Sunday, July 27, 2008

Wijn

Onze vrienden Gon en Bob waren weer even terug in California. Ze zijn dit voorjaar weer naar Nederland terug-verhuisd, en we missen ze heel erg. Gelukkig waren ze weer even hier, en was er tijd om met z'n viertjes een weekendje te gaan wijn proeven. Uit de vele wijngebieden ten noorden van San Francisco kozen we Anderson Valley.

Het was ongeveer drie uur rijden vanaf Sunnyvale, na een kopjen kofjen in Petaluma werd de behoefte aan wat sterkers steeds ... sterker. We haalden Anderson Valley niet, maar besloten om al in Healdsburg aan het gefermenteerde druivensap te nippen. Onze eerste stop werd de Simi Winery.
Dat bleek gelijk al een hele goede start, met heerlijke wijnen en een gezellige inschenk-dame die in Nederland had gewoond om een fietsboek te schrijven.




Voorzien van enkele flessen wijn verlieten we in licht aangeschoten toestand het pand, en we besloten om eerst maar eens te gaan lunchen. Dankzij de TomTom kwamen we uit bij een gezellige lunchtent vlakbij, waar we heerlijk buiten onze sandwiches en salades konden eten.



Met deze goede bodem konden we wel weer een winery aan! We kwamen uit bij RossoBianco van Francis Ford Coppola, de regisseur van o.a. Apocalypse Now en The Godfather. Ook hier werden we hartelijk ontvangen.





En voor Gerard was er een kopje koffie.



De Coppola wijnproeverij werd flink verbouwd, maar we konden nog steeds proeven, en genieten van de wijngaarden buiten.





Hik! Toen we uitgeproefd waren bij Francis, kwam de moeilijke keuze van wat de volgende winery moest worden... Gelukkig was er voldoende keus, want wineries galore!




Bij de Family Wineries kocht ik nog een fles lekkere dessertwijn.



Het was inmiddels al vijf uur, en alle wineries gingen sluiten. We reden door naar ons hotel in Ukiah, waar we na een frisse duik in het zwembad konden genieten van een lekkere Indiase/Nepalese maaltijd.

De volgende dag gingen we dan toch eindelijk echt naar Anderson Valley. Als tegenwicht voor alle wijn van gisteren begonnen we met een bier-proeverij, bij de Anderson Valley Brewing Company in Boonville. In Boonville wordt een geheime taal gesproken, het Boontling. Het is een soort Engels, maar alle werkwoorden en zelfstandige naamwoorden zijn compleet anders. Zo konden de Boontlers met elkaar spreken zonder dat vreemdelingen er iets van snappen. Maar na een paar glaasjes bier spraken wij het ook vloeiend hoor!





We namen met zijn drieen (Gerard was de Bob zodat Bob geen Bob hoefde te zijn) 1 tasting met vijf kleine glaasjes bier. We kregen er ook een schaal pinda's in de dop bij, dus het werd een gezellige bende.




De Boonville Brewery is ook bekend om zijn Disc Golf (golf met frisbees) Course. Je kon er frisbees in allerlei kleuren kopen!



Wijn op bier, geeft plezier, dus de volgende stop was weer een winery. Bij de Brutocao Cellars konden we ook weer allerlei lekkere druivensapjes proeven en kopen. En de tuinen rondom de winery waren ook erg mooi, hoor.




In een dorpje kochten we lekkere broodjes en flesje fris voor de lunch. We aten die op een picnic tafel in het Hendy Woods State Park, een eindje verderop.



Tijd voor een wandeling tussen de grote Coast Redwoods (Sequoia sempervirens), de hoogste bomen van de wereld.




De kust-Sequoia bomen groeien in een smalle strook langs de westkust van Noord Amerika. De allerhoogste Sequoia is de Hyperion, in het Redwood National Park, een stukje ten noorden van Anderson Valley. De boom werd pas in 2006 ontdekt, en hij bleek 115 meter hoog te zijn. De bomen in het Hendy State park zijn niet zo hoog, maar wel erg mooi, dankzij de groene laag mos en klavertjes op de grond.





Zoals in elk mooi bos, kwam je ook hier hele bijzondere dingen tegen. Varens die groeien in een omgevallen boom, holle bomen, en een treehugger.





Na een leuke wandeling tussen de hoge bomen stonden we ineens op een open vlakte met een weids uitzicht op de glooiende heuvels. Als je achterom keek zag je helemaal niet dat er zulke hoge bomen stonden. De buitenste laag bomen zijn geen sequoia's, maar "gewone" coniferen en loofbomen.




Onze alcoholspiegel was intussen alweer aardig naar nul gedaald, dus we besloten dat het tijd was voor onze laatste winery van dat weekend. We kwamen uit bij de Navarro Vineyards, waar we weer allerlei lekkere wijnen konden proeven. En na afloop kochten we een mooi flesje en een stukje kaas, om lekker buiten in de namiddagzon van te kunnen genieten.





We besloten deze heerlijke dag met een diner in het Boonville Hotel. Een beetje dure tent, zo in een simpel dorpje, maar met een mooie, grote tuin, waar je lekker in kon dwalen. We moesten even wachten tot onze tafel klaar was, dus konden we lekker plantjes kijken en genieten.





Het diner was lekker, al was het jammer om afscheid te moeten nemen van Gon en Bob, die verder naar het noorden zouden trekken. Gerard en ik moesten helaas terug naar huis.....


Hup

Iedereen is inmiddels allang weer vergeten dat heel Nederland half juni oranje gekleurd was. Maar probeer je het nog even voor de geest te halen.... komt het al weer terug? Het EK voetbal? Toen we nog op een plaats in de finale hoopten?

