maar van supersterk hout, en ze heeft geen enkele zeeslag verloren.



Aan het eind van de Freedom Trail kwamen we bij het Bunker Hill Monument. Het was inmiddels erg warm en benauwd geworden, en we liepen al flink te puffen. Het monument, een obelisk ter nagedachtenis aan een veldslag uit 1775, had 294 treden en geen lift. "Free. No elevator". Zullen we maar? We begonnen de klim, maar het werd bovenin de toren steeds benauwder. Ik had gehoopt dat er boven wat frisse lucht zou zijn, een paar open ramen of zo, maar niet hoor. Alle ramen waren potdicht, en de laatste moleculen zuurstof waren verdreven door de zweetlucht en dampen van de honderden toeristen die ons die dag waren voorgegaan. Bleh. Het uitzicht viel ook een beetje tegen, maar ja, we hadden onze workout van de dag wel gehad.



Als beloning vonden we dat wel recht hadden op een lekker diner. We hadden een tafel geboekt in Azure, een van de toprestaurants in Boston. Niet geheel toevallig was dit het restaurant van ons hotel, The Lenox. Dus na een fantastisch diner konden we gewoon naar onze kamer rollen.

De volgende dag was het alweer bloedje-heet. We hadden een plaatsje gereserveerd op de Boston Duck Tours. De Ducks zijn een echte Boston bezienswaardigheid. Het zijn amphibievoertuigen uit de Tweede Wereldoorlog. Een soort legertrucks die ook te water kunnen. De voertuigen worden bestuurd door de ConDucktors, grappenmakers in kostuum, die tijdens de rondrit op een leuke manier de stad laten zien.

Onze ConDucktor was Captain Super Swift, eens een superheld, maar na het eten van teveel Dunkin' Donuts iets te supersized om nog swift te kunnen zijn. Hij deed het wel erg leuk. Hij wees alle Dunkin' Donuts vestigingen in de stad aan (en ja, dat waren er veel!), maar vertelde ook veel serieuze zaken, zodat we nog meer over de stad leerden.



Na de rondrit hadden we behoefte aan een koele omgeving. We kwamen terecht in de Boston Public Libary, heerlijk gekoeld, gratis toegankelijk voor iedereen, en met een prachtige oude leeszaal. En bovendien een leuk cafeetje voor een kopje koffie en een broodje.



Tegenover de bibliotheek ligt Copley Square, een plein met groot grasveld waar in de zomer veel openbare concerten worden gegeven. We hadden de middag daarvoor een optreden gezien van Maia Sharp & Mike Doughty's Band (had ik nooit van gehoord). Er bleek ook een grappige schildpad te staan. Daar moest ik natuurlijk even op gaan zitten.



Die middag reden we door naar Newport. Maar dat staat in de volgende blog.