Wednesday, October 31, 2007

5.6

Sinds een paar weken hebben we op dinsdagavond een etentje samen met Gon en Bob, om te kijken naar Saskia die in Expeditie Robinson zit. Saskia en haar vriendin Claudia hebben een jaar hier in de buurt gewoond, maar deze zomer zijn ze weer terug naar Nederland gegaan. Saskia had auditie gedaan voor Expeditie Robinson, en ze was met glans door alle selecties heen gekomen! De televisieserie werd dit jaar in Maleisie opgenomen. We weten niet hoever Saskia gekomen is (ze mag uiteraard niets verklappen, en houdt zich daar helaas heel erg goed aan), maar we zitten wel elke week te kijken! We kunnen natuurlijk niet live kijken, maar gelukkig wordt alles op het internet gepost, en kunnen de fans hier in Sunnyvale ook meegenieten.

De serie begon dit jaar met 100 mensen, en er zijn al flink wat mensen afgevallen (in beide betekenissen, want veel te eten is er niet op het eiland). Elke keer als we haar rood-met-witte hoedje zien, dan gaat er een gejuich op hier in California, want we zijn echte fans. En: na vijf weken zit Saskia er nog steeds in! Hup, team rood!

Maar goed, vanavond was het dus weer tijd voor de Saskia-show. Serge was er deze keer ook bij, en we zaten met zijn vijven lekker te eten en te kletsen, totdat Gerard zijn hand opstak. Hij had iets gehoord. Wij hoorden het toen ook: een diep gerommel dat vanuit de verte ineens heel dichtbij kwam. We wisten gelijk wat er ging komen: een aardbeving.

Het huis begon heel hard te schudden, de glazen ruiten rammelden, en er gaat maar 1 gedachte door je heen: houdt het nu op, of wordt dit The Big One?

Het ging flink te keer, hoor. Absoluut de zwaarste beving die we tot nu toe hebben meegemaakt, na 6 jaar (op de kop af!) in California.

Gelukkig hield het na een paar seconden op. De heren zaten hard te lachen, maar ik was toch wel een beetje aangedaan. Licht bevend (je blijft letterlijk natrillen!) liep ik gelijk naar de computer, want de direct link naar de USGS Earthquake pagina van California staat op mijn homepage. En ja hoor, na een paar minuten kwam de aardbeving in beeld! Een gigantisch groot vierkant bedekte royaal heel Silicon Valley. Hoe groter het vierkant, hoe groter de beving. Hier is een screenshot (een paar uur na de beving):



De beving bleek 5.6 op de Schaal van Richter te zijn, de grootste hier in de Bay Area sinds de Loma Prieta quake van 1989 (waarbij de twee lagen van een dubbeldeks-snelweg op elkaar vielen, en waarbij 62 doden vielen). Die beving was 6.9, en geologen vonden dat nog geen eens The Big One. Die moet nog komen.......

Wednesday, October 17, 2007

Kapot

We hebben de laatste tijd wel een hoop kapotte dingen in en om het huis....

Eerst ging de WC in onze slaapkamer kapot. De loodgieter was al een paar keer geweest om het vijftig jaar oude beestje te repareren, maar ineens gaf het ding er de brui aan. Het water bleef lopen en de pot (maar niet de leidingen) zaten verstopt. We moesten dus hals over kop een nieuwe pot organiseren. Gelukkig maar dat we nog een ander toilet in huis hebben...! Hier is nog een plaatje van de oude WC, prachtig turquise blauw met geschulpt deksel:


De oude pot was nog de originele WC uit 1959, en verbruikte heel veel water. Nieuwe WCs mogen hier maar 1.6 gallon (6 liters) verbruiken, maar krijgen "de boel" dan niet altijd weg, dus ik wilde wel een goede keus maken. Dankzij Internet vond ik dat de WC's van Toto (een Japans merk) heel goed zijn. De keus viel op de Toto Drake. We vonden ook een dealer in de buurt, en de volgende dag kon Gerard de pot al ophalen. Een mooie witte, neutrale WC. De loodgieter had gelukkig ook nog een gaatje die dag om hem te monteren.

