As a Dutch researcher living in the USA, I have been following the case of Dutch psychologist Diederik Stapel with increasing interest. In case you had not heard, he was a well-respected professor in Social Psychology at Tilburg University, with many publications in great scientific journals. But he was recently fired because he made up much of his data, and probably manipulated data as well. He has admitted to be fraudulent, and more and more of his papers are now being retracted.
Nature, one of the highest ranked scientific journals, wrote an article about him in their 1 November 2011 issue. Unfortunately, they choose the following title for their article: "Report finds massive fraud at Dutch universities".
I was not too happy with that title. It sort of implies that many Dutch researchers are fabricating data, instead of just one proven case. OK, he happened to have worked at two other universities, but the title suggests that lot of universities are involved.
Plus, it is not like this is a unique case for the Netherlands. Similar types of fraud have recently been found - or suspected - with researchers such as a scientist from Duke University in the USA. Seven of his papers are already retracted because of duplication of datasets, and because none of his co-workers could reproduce his findings. He also faked a scholarship on a grant application. Interestingly, if you Google his name, you will find many websites describing what a wonderful doctor he is. Then there is the case of a Japanese virologist with over 30 retractions, because of fabrication and recycling of figures. Another researcher from Imperial College in the UK has been found guilty of faking data as a graduate student, somehow got his PhD, but has been publishing unreliable data since, with several papers retracted.
In fact, many other cases of "scientific misconduct" have been in the news lately. If you want to read more about them, you can go to e.g. the Scientific Misconduct Blog, or to the very comprehensive Retraction Watch.
The most fascinating story in this category has to be that of a postdoc at the University of Michigan, who was caught on videotape sabotaging the experiments of a graduate student in his lab.
As a (hopefully good!) scientist myself, it seems hard to believe that there is so much bad science going on. But then, I could imagine that for some of us, the pressure to get grants and to write publications is so hard that they are tempted to tweak or even fabricate some data.
Friday, November 04, 2011
Tuesday, May 24, 2011
Women in Science
Vandaag las ik de maandelijkse nieuwsbrief van de dekaan, het hoofd van de Stanford School of Medicine. In de brief stond een verslag van een gala-avond, waar 17 artsen werden gehuldigd als "Lifetime Honorary Medical Staff". Mijn oog viel op de voornamen van de feestvarkens: Thomas, Bryan, Karl, Louis. Waar waren de vrouwen? Ik keek nog eens goed, maar er was geen enkele vrouwennaam te vinden. Alle 17 awards waren aan mannen uitgereikt. Nou ja, dacht ik, dat is misschien wel te begrijpen, want dit klinkt als een prijs die aan gepensioneerde, oudere, artsen was uitgereikt. Veertig jaar geleden waren er nog niet zoveel vrouwen die medicijnen gingen studeren. Maar was er echt geen enkele vrouw te vinden die in aanmerking kwam?
Direct daaronder stond een ander verslag, dit keer van de "2011 Medical Students Research Awards". Omdat tegenwoordig meer dan 50% van de arts-studenten vrouw is, hoopte ik dat ik hier wat meer vrouwennamen kon vinden. Maar nee, alle 5 de prijzen gingen weer naar een man.
Ik moest even goed op de kalender kijken, maar het was toch echt de 21ste eeuw. Het was toch echt op Stanford, een universiteit die altijd beweert dat vrouwen en mannen gelijke kansen krijgen.
Mijn motivatie tot het doen van Heel Goed En Geweldig Onderzoek was inmiddels tot het nulpunt gedaald. Ik besloot mijn energie te wijden aan het schrijven van een email aan de Dekaan himself. Maak je geen zorgen, ik heb het netjes en beleefd gehouden. Ik heb hem verteld dat ik de twee lijstjes in strijd vond met het officiele zogenaamd vrouw-vriendelijke beleid van de universiteit, en ik heb hem gevraagd of er echt geen vrouwen te vinden waren die voor 1 van de prijzen in aanmerking kwamen.
Toen de National Institute of Health (NIH) in 2004 besloot tot het uitreiken van jaarlijkse "Pioneer Award" prijzen aan toponderzoekers, ontstond er nogal wat commotie toen de namen van de prijswinnaars bekend werden. Alle 9 Pioneer Award ontvangers waren mannen! Er kwamen diverse publicaties in o.a. Science en de Journal of Women's Health waarin er schande van werd gesproken. Het jaar erop haastte de NIH zich om de fout te herstellen, en er waren maar liefst 6 vrouwen onder de 13 prijswinnaars.
