Bloc Party @ the Warfield

Gisteravond ben ik onverwacht naar een popconcert in San Francisco gegaan. Mijn collega L. is arts, en hij werkt regelmatig als vrijwilliger voor RockMedicine. RockMedicine is een organisatie die bij grote en kleine concerten hier in de buurt zorgt voor de EHBO ondersteuning. Af en toe mag mijn collega een gast meenemen, en gisteren vroeg hij of ik zin had om mee te gaan. Hij had kaartjes voor een concert van drie bands in The Warfield, in hartje San Francisco. The Warfield is een mooie oude theaterzaal uit 1922, die nu voornamelijk in gebruik is voor pop-concerten. Gerard en ik zijn hier begin dit jaar nog geweest voor een concert van de Duitse electronica-band Kraftwerk.




Het concert van gisteravond was weer een hele belevenis. Omdat ik gast was van ”de dokter” mocht ik met hem mee naar backstage. Gaaf hoor. Ik kreeg een sticker voor op mijn broek (sic) met daarop het wachtwoord van die avond (Street Fiesta) en daarmee mocht ik overal heen. Eerst gingen we naar de grote backstage lounge, die niet backstage was maar in de kelder. Allerlei vage types hingen hier een beetje verveeld rond. Hier konden we een hapje eten, en het was verrassend goed: zwaardvis met pikante tomatensaus, gebakken aardappeltjes met rozemarijn, en twee kleuren sperciebonen (groen en geel; die gele bonen had ik nog nooit gezien). Er stond ook een grote bak met flesjes water en blikjes fris, en er was zelf chocolade-cake na. Mmmm. En allemaal voor niets.

De Rock Medicine lounge was ook in de kelder, en bestond uit drie comfy banken, met veel kussens, en een televisie op oorlogssterkte. Vanavond deden nog drie of vier anderen dienst voor de organisatie, twee nurses (verplegers) en een EMT nurse (ambulance verpleger). We hingen hier wat rond voordat de bands zouden beginnen.

Al snel kwam de eerste “patient”, een meisje van een jaar of 20. Ze vroeg wie de dokter was, en we wezen allemaal naar L. Ze draaide zich met haar rug naar hem toe, tilde haar truitje op, en riep of-ie even naar haar rash wilde kijken. Ze had gisteren in de zon gelegen en nu had ze zo’n rare uitslag. Ik rolde bijna van de bank van verbazing. Hier in de VS is men zo preuts, maar deze dame vond het heel normaal dat iedereen dit kon zien. L. gaapte dat het gewoon een beetje verbrand was en dat het vanzelf overging. De dame droop teleurgesteld af.

Rond een uur of 8 begon de eerste band te spelen, en we gingen naar de zaal om te kijken. De oordoppen gingen in, want het was een oorverdovende herrie! De openingsband waren The Noisettes, uit Engeland. De muziek was niet mijn stijl, maar er was wel veel te kijken. Allereerst de drummer. Hij had een geweldig kapsel: enorm veel kroeshaar dat alle kanten opstond, een baard, maar nauwelijks snor. Hij leek een jaar of 40 vanaf een afstandje, maar toen ik hem later van dichtbij zag, was hij veel jonger. Hij drumde als een bezetene! De zangeres had een vreemd gewaad aan, een soort hip broekpak, en ze danste woest heen en weer over het podium, klom op de speakers, en schreeuwde in de microfoon. Dat was jammer want ze had best een mooie hoge stem. ’t Klonk een beetje als Bjork als ze haar best deed, maar dat deed ze niet. Het was meer schreeuwen dan zingen. Op studio opnames klinkt het allemaal een stuk beter dan in het echt. Maar ik vond het wel grappig om naar te kijken.

De tweede band was The Kills, ook al zo’n partij herrie. Ook hier een zangeres. Ook zij had een aparte manier van bewegen, heel schokkerig, en ze viel af en toe opeens op de grond, maar dat bleek zo te horen. Haar gezicht heb ik niet kunnen zien, want haar haar hing er telkens voor. Hun muziek was erg somber en donker, en ook hier vond ik het geen goed life-optreden. Maar smaken verschillen natuurlijk.


