Thursday, July 15, 2010

LITL deel 2

Toch maar even een vervolg op het verhaal van de verliefde schoonmaker.

De dagen na het incident vond ik het moeilijk om over te werken. Ik wilde het eerst niet aan iemand anders vertellen, maar ik kan toch niet elke dag om 4 uur naar huis rennen, als de schoonmaker aan zijn werk begint. Aan de andere kant wilde ik ook niet alleen op de labkamer zitten als de man weer binnenkomt.

Dus vertelde ik het na twee dagen aan onze hoofdanalist, die net terug was van zijn vakantie. Die drong erop aan om het aan de baas van de schoonmaker te vertellen, maar ik wist dat dat zou betekenen dat de man zijn baan direct zou verliezen. Dat wilde ik toch niet op zijn geweten hebben. De analist drong heel erg aan, want hij was bang dat HIJ zijn baan zou verliezen als eens zou blijken dat dit gebeurd was en hij niets had gedaan. Fijn, dat hij zo met mij meeleefde, niet? (Ja, dat was sarcastisch bedoeld). Na dat gesprek ging de analist vrolijk naar huis om 5 uur, terwijl ik trillend achterbleef met mijn PCRs.

De volgende dag liep ik uiteraard in de gang de schoonmaker tegen het lijf. Hij keek me raar aan, en zei: Are you Happy???? Dat vond ik zo creepy dat ik de volgende dagen met een mes heb rondgelopen.... (een fruitmesje, dus relatief onschuldig, hoor).

In de dagen daarna vertelde ik het aan een paar andere collega's die bij mij op de kamer zitten. Ik hoopte dat er misschien iemand zou aanbieden om een paar keer later te blijven, of om met de schoonmaker te gaan praten, maar dat gebeurde niet. De meeste collega's zeiden: Wat jammer voor je, en gingen allemaal naar huis zonder te vragen of ik OK was, en een ander lachte, zei: ik wil niets over je liefdesleven horen, en deed zijn koptelefoon op. Fijne collega's heb ik, niet? Dit zijn allemaal mensen die ik regelmatig help met hun research, en waarvan ik dacht dat we goede vrienden waren.

Maar ja, dat was natuurlijk geen goede oplossing, dus vroeg ik een spaans-sprekende collega van een ander lab om met de schoonmaker te praten. En dat bleek een goede beslissing. Via hem hoorde ik dat de man er heel veel spijt van had, en dat hij het nooit meer zou doen. Toen durfde ik het wel aan om naar de schoonmaker toe te gaan en hem de hand te schudden. Hij zei I am so sorry, en dat was het dan. Nu kunnen we tenminste weer gewoon aan het werk. En het mes ligt weer veilig in de keukenla!

Sunday, July 04, 2010

Love in the lab

Van de week ben ik versierd door een schoonmaker! Dat is toch wel de moeite waard om te vertellen....!

Ik ben vaak de enige van ons lab die na 6 uur werkt (de rest werkt van 10 - 5, want onze baas is er bijna nooit!), en ik maak soms een praatje met de schoonmaker. Hij is Mexicaans, een jaar of 30 en hij werkt altijd hard om onze labs schoon te houden. Van de week zat ik laat in de breakroom met een zak M&M's, te wachten tot mijn agar platen waren gestold, en ik bood wat snoep aan hem aan. We maakten een langer praatje dan anders, en hij vertelde dat hij getrouwd was en een dochter van 3 had. Ik vertelde dat ik ook getrouwd was. Just setting the boundaries. Er zat ook een collega van een ander lab bij, dus we zaten gewoon gezellig te praten.

Toen vroeg hij wat ik voor werk deed. Ik vertelde over mijn werk voor de US Navy, met dolfijnen, en liet wat plaatjes zien op mijn computer in onze labruimte. Daar komt hij 's avonds altijd even binnen om de vloer te vegen, dus dat was niets bijzonders. In de labkamer vroeg hij of ik misschien een letter of reference wou schrijven voor hem, want zijn baan is een beetje onzeker. Ons ziekenhuis sluit regelmatig nieuwe contracten af met schoonmaak-bedrijven, dus zijn verzoek leek heel redelijk. Ik gaf hem mijn visitekaartje en toen werd hij ineens erg flirterig. Wat mijn middle initial betekende. Ah, Margarita! Toen zei hij dat ik zulke mooie blauwe ogen had en hij keek me ineens heel raar aan. Hij vroeg of ik vandaag misschien wat langer kon overwerken? Moest ik echt om 8 uur naar huis? Kon ik niet wat langer blijven? Ik lachte een beetje schaapachtig en zei dat hij moest stoppen, maar toen greep hij me ineens vast en wilde me zoenen. Ik zei nee en toen stopte hij gelukkig. Hij bood zijn excuses aan, en ging weer verder met schoonmaken.

Dat is toch wel een vreemde situatie. Ik had een heel dubbel gevoel. Deels boos en verdrietig, maar stiekem toch ook wel geflatteerd dat een ruim 10-jaar jongere man mij wel leuk vond. Still got it, baby!

Moet ik nu deze man aanklagen? Hij hield op toen ik nee zei, en als ik het tegen zijn supervisor vertel, is hij zeker zijn baan kwijt. Dat vind ik toch wel sneu, want het is een aardige jongen. De volgende dag heb ik aan een Spaans-sprekende, mannelijke, collega van een ander lab gevraagd of hij met de schoonmaker wil praten, en hem op het hart te drukken dit niet nog een keer te flikken. Hopelijk blijft het dan bij dit incident, en doet hij het niet met een andere vrouw.

Maar die aanbevelingsbrief kan hij wel vergeten.