De trip naar Boston

Een dag nadat we uit Nederland waren thuisgekomen (ja, de VS gaat steeds meer als thuis voelen), gingen we alweer op reis. Ditmaal was het wel een geplande trip, een kleine vakantie naar Boston. Een ex-collega van mij was vorig jaar naar Newport verhuisd, aan de oostkust, en dat ligt op ca. 1.5 uur rijden van Boston. Gerard was al eens in Boston geweest voor een conferentie, wilde nog eens terug, en ook anderen hadden gezegd dat het zo'n leuke stad was. Dus daar gingen we dan. Vanuit San Francisco was het 5 uur vliegen naar Boston. Dan realiseer je je weer eens hoe groot de Verenigde Staten eigenlijk zijn!

Iedereen had gelijk: Boston is geweldig leuk. Het is een onamerikaans gezellige stad, die heel Europees aandoet, met zijn kronkelige straatjes, bakstenen huizen, en met een echte geschiedenis. Hier heeft zich heel wat afgespeeld: het begin van de Amerikaanse Onafhankelijksstrijd.



Maar er staan ook wolkenkrabbers, en er is uiteraard een Starbucks op elke straathoek! Het blijft tenslotte wel Amerika. Een leuk contrast, die oude bakstenen gebouwen met die wolkenkrabbers.



Dwars door de stad loopt een rode streep: De Freedom Trail. Het is een wandelroute die je langs alle interessante gebouwen brengt. Kerken, stadhuizen, staatsgebouwen, het klinkt misschien saai, maar overal is wel een kleine tentoonstelling, en de geschiedenis van Boston en het jonge Amerika begon echt te leven. Ik wist daar allemaal niet zoveel vanaf, maar nu werden we even bijgespijkerd in de Amerikaanse geschiedenis. De Boston Teaparty, Declaration of Independence, en de Boston Massacre.



Midden in de stad, zeg maar tussen de Starbucks en de McDonalds in, liggen verschillende begraafplaatsen met de "helden" uit de Amerikaanse geschiedenis. De namen zeiden me niet zoveel, behalve die van Samual Adams, maar dat is omdat daar een bier naar vernoemd is. Tegenover zijn graf ligt een cafe, de enige plaats "where you can drink a Sam Adams while looking at him".



In de haven ligt het vlaggeschip van de Amerikaanse Navy, de USS Constitution. Een prachtig schip uit 1797, met als bijnaam Old Ironsides. Het schip is helemaal niet van ijzer, maar van supersterk hout, en ze heeft geen enkele zeeslag verloren.



Aan het eind van de Freedom Trail kwamen we bij het Bunker Hill Monument. Het was inmiddels erg warm en benauwd geworden, en we liepen al flink te puffen. Het monument, een obelisk ter nagedachtenis aan een veldslag uit 1775, had 294 treden en geen lift. "Free. No elevator". Zullen we maar? We begonnen de klim, maar het werd bovenin de toren steeds benauwder. Ik had gehoopt dat er boven wat frisse lucht zou zijn, een paar open ramen of zo, maar niet hoor. Alle ramen waren potdicht, en de laatste moleculen zuurstof waren verdreven door de zweetlucht en dampen van de honderden toeristen die ons die dag waren voorgegaan. Bleh. Het uitzicht viel ook een beetje tegen, maar ja, we hadden onze workout van de dag wel gehad.



Als beloning vonden we dat wel recht hadden op een lekker diner. We hadden een tafel geboekt in Azure, een van de toprestaurants in Boston. Niet geheel toevallig was dit het restaurant van ons hotel, The Lenox. Dus na een fantastisch diner konden we gewoon naar onze kamer rollen.

De volgende dag was het alweer bloedje-heet. We hadden een plaatsje gereserveerd op de Boston Duck Tours. De Ducks zijn een echte Boston bezienswaardigheid. Het zijn amphibievoertuigen uit de Tweede Wereldoorlog. Een soort legertrucks die ook te water kunnen. De voertuigen worden bestuurd door de ConDucktors, grappenmakers in kostuum, die tijdens de rondrit op een leuke manier de stad laten zien.

Onze ConDucktor was Captain Super Swift, eens een superheld, maar na het eten van teveel Dunkin' Donuts iets te supersized om nog swift te kunnen zijn. Hij deed het wel erg leuk. Hij wees alle Dunkin' Donuts vestigingen in de stad aan (en ja, dat waren er veel!), maar vertelde ook veel serieuze zaken, zodat we nog meer over de stad leerden.



Na de rondrit hadden we behoefte aan een koele omgeving. We kwamen terecht in de Boston Public Libary, heerlijk gekoeld, gratis toegankelijk voor iedereen, en met een prachtige oude leeszaal. En bovendien een leuk cafeetje voor een kopje koffie en een broodje.



Tegenover de bibliotheek ligt Copley Square, een plein met groot grasveld waar in de zomer veel openbare concerten worden gegeven. We hadden de middag daarvoor een optreden gezien van Maia Sharp & Mike Doughty's Band (had ik nooit van gehoord). Er bleek ook een grappige schildpad te staan. Daar moest ik natuurlijk even op gaan zitten.



Die middag reden we door naar Newport. Maar dat staat in de volgende blog.