Ik denk dat de Dekaan een beetje bang was dat ik het "gender-biased" Stanford prijzenbeleid aan de grote klok zou gaan hangen, want binnen een paar uur kreeg ik een persoonlijke email terug van Dr. Pizzo. Ja, ik had gelijk, en ja het was schandalig, en nee, het zou nooit meer gebeuren.
Nu maar wachten tot ik een mooie prijs win. Want vanaf nu wordt het natuurlijk allemaal anders.
Direct daaronder stond een ander verslag, dit keer van de "2011 Medical Students Research Awards". Omdat tegenwoordig meer dan 50% van de arts-studenten vrouw is, hoopte ik dat ik hier wat meer vrouwennamen kon vinden. Maar nee, alle 5 de prijzen gingen weer naar een man.
Ik moest even goed op de kalender kijken, maar het was toch echt de 21ste eeuw. Het was toch echt op Stanford, een universiteit die altijd beweert dat vrouwen en mannen gelijke kansen krijgen.
Mijn motivatie tot het doen van Heel Goed En Geweldig Onderzoek was inmiddels tot het nulpunt gedaald. Ik besloot mijn energie te wijden aan het schrijven van een email aan de Dekaan himself. Maak je geen zorgen, ik heb het netjes en beleefd gehouden. Ik heb hem verteld dat ik de twee lijstjes in strijd vond met het officiele zogenaamd vrouw-vriendelijke beleid van de universiteit, en ik heb hem gevraagd of er echt geen vrouwen te vinden waren die voor 1 van de prijzen in aanmerking kwamen.
Toen de National Institute of Health (NIH) in 2004 besloot tot het uitreiken van jaarlijkse "Pioneer Award" prijzen aan toponderzoekers, ontstond er nogal wat commotie toen de namen van de prijswinnaars bekend werden. Alle 9 Pioneer Award ontvangers waren mannen! Er kwamen diverse publicaties in o.a. Science en de Journal of Women's Health waarin er schande van werd gesproken. Het jaar erop haastte de NIH zich om de fout te herstellen, en er waren maar liefst 6 vrouwen onder de 13 prijswinnaars.
Ik denk dat de Dekaan een beetje bang was dat ik het "gender-biased" Stanford prijzenbeleid aan de grote klok zou gaan hangen, want binnen een paar uur kreeg ik een persoonlijke email terug van Dr. Pizzo. Ja, ik had gelijk, en ja het was schandalig, en nee, het zou nooit meer gebeuren.
Nu maar wachten tot ik een mooie prijs win. Want vanaf nu wordt het natuurlijk allemaal anders.
Thursday, March 10, 2011
Vragen en antwoorden
Maart alweer! De tijd vliegt voorbij. Ik ben druk geweest met werk, een science project met een middelbare scholier, de tuin, en Yahoo Answers.
Yahoo Answers is erg verslavend! Hier kunnen scholieren, studenten, en andere nieuwsgierigen hun vragen stellen, in de hoop dat er iemand een antwoord op heeft. Er komt elke seconde wel weer een nieuwe vraag, maar gelukkig zijn er categorieen waarbinnen je kunt zoeken. Het verslavende element komt omdat je er punten mee kunt verdienen. Geen geld, alleen de eer. Als je een vraag stelt, kost dat een paar punten, maar als je een vraag beantwoordt, krijg je een punt. Kies je een "Best Answer" uit, dan krijg je als vraagsteller je punten weer terug, en de beantwoorder krijgt er 10 punten voor. Ik ben sinds een jaar of 2 actief - bij vlagen. Op dit moment zit ik weer in een vlaag! Ik zit nu op level 6, "slechts" 8000 punten verwijderd van het hoogste level, level 7, en ik ben "Top Contributor" in Biology, met 81% "Best Answer".
De meeste biologie-vragen zijn makkelijk te beantwoorden met een zoekactie in Google of Wikipedia. Het zijn duidelijk niet de meest handige internetters die hier een vraag stellen. Wikipedia is steeds beter aan het worden, en de Engelse versie heeft heel veel onderwerpen over de meest ingewikkelde processen, enzymen, genetische afwijkingen, of bacterien. Ik kan er heel vaak vinden wat ik zoek. Andere vragen zijn lastiger, varierend van "Ik wil een science project doen met planten en het moet morgen af zijn", tot "waarom werkte mijn aardbeien DNA extractie niet?" (zonder verdere details).
