Het concert van gisteravond was weer een hele belevenis. Omdat ik gast was van ”de dokter” mocht ik met hem mee naar backstage. Gaaf hoor. Ik kreeg een sticker voor op mijn broek (sic) met daarop het wachtwoord van die avond (Street Fiesta) en daarmee mocht ik overal heen. Eerst gingen we naar de grote backstage lounge, die niet backstage was maar in de kelder. Allerlei vage types hingen hier een beetje verveeld rond. Hier konden we een hapje eten, en het was verrassend goed: zwaardvis met pikante tomatensaus, gebakken aardappeltjes met rozemarijn, en twee kleuren sperciebonen (groen en geel; die gele bonen had ik nog nooit gezien). Er stond ook een grote bak met flesjes water en blikjes fris, en er was zelf chocolade-cake na. Mmmm. En allemaal voor niets.
De Rock Medicine lounge was ook in de kelder, en bestond uit drie comfy banken, met veel kussens, en een televisie op oorlogssterkte. Vanavond deden nog drie of vier anderen dienst voor de organisatie, twee nurses (verplegers) en een EMT nurse (ambulance verpleger). We hingen hier wat rond voordat de bands zouden beginnen.
Al snel kwam de eerste “patient”, een meisje van een jaar of 20. Ze vroeg wie de dokter was, en we wezen allemaal naar L. Ze draaide zich met haar rug naar hem toe, tilde haar truitje op, en riep of-ie even naar haar rash wilde kijken. Ze had gisteren in de zon gelegen en nu had ze zo’n rare uitslag. Ik rolde bijna van de bank van verbazing. Hier in de VS is men zo preuts, maar deze dame vond het heel normaal dat iedereen dit kon zien. L. gaapte dat het gewoon een beetje verbrand was en dat het vanzelf overging. De dame droop teleurgesteld af.
Rond een uur of 8 begon de eerste band te spelen, en we gingen naar de zaal om te kijken. De oordoppen gingen in, want het was een oorverdovende herrie! De openingsband waren The Noisettes, uit Engeland. De muziek was niet mijn stijl, maar er was wel veel te kijken. Allereerst de drummer. Hij had een geweldig kapsel: enorm veel kroeshaar dat alle kanten opstond, een baard, maar nauwelijks snor. Hij leek een jaar of 40 vanaf een afstandje, maar toen ik hem later van dichtbij zag, was hij veel jonger. Hij drumde als een bezetene! De zangeres had een vreemd gewaad aan, een soort hip broekpak, en ze danste woest heen en weer over het podium, klom op de speakers, en schreeuwde in de microfoon. Dat was jammer want ze had best een mooie hoge stem. ’t Klonk een beetje als Bjork als ze haar best deed, maar dat deed ze niet. Het was meer schreeuwen dan zingen. Op studio opnames klinkt het allemaal een stuk beter dan in het echt. Maar ik vond het wel grappig om naar te kijken.
De tweede band was The Kills, ook al zo’n partij herrie. Ook hier een zangeres. Ook zij had een aparte manier van bewegen, heel schokkerig, en ze viel af en toe opeens op de grond, maar dat bleek zo te horen. Haar gezicht heb ik niet kunnen zien, want haar haar hing er telkens voor. Hun muziek was erg somber en donker, en ook hier vond ik het geen goed life-optreden. Maar smaken verschillen natuurlijk.
Bloc Party was de hoofdact, een Engelse band die hier in de VS nogal populair aan het worden is. Ik had van te voren al wat muziek gedownload om een beetje op de hoogte te zijn. De muziek is even wennen maar lang niet slecht. De zanger komt oorspronkelijk uit Nigeria, maar woont nu in Londen. Hij had echt lol in zijn optreden, en lachte veel. Ook hij klom bovenop de speakers, tot ongenoegen van de mensen van de organisatie, maar daar trok hij zich niets van aan. De drummer was geweldig. Niet helemaal mijn stijl (punk) maar je kon goed zien hoe strak hij drumde. Het publiek vond het geweldig, en er werd zelfs gecrowd-surfd. Helaas eindigde dat met een meisje dat met haar handen voor haar gezicht het podium werd opgehesen: ze was kennelijk door de crowdsurfer geschopt. De zanger stopte met zingen, hield een klein preekje over hoe slecht het was dat onschuldige meisjes de dupe worden van crowdsurfen, en dat we hier toch allemaal komen om het leuk te hebben. Het meisje was snel afgevoerd naar achteren, en ik dacht: werk aan de winkel voor de Rock Doctor!Maar toen ik na afloop van het concert weer naar de Rock Medicine banken ging, wist mijn collega (die inmiddels naar beneden was gegaan) van niets. Hij had helemaal geen blond meisje gezien, alleen een dronken vent die ergens laveloos op de grond lag. Terwijl ik vertelde wat er gebeurd was, kwam het meisje binnen, lachend en duidelijk niet erg gewond. Haar vrienden hadden er op aangedrongen dat ze zich even liet bekijken door de arts, maar er was niets ernstigs aan de hand, misschien morgen een blauwe plek, maar verder niets. Gelukkig maar.
