Wednesday, November 19, 2008

Tioga

Tijd voor wat achterstallig onderhoud op deze blog!

Laten we eens beginnen met een trip die Gerard en ik in september naar onze vrienden Joke en Herman maakten. Ze wonen in Pine Mountain Lake, in de buurt van Yosemite, op ca. 3 uur rijden van ons. Zoals altijd werden we hartelijk ontvangen met een glas wijn en lekkere hapjes op het grote terras achter hun nog grotere huis.

Een artiest en vriend van Herman en Joke had deze zomer een mooie muurschildering in hun huis gemaakt. Je ziet de rotsformaties van Yosemite, en een oranje vliegtuig (met Nederlandse vlag) en een piloot die heel erg veel op Herman lijkt!



De volgende dag, zaterdag, was het een groot feest in het naburige Groveland. Het was de dag van de jaarlijkse 49ers Festival. In 1849 begon de California Gold Rush, en er zijn allerlei festivals om dat te herdenken. Herman en Joke wisten een perfect plekje om de optocht te bekijken: voor het Charlotte Hotel. We kregen zelfs een glas champagne en vers gebakken koekjes aangeboden!



Voordat de optocht begon, vlogen de plaatselijke piloten over in hun vliegtuigen. Ze kwamen heel laag over, en zwaaiden met hun vleugels naar de verzamelde menigte op de hoofdstraat. Toen alle vliegtuigen waren overgevlogen, rende er ineens een cowboy de straat op, en voor we het weten zaten we middenin een shoot-out! De sheriff op het balkon boven ons hoofd schoot de cowboy neer, en hij viel met een dramatische zwaai op het asfalt. Maar daarna stond hij gelukkig met een grote grijns weer op!



We zaten eerste rangs voor de optocht, een bonte verzameling van ruiters, praalwagens, verklede kinderen, geiten, alpaca's, honden, en wat niet meer.





Er liep zelfs een meisje met een paard met ernstige schaafwonden mee. Het paard was een paar weken eerder uit een trailer gevallen, en was helemaal overdekt met "road burn". Het hele dorp had geld ingezameld om de dokterskosten te kunnen betalen, en nu kon iedereen zien dat het paard nog steeds leefde. Ik vond het wel een zielig verhaal.

Na de optocht genoten we van een heerlijk ontbijt en koffie op het terras bij Herman en Joke. De hummingbirds (kolibri's) genoten ook van het mooie weer en het suikerwater.





Daarna gingen we weer terug naar het dorp om te kijken bij de Chili Cook Off, een fund raising event.



Na betaling van 10 dollar pp kreeg je een plastic zak met een potlood, een score-kaart, een plastic lepel en een paar papieren servetjes. Daarna kon je langs allerlei standjes van de plaatselijke brandweer, restaurants, Rotary, etc. Elke organisatie had 1 of 2 grote pannen met chili-con-carne gemaakt. Er waren allerlei varianten: met of zonder vlees, met of zonder chili, pittig, flauw, noem maar op. We konden punten uitbrengen in de diverse categorieen, en intussen uiteraard heel veel proeven!




Ietwat overvol van alle bonen togen we terug naar "huis", waar we een hele lange middagdut hebben gedaan!

's Avonds werden we uit eten genomen door onze gastvrouw en -heer. Ze hadden een tafel gereserveerd in The Seven Sisters, een sjiek restaurant in het Black Oak Casino. Casino's zijn verboden in California, maar dat verbod geldt niet in Indiaanse reservaten. Veel Indian tribes verdienen goed geld met de casino's! Maar niet aan ons, want we liepen gewoon door het casino naar het restaurant. Daar hebben we erg lekker gegeten!





Herman en Joke wonen op een ruim half uur rijden van Yosemite National park. Gerard en ik zijn daar nu een paar keer geweest, maar we hadden nog nooit de Tioga Pass gereden. Dat is een weg die door het midden van het park naar het oosten loopt, en uitkomt bij Mono Lake. Het was er gewoon nooit van gekomen, maar deze zondag besloten we dat het dan toch ging gebeuren. De pas wordt 's winters altijd gesloten, zodra de eerste sneeuw valt, en gaat meestal pas in mei open. Dus september is een goede tijd om de pas "te doen".

We gingen al vroeg op pad en reden de bergen in. Eerst reden we door dichte bossen, steeds hoger en hoger. Daarna openden de bomen zich en kwamen er prachtige vergezichten. Uiteraard - this is America - zijn er op de mooiste plekjes grote parkeerplekken zodat iedereen zijn in-car-photography kan doen.




Een stuk verder kwamen we bij Tuolumne Meadows, een open hoogvlakte met hier een daar een boom of een rotsblok. Tijd voor een broodje!