Bloc Party was de hoofdact, een Engelse band die hier in de VS nogal populair aan het worden is. Ik had van te voren al wat muziek gedownload om een beetje op de hoogte te zijn. De muziek is even wennen maar lang niet slecht. De zanger komt oorspronkelijk uit Nigeria, maar woont nu in Londen. Hij had echt lol in zijn optreden, en lachte veel. Ook hij klom bovenop de speakers, tot ongenoegen van de mensen van de organisatie, maar daar trok hij zich niets van aan. De drummer was geweldig. Niet helemaal mijn stijl (punk) maar je kon goed zien hoe strak hij drumde. Het publiek vond het geweldig, en er werd zelfs gecrowd-surfd. Helaas eindigde dat met een meisje dat met haar handen voor haar gezicht het podium werd opgehesen: ze was kennelijk door de crowdsurfer geschopt. De zanger stopte met zingen, hield een klein preekje over hoe slecht het was dat onschuldige meisjes de dupe worden van crowdsurfen, en dat we hier toch allemaal komen om het leuk te hebben. Het meisje was snel afgevoerd naar achteren, en ik dacht: werk aan de winkel voor de Rock Doctor!

Maar toen ik na afloop van het concert weer naar de Rock Medicine banken ging, wist mijn collega (die inmiddels naar beneden was gegaan) van niets. Hij had helemaal geen blond meisje gezien, alleen een dronken vent die ergens laveloos op de grond lag. Terwijl ik vertelde wat er gebeurd was, kwam het meisje binnen, lachend en duidelijk niet erg gewond. Haar vrienden hadden er op aangedrongen dat ze zich even liet bekijken door de arts, maar er was niets ernstigs aan de hand, misschien morgen een blauwe plek, maar verder niets. Gelukkig maar.

Bezoek

Donderdag stonden Gerard en ik weer eens op SFO, want er kwam bezoek uit Nederland: Gerard’s neef Jeroen en vriendin Carla. We kijken er altijd naar uit om bezoek te krijgen. Niet alleen om hen te laten zien hoe mooi, zonnig en leuk het hier in California is, maar ook natuurlijk voor de kaas, stroopwafels en drop die we dan krijgen. Mmmm.

J&C hadden een midsize huurauto op het vliegveld geregeld, maar die cabrio’s zagen er toch ook wel erg spannend uit….. Upgraden dus! De top moest er natuurlijk gelijk af, en zo reden we even later over de Interstate 280 naar ons huis. Oeps, het is toch wel erg koud in een open cabrio als je met 120 km/uur over de snelweg rijdt. Met de verwarming op volle kracht was het nog net uit te houden, maar we hebben flink bijgedragen aan global warming!

De dag erop hebben we San Francisco laten zien: Fisherman’s Wharf met de zeeleeuwen, visrestaurantjes en souvenir-winkeltjes, een ritje met de cable car naar het centrum, gelunched in China Town, gelopen naar het Cable Car Museum, omhooggeklommen naar Lombard Street, en teruggelopen naar de auto, waarna we naar de Golden Gate Bridge zijn gereden voor een wandeling met uitzicht op de stad. San Francisco in a day!

Zaterdag hebben we J&C bij de veerboot naar Alcatraz afgezet. Zelf hebben we het gevangeniseiland nu zo vaak gezien dat we niet meegingen. Verwende sikken zijn we, niet dan? Afzien hoor, hier in de Bay Area. In plaats daarvan gingen Gerard en ik naar downtown San Francisco om te gaan shoppen. Dit keer gingen we naar de Borders, een grote multilevel bookstore, met natuurlijk boeken, maar ook een café met lounge stoelen, en een grote etage vol CD’s en DVD’s. Beladen met boeken en CD’s gingen we weer naar Fisherman’s Wharf, waar we J&C weer vonden. Die hadden intussen zin in wijn gekregen, dus we reden naar Sonoma Valley om wijn te proeven. Hik, burp, hik, het werd heel erg gezellig…... Gelukkig reed onze BOB Gerard ons weer veilig naar huis. Onderweg hebben we nog gestopt voor een paar prijsfoto’s van de Golden Gate Bridge in de ondergaande zon, en een blik op San Francisco By Night vanaf Twin Peaks.