Die avond konden we weer heerlijk de pot op! En het moet gezegd, de nieuwe WC spoelt geweldig door, verbruikt veel minder water, en maakt veel minder herrie. En geen "victory round" meer van de "deposits"! Nee, een grote zuig, en alles is weg. We noemen onze nieuwe WC dan ook liefkozend Slurpie.

Een paar dagen later, precies op de dag dat we bezoek uit Nederland zouden krijgen, brak de boiler. Gerard en ik hadden die morgen allebei nog prima gedouched, maar even later zag Gerard dat er water uit de garage liep. Hij volgde het spoor, en vond al snel een grote overstroming in het verwarmingshok! Onze 40-gallon watertank was helemaal leeggelopen. De tank bleek ergens gebarsten, en er was geen redden meer aan. Dit kwam wel heel ongelegen. We konden geen eens fatsoenlijk de boel opdweilen, want we moesten naar het vliegveld om Gerard's zus, neef en vriendin op te halen. En toen die eindelijk bij ons thuiswaren na hun 11-urige vlucht, konden ze geen eens douchen. En de afwasmachine kon ook niet draaien, dus moest ik alles met koud water op de hand afwassen, terwijl Gerard allerlei doe-het-zelf zaken afreed op zoek naar boilers of geisers en een snelle installateur.

Maar gelukkig kwam ook dit goed. Gerard vond een mooie boiler bij de Lowes. Geisers blijken bijna niet te krijgen in dit land, en nog lastiger te installeren, dus dan maar een boiler. De volgende dag kwam er een monteur, en die avond konden we allemaal weer lekker douchen.

De ochtend daarna werd Gerard wakker in een nat bed. Nee, hij had niet in zijn broek geplast, maar het waterbed was lek. We gingen de hele dag met onze gasten op stap, dus geen tijd om het te repareren, maar we konden die avond natuurlijk ook niet in het logeerbed slapen, want dat was al bezet! En de volgende avond ook. Daar lag arme Gerard, op een opblaasmatje in een slaapzak op de grond. Mijn helft was gelukkig nog net droog!

Inmiddels zijn onze gasten begonnen aan hun roadtrip (daarover later meer), en slapen wij maar in het logeerbed. Het leeg laten lopen en repareren gaat veel tijd kosten, en de komende avonden zijn we allebei druk met afspraken, maar hopelijk kunnen we het zaterdag repareren.

There you have it. Een maand van pech. Of is het toeval?

Maar er komt vast nog meer...... Een stuk van de overhang aan de achterkant is verrot, ons huis moet nodig geverfd, en de kraan in onze badkamer lekt....... HELLUP!

Google

Niet alleen Gerard heeft een nieuwe baan, ook mijn broer Arjan, die hier vlakbij woont, heeft een grote stap gezet. Een half jaar geleden is hij bij Intel weggegaan, en is hij bij Google gaan werken.

Dat is toch wel heel erg gaaf, hoor, om hier in Silicon Valley te wonen. Je woont hier echt tussen allerlei grote software en hardware bedrijven in. Op minder dan 10 min rijden vanaf ons huis vind je Apple, Yahoo, Ebay, Intel, en dus ook Google. En het is helemaal bijzonder dat mijn broer nu bij de grote zoekgigant is gaan werken.

Dat bracht mij in de bijzondere gelegenheid om eens een kijkje te kunnen nemen op de Google campus. Arjan had me voor de lunch uitgenodigd, en vorige week woensdag was het dan zo ver. Vanaf mijn werk was het een kwartiertje rijden naar de Googleplex in Mountain View.



Het was druk op de campus, omdat er een of andere event aan de gang was. Ik kon bijna geen parkeerplekje vinden! En dat terwijl de Googlers worden aangespoord om zo weinig mogelijk met de auto te komen. Er zijn overal op de campus scootertjes en fietsen voor de werknemers, en ik zag zelfs een paar mensen op een Segway! Hartstikke hip.



Arjan heette me hartelijk welkom en bracht me naar de inschrijfbalie. In de lobby hing een scherm waar de zoekopdrachten die overal ter wereld worden ingetypt, "live" worden geprojecteerd. Nou ja, vast niet alle zoekopdrachten, want de woorden waren opvallend braaf: "michigan university", "chemical biology", "brasil". Geen enkel schunnig woord of lichaamsonderdeel kwam langs.....

Op de balie stonden vrolijk gekleurde lavalampen, en voor de bezoekers was er een "maak je eigen badge" apparaat. Ik moest mijn naam en bedrijf invullen, handtekening zetten op de schrijfpad, en de badge afdrukken.



Voorzien van een keurige bezoekersticker liepen we vervolgens naar een van de vele kantines op de campus. Ik keek mijn ogen uit. Prachtige buffetten met kleurrijke gerechten, vegetarisch, Indiaas, Mexicaans, salades, soepen, en toetjes! Dat is wel eens wat anders dan de normale kleffe kantinehap. Al het eten op de Google Campus wordt door chef-koks bedacht en bereid, en het zag er allemaal even schitterend uit, en het smaakte geweldig. Je kon gewoon je bord volscheppen, en daarna uit de koelkastjes een flesje ice tea of lemonade pakken. En daarna - mocht je gewoon doorlopen. Niks geen kassa's, want alles is gratis voor werknemers en hun gasten!

Buiten stonden gezellige tafeltjes en stoelen met parasolletjes, om je lunch op te eten. Omdat het erg druk was moesten we een eindje lopen om een plaatsje te vinden, maar zelfs op een drukke dag als deze was er nog steeds genoeg plek.



De campus is prachtig aangelegd met veel "xeriscape" planten, dus planten die weinig water nodig hebben. Cactussen, agaves, aloes, dat soort spul. Hier en daar doen de cactussen het een beetje TE goed, en hebben ze de stekels moeten afknippen omdat de planten over de paden hangen.

Na de lunch kreeg ik de rest van de campus te zien. Eerst brachten we een bezoek aan het gebouw waar Arjan werkt. Het leek wel een laboratorium, zo'n georganiseerde chaos was het. Maar wel leuk. Veel mensen hadden hun werkplekje volgestouwd met gekke spulletjes, poppetjes, posters, foto's, speelgoed, zitballen, slingers en noem maar op. Alles mag hier, en het kan niet gek genoeg. De werknemers zijn trouwens allemaal heel jong, en ik voelde me opeens wel heel erg oud....



Mijn broer zit met een stuk of 4 collega's in een kleine kamer. De kamer stond propvol met bureaus, waterkokers, whiteboards, en speelgoedpistolen. Arjan vertelde dat de collega links van hem soms opeens een pistool pakt en dat op de collega rechts van mijn broer ging richten. Pang pang! Nou, dan ben je wel uit je concentratie hoor.

Iedereen had grote platte beeldschermen die vol hingen met post-its en stickertjes. Sommigen hadden zelfs twee of drie schermen naast elkaar, op zijn kant, zodat ze zoveel mogelijk windows tegelijk konden zien!

En overal hingen whiteboards, volgekalkt met grafiekjes, cartoons, pijlen, tekeningen, grapjes, en handtekeningen! Do not erase...



Elke verdieping had wel een kleine snackbar of koffiehoek. En ook hier kun je gewoon gratis wat pakken. En niks geen kale koffie of klef koekje, nee, luxe cappucino-makers, hazelnoot-siroopjes, gebakjes, zoutjes, en gekoelde drankjes. Dat de gemiddelde Googler niet moddervet is, is mij een raadsel.