Ook hier in California hebben we heel hard meegedaan aan de oranjegekte, hoor! We hadden onze woonkamer helemaal in EK sfeer, met alle attributen die we in mei hadden gekocht. De wedstrijden vielen voor ons tijdens lunchtijd, maar toch zat onze woonkamer vol met oranje-fans. Iedereen nam wat lekkers mee, en bij elk doelpunt ging het dak eraf, hoor.





Helaas, het mocht niet lang duren. We hebben de vlaggetjes stilletjes opgeruimd.

Yosemite

Nog even een inhaalblog:

Begin juni zijn we op bezoek geweest bij Herman en Joke in Pine Mountain Lake, vlakbij Yosemite. Vorig jaar augustus waren we daar ook geweest samen met Gon en Bob (Herman is een oom van Bob). Dit keer gingen we samen met Serge, een ex-collega van Gerard. Na drie uur rijden arriveerden we bij het mooie huis van Herman en Joke. Ze hadden de Nederlandse vlag voor ons uitgehangen!





Na een lekkere welkomst-borrel liepen we even naar het vliegveld. We hoefden alleen maar de straat over te steken, want het huis van H&J ligt pal naast de startbaan. Herman had vroeger een eigen vliegtuigje en ging vaak vliegen. Er wonen veel piloten hier, en Herman kan zelfs aan het geluid van het vliegtuig herkennen wie er achter de knuppel zit. "O, dat is John van nummer zes", en "Daar gaat Greg van hierachter". Het vliegveld is lekker klein, en je kunt gewoon over de runway lopen (even naar links en rechts kijken uiteraard).





De volgende ochtend kregen we een heerlijk ontbijt buiten op het terras, met lekkere bacon en gebakken eitjes! Dat was een stevige bodem, voor een hele dag naar Yosemite.



Serge was nog nooit in Yosemite geweest, en voor ons was het ook alweer een tijdje geleden. Het National Park is vooral bekend om zijn U-vormige, door gletsjers uitgeslepen vallei, met steile rotsformaties en watervallen. Die zijn in mei en juni op zijn mooist, dus we hadden het goed getimed!

Allereerst reden we naar de Bridalveil Falls, waar je via een korte wandeling vlakbij kunt komen. Heel dichtbij lukt niet, want je wordt helemaal natgespetterd, en de rotsen zijn erg glad, maar wat een geweld!





Yosemite was erg druk, op deze zaterdagmorgen, maar op het vechten om een parkeerplekje na viel er toch veel te genieten. Prachtige plaatjes met de groene grasvelden, de kolkende rivier, de donkergroene bomen, de staalgrijze rotsen, en een schitterend blauwe lucht.





Onze volgende waterval was de Vernal Falls. Dit bleek een iets pittiger wandeling, flink omhoog. Omdat mijn enkel nog steeds niet helemaal meewerkte, moesten we genoegen nemen met een blik vanuit de verte.





Tijd voor de lunch! We besloten maar gelijk naar het beste restaurant te gaan van de hele Valley: dat van de Ahwahnee. De kamers in dit hotel kosten 400 dollar per nacht, je moet twee jaar van te voren reserveren, dus duidelijk the place to be. De lobby alleen al is een feestje, met grote chandeliers, pluche banken, een houten vloer, en een open haard van twee meter hoog.





We hadden geluk, we kregen een tafel vlakbij de Queen's Table, de tafel met het mooiste uitzicht van het restaurant, pal naar Yosemite Falls. En met zo'n uitzicht smaakte het eten prima!




De lunch liepen we er weer af met een tochtje naar de Yosemite Falls, de hoogste watervallen van Noord-Amerika, 739 hoog. De waterval bestaat uit twee delen, de Upper Falls en de -you guessed!- Lower Falls. Het korte pad naar de voet van de watervallen is recentelijk opgeknapt, en er staat zelfs een "voelmodel" van de waterval zodat ook blinden zich een voorstelling kunnen maken. De waterval was zo krachtig dat je zelfs op een flinke afstand van de voet helemaal nat wordt. Maar dat was niet erg op zo'n zonnige dag!





Toen we terug liepen naar de auto hadden we nog dit prachtige uitzicht op Half Dome, de vreemdvormig weggeslepen rotsformatie.



En dit is helemaal een ansichtkaart: het uitzicht vanaf de Tunnelview parkeerplaats. Net niet echt. Maar toch lekker wel!



Als laatste bezienswaardigheid van de dag kozen we Glacier Point. Dat was een flink eind rijden omhoog, helemaal naar de top van de vallei. Het uitzichtspunt ligt op 2200 m hoogte, en je kijkt 1000 m recht omlaag Yosemite Valley in. Daar zaten we vanmiddag te lunchen, een kilometer lager!




Joke en Herman hadden geduldig op ons gewacht, al kwamen we veel te laat thuis voor het avondeten! We voelden ons een beetje schuldig, want ze hadden weer heerlijk voor ons gekookt.

De volgende dag namen we onze gastheer en -vrouw mee uit eten naar the Ahwahnee. Alweer? Jawel, want op zondag is daar de beroemde brunch, waar mensen van heinde en ver op af komen. We moesten een poosje wachten op een tafel voor vijf, maar het was soooooo good. Bakken vol garnalen, oesters, zalm, koude voorgerechten, warme buffetgerechten.... en dan de toetjes..... mmmm. Een heerlijk einde van een gezellig weekend. Bedankt, Joke en Herman voor de gastvrijheid! Het was geweldig.