We besloten om eerst door te rijden richting Mono Lake. Onderweg kwamen we nog een paar staalblauwe bergmeertjes tegen.




En daarna begon de weg te dalen, langs een spectaculaire en ruige route. Hee, wat is dat voor een knappe auto?! Ja ja, onze Volvo doet het nog steeds prima, hoor!





Na een fantastische afdaling opent het landschap opeens in een dorre woestijnvlakte. En daar ligt een lichtblauw, groot meer met witte randen: Mono Lake. Het is een vreemd meer, want er stroomt wel water in, maar geen water uit. In de woestijn is er natuurlijk veel verdamping, en zo wordt het meer zouter en zouter. Het is ook heel basisch (pH=10, als je dat iets zegt!). Er kunnen dus geen vissen in het meer leven! Maar wel kleine garnaaltjes, en bovendien is het meer een trekpleisters voor allerlei vogels.




We hadden niet veel tijd voor een uitgebreid bezoek (we moesten weer 2 uur terugrijden!) maar we konden wel even een kijkje nemen bij het bezoekerscentrum.

Omdat er steeds meer water voor irrigatie en steden wordt gebruikt, stroomt er veel minder in Mono Lake dan vroeger. Het waterpeil is sinds 1940 flink gezakt, en allerlei vreemde rotsformaties kwamen ineens boven water te staan. Die witte rotsen worden tufa genoemd. Het zijn calcium carbonaat formaties, gevormd door ondergrondse bronnen. Er is hier ook allerlei vulkanische activiteit geweest.





Jammer dat we hier niet langer kunnen blijven! Maar we willen ook nog een wandeling op de Tuolumne Meadows maken, en we komen hier vast nog wel eens terug.

We rijden de Tioga pas weer omhoog en stoppen bij de weiden voor een wandeling. Tuolumne Meadows ligt op 2600 m hoogte. We maken een korte wandeling naar de Soda Springs. Hier komt warme Spa Rood omhoog geborreld, in een zompig, wit uitgeslagen moeras. Blub, blub, blub.





Als we verder lopen, springt er opeens een hert voor ons langs! They look real, don't they? Hij begint lekker van de spa te drinken, en loopt even later verzadigd weer het bos in.





Het is hier prachtig, en er is bijna niemand anders. In Nederland zou je hier waarschijnlijk in de file lopen, maar in de VS is er op 1 km vanaf de parkeerplaatsen bijna niemand meer te zien! Wel zien we een coyote een tijdje met ons meelopen.





We rijden weer terug naar Herman en Joke, waar we net op tijd voor de pizza en wijn arriveren. Cheers!




Maandagochtend nemen Herman en Joke ons mee voor een tochtje op het Pine Moutain Lake. Ze hebben een bootje gekocht, alhoewel de meningen verdeeld waren of het wel een boot genoemd mocht worden (A boat? A boat? That's a float! zei een dorpsgenoot al gekscherend). Herman stuurde de boot behendig tussen de eenden en boeien door. Vanaf het water kun je goed zien wat een mooie huizen hier gebouwd zijn. We verlangden ineens terug naar ons huis in Den Bosch, dat ook aan een slootje lag!





Midden op het meer stoppen we bij een boei. Joke heeft een heerlijk ontbijt gemaakt met koffie, jus, boterhammen met spek en ei, en een fruitsalade. Smullen dus!





Daarna is het alweer tijd voor het afscheid en de reis terug naar de Bay Area. Bedankt Joke en Herman voor jullie gastvrijheid en een geweldig weekend!

Tuesday, November 04, 2008

GObama


Vanavond was een historisch moment: Barack Obama wordt de nieuwe president van de USA. De beelden van de menigtes in Chicago en New York, de tranen in de ogen van velen, mensen van allerlei huidskleuren die elkaar omhelsden, het was een emotioneel gezicht.

Wij mogen helaas (nog?) niet stemmen, want we zijn geen Amerikaans staatburger. Maar we hadden natuurlijk wel onze voorkeur.....! Dus ook hier was het feest.

Serge kwam vanavond eten, en ik had een Red&Blue Dinner gemaakt. Vooraf rode bietjes met blue cheese, daarna biefstuk met blue cheese saus en rode kool, en toe blueberries en raspberries met puddinkjes. Tja, veel blauwe kaas, maar dat is het enige blauwe eten dat ik kon vinden.

Intussen stond de tv aan met de nieuwsshows, en al snel werd duidelijk dat Obama met 51% van de hoofdelijke stemmen en met tweederde meerderheid van de staten had gewonnen. Dat deze twee getallen zo veel verschillen heeft te maken met het vreemde Amerikaanse kiessysteem waarbij alle stemmen per staat naar de winnende kandidaat gaan.

We moeten nog even een paar maandjes wachten voordat Obama echt aan de slag kan. Er valt heel wat puin te ruimen.