Maar aan de andere kant geeft Google zijn werknemers ook een heleboel manieren om de calorieen er weer af te werken. Zo viel mij op dat de trappen veel gemakkelijker te zien zijn dan de liften. Bij Arjan op de verdieping stond een biljarttafel, er was een ballenbak, en overal op de campus zijn fitness ruimtes en volleybalveldjes. We kwamen zelfs langs een salsa-dansles, gewoon, tussen de cubicles in. En na afloop laat je jezelf dan lekker verwennen met een bezoek aan de kapper of de masseusse, allemaal gratis voor Google-werknemers! En je mag ook nog je hond naar je werk meenemen....



Arjan liet me ook twee "endless pools" zien, kleine 1-persoons zwembaden waar je tegen een stroom in moet zwemmen. Er was zelfs een lifeguard bij! Waarschijnlijk de meeste lifeguards per vierkante meter zwembad ter wereld!



Er was nog veel meer te zien, te veel om op te noemen. Een cubicle die helemaal in aluminiumfolie was verpakt, een gebouw met scheve ramen zodat je het gevoel hebt omhoog te lopen, het kamertje waar de CEO zat (net zo klein als dat van ieder ander), rode buizen die dwars door de gebouwen lopen, een stoplicht dat op rood springt als er iets snel gerepareerd moet worden, een organische markt, een kruidentuintje.....

Bedankt, Arjan voor de geweldige rondleiding. Ik zou best bij Google willen werken, maar helaas ben ik een bioloog, en daar hebben ze weinig aan. Gelukkig is mijn broer veel slimmer, en mag hij in deze fantastische omgeving zijn steentje bijdragen. Ik ben heel erg trots op mijn broertje!

PS: De meeste plaatjes in deze blog entry heb ik gejat van een online reportage over de Googleplex van Time magazine.

Xicato

Hoog tijd voor een update over Gerard's start-up! Sinds deze zomer is hij, samen met Mark en Menko, begonnen in een eigen bedrijf. Alle drie de mannen hebben bij Lumileds gewerkt, een bedrijf hier in San Jose dat LED-lampjes maakt. Je weet wel, die energiezuinige lampen die je steeds meer in stoplichten, achterlichten van auto's en nep-waxinelichtjes ziet.

Gerard wilde graag meer met LEDs doen dan alleen de lampjes maken, en dus besloot hij dit voorjaar om ontslag te nemen bij Lumileds, en met de andere twee heren een eigen bedrijf op te richten.

We hebben dus een spannende tijd achter de rug, waarin veel geregeld moest worden. Er moest gepraat worden met lawyers, investeerders en adviseurs. En natuurlijk moest er ook een naam bedacht worden! Dat bleek nog niet zo eenvoudig als het leek. Van alles passeerde de revue, maar heel vaak bestond de naam al, en was de website al vergeven.

Na een lange brainstorm-sessie werd dan toch een unieke naam voor het nieuwe bedrijf gevonden: Xicato.

De website werd snel gekocht, de naam vastgelegd, en die avond dronken de heren er een glaasje champagne op!

Inmiddels is er nu ook een logo ontworpen, en de website is up and running! Kijk dus snel op www.xicato.com! Heeft Gerard dat niet mooi gemaakt?



Voorlopig runt het bedrijf vanuit onze studeerkamer, die we dit voorjaar hebben opgeknapt. Het is een beetje krap met drie bureaus, drie bureau-stoelen, stapels papier, dozen met lampjes van de concurrentie, en natuurlijk drie computers. Maar dat is tijdelijk, want over een poosje gaan de heren een echt kantoor huren. Belangrijkste eisen voor de nieuwe locatie zijn als volgt:

1. Tussen Sunnyvale en Los Gatos in (zodat alle drie de founders op de fiets naar het werk kunnen)
2. Op loopafstand van een Peet's (koffiezaak met de lekkerste koffie van de Bay Area!)

Ik ben hardstikke trots op Gerard en hij heeft het heel erg naar de zin! Elke morgen heeft hij een commute van 30 seconden, want hij loopt direcht vanuit onze slaapkamer het kantoor binnen. De andere mannen komen via onze "tweede ingang" het huis binnen, dus ik merk er eigenlijk niet zoveel van. Het enige dat ik ervan merk is de stapel vieze koffiekopjes op het aanrecht!