Zondag moesten J&C mee met ons voor een hike van 4 uur in Castle Rock State Park. Zijn we er al? Volgens Carla’s stappenmeter hebben we 10,000 stappen gedaan, en 10 km gelopen. ‘s Avonds zijn we naar het Shoreline Amphitheatre gegaan, voor een concert van Oasis/Jet/Kasabian. Ik had daar maanden geleden 4 kaartjes voor gekocht. Niet dat ik zo’n Oasis fan ben, maar mijn favoriete band Kasabian stond in het voorprogramma. We gingen ruim op tijd naar het amphitheater, want ik was bang dat we in de file zouden komen te staan. Maar we waren zo vroeg dat het inmense parkeerterrein nog bijna leeg was. Shoreline is een van de mooiste openlucht concertvenues van de VS (tenminste als je de website moet geloven). Er kunnen zo’n 25.000 mensen in, 6500 op de stoelen vooraan, en de rest op het glooiende grasveld achter de stoelen. Rondom het stadion is een groot terrein met stalletjes met eten (garlic fries, hamburgers en hot dogs), T-shirts, standjes van radiostation’s, maar ook grasvelden met picnic-tafels. Daar installeerden we ons, we hadden immers nog 1.5 uur voordat het concert begon. We hadden toastjes, hummus, pesto, en jus, en intussen konden we heerlijk mensen kijken. Er trok van alles voorbij, dun, dik, klein, inmens, kaal, harig, Goth, prep, hip en fout.
Het concert was geweldig. Kasabian was de openingsband, en de meeste stoelen waren nog leeg maar hier was ik voor gekomen. Kasabian rocks! Jet was de tweede act, vond ik niet zo. Die man schreeuwt me te veel, en het klinkt als any other rock band. Oasis was wel weer leuk, maar ik kende er niet zoveel nummers van. De rest van het publiek wel: ze schreeuwden alles mee. We waren blij dat we extra truien en dekens hadden meegenomen, want het was erg koud. Brrr. De jongens naast ons hadden alleen maar een T-shirt aan, maar die waren dan ook stomdronken en ze hielden zich warm door iets te fanatiek te dansen. Niet leuk als ze telkens bij jou op schoot eindigen.

Na dit enerverende weekend zijn J&C in de cabrio vertrokken naar Las Vegas, Bryce, Zion, en de Grand Canyon. We hopen ze over twee weken weer terug te zien!

Amerikaanse collega's

Om een idee te geven van hoe anders soms Amerikanen met elkaar omgaan op de werkplek dan ik gewend ben, heb ik hier een kleine opsomming gemaakt (allemaal echt gebeurd hier op het lab):

1. Als je een ander ziet modderen bij een ingewikkeld apparaat, kijk je de gauw de andere kant op. Laat-ie het lekker zelf uitzoeken, dat moest jij destijds ook doen.
   
2. Als je een student hebt, stuur je die met een ingewikkeld protocol het lab in, en je gaat zelf achter de computer zitten. Laat-ie het lekker zelf uitzoeken, dat moest jij vroeger ook doen.
   
3. Als je hoort dat een ander die middag naar de Stanford campus gaat, pak jij snel de parkeerpas en gaat vijf minuten eerder weg dan de ander. Laat die ander het lekker zelf…. (you get the picture).
   
4. Als je een ander om hulp vraagt (in het uiterste geval van nood), en die persoon geeft jou een uitleg van een uur, dan ga je daarna snel naar een tweede (en derde) persoon om hetzelfde probleem voor te leggen. Het is toch in jouw eigen belang dat je het verhaal van meerdere kanten hoort?
   
5. Als je gaat lunchen vraag je niet aan de nieuwe student/medewerker of-ie meegaat.
   
6. Als een ander aan jou een goed idee vertelt (de sukkel) stuur je direct een e-mail naar je baas dat je een geweldig idee hebt. Kan je hem morgenochtend om 8 uur even spreken?
   
7. Tijdens de lunch moet je keihard lachen om al die buitenlanders die niet weten wat een Twinkie is.
   
8. Op je werkbespreking verontschuldig je je tegenover de groep voor je slecht leesbare, in elkaar geflanste dia’s en half afgemaakte experimenten. Je hebt er vannacht tot drie uur nog aan moeten werken, zeg je, en je ziet dat de baas je goedkeurend toeknikt. Dat je pas gisteravond aan de werkbespreking bent begonnen, vertel je er maar even niet bij.
   
9. Je klaagt steen en been dat je het zo druk hebt. Wat wil je ook, als je naast je gewone baan nog eens 20 uur per week aan je eigen consulting bedrijfje moet besteden?
   
10. Als je met je baas staat te praten, meld je terloops tussen neus en lippen door dat je zaterdagochtend op het lab was. Dat je vrijdagmiddag om drie uur bent vertrokken, is natuurlijk “not worth mentioning”.
    
11. Aan het einde van de dag zet je alleen je eigen prullenbak buiten op de gang voor de schoonmaak-dienst. Je vertrekt vervolgens zonder je collega een goede avond te wensen.
    
12. Als je naar een andere job vertrekt, laat je je werkbank gewoon achter zoals-ie is, vuil en vol. Je plank in de vriezer laat je ook “as is”, met onleesbaar genummerde raadselachtige buisjes en doosjes, en je vertelt je baas dat er niets weggegooid mag worden, want het is allemaal reuze belangrijk.

Dit maak ik echt allemaal mee. Rare jongens, die Amerikanen.