Ik vind het vooral leuk om vragen te beantwoorden van scholieren die vragen hoe ze een carriere in biologie moeten aanpakken, of om ingewikkelde vragen uit te leggen. Dat geeft heel veel voldoening, vooral als ik de volgende ochtend een paar Best Answers in mijn email box vind.
Er zijn natuurlijk ook een paar categorieen waar ik me niet aan waag. De sectie Psychologie bijvoorbeeld zit vol met wazige verhalen en grappenmakers ("trolls"), en de Physics en Mathematics afdelingen hebben vragen die ik helemaal niet begrijp, laat staan dat ik er een antwoord op zou weten. Hier, deze kwam net binnen: "Express 02-root3 *i in polar form and hence solve (z-2+i)^2 in exact cartesian form?"
Answers, anyone?
Yahoo Answers is erg verslavend! Hier kunnen scholieren, studenten, en andere nieuwsgierigen hun vragen stellen, in de hoop dat er iemand een antwoord op heeft. Er komt elke seconde wel weer een nieuwe vraag, maar gelukkig zijn er categorieen waarbinnen je kunt zoeken. Het verslavende element komt omdat je er punten mee kunt verdienen. Geen geld, alleen de eer. Als je een vraag stelt, kost dat een paar punten, maar als je een vraag beantwoordt, krijg je een punt. Kies je een "Best Answer" uit, dan krijg je als vraagsteller je punten weer terug, en de beantwoorder krijgt er 10 punten voor. Ik ben sinds een jaar of 2 actief - bij vlagen. Op dit moment zit ik weer in een vlaag! Ik zit nu op level 6, "slechts" 8000 punten verwijderd van het hoogste level, level 7, en ik ben "Top Contributor" in Biology, met 81% "Best Answer".
De meeste biologie-vragen zijn makkelijk te beantwoorden met een zoekactie in Google of Wikipedia. Het zijn duidelijk niet de meest handige internetters die hier een vraag stellen. Wikipedia is steeds beter aan het worden, en de Engelse versie heeft heel veel onderwerpen over de meest ingewikkelde processen, enzymen, genetische afwijkingen, of bacterien. Ik kan er heel vaak vinden wat ik zoek. Andere vragen zijn lastiger, varierend van "Ik wil een science project doen met planten en het moet morgen af zijn", tot "waarom werkte mijn aardbeien DNA extractie niet?" (zonder verdere details).
Ik vind het vooral leuk om vragen te beantwoorden van scholieren die vragen hoe ze een carriere in biologie moeten aanpakken, of om ingewikkelde vragen uit te leggen. Dat geeft heel veel voldoening, vooral als ik de volgende ochtend een paar Best Answers in mijn email box vind.
Er zijn natuurlijk ook een paar categorieen waar ik me niet aan waag. De sectie Psychologie bijvoorbeeld zit vol met wazige verhalen en grappenmakers ("trolls"), en de Physics en Mathematics afdelingen hebben vragen die ik helemaal niet begrijp, laat staan dat ik er een antwoord op zou weten. Hier, deze kwam net binnen: "Express 02-root3 *i in polar form and hence solve (z-2+i)^2 in exact cartesian form?"
Answers, anyone?
Thursday, January 13, 2011
Harry en Ingrid op bezoek
In december kwamen Gerard's broer Harry en zijn vrouw Ingrid bij ons op bezoek. Ze bleven drie weken bij ons logeren. De eerste week waren we gewoon lekker thuis. De maandag voor de kerst zijn we naar Skyline Boulevard gereden, hier in de heuvels, om een kerstboom om te zagen. Daar zijn grote Christmas Farms, waar je zelf een boom mag uitzoeken en omzagen! Er staan echt duizenden bomen, dus er is keus genoeg. Je moet de onderste twee lagen takken laten zitten, zodat de boom (met wat gericht snoeiwerk) weer opnieuw uitgroeit. Het duurt ca. 12 jaar voordat een normale dennenboom ca. 2.5 meter hoog is, maar als je de onderste takken en het wortelstelsel laat zitten, duurt het maar 6 jaar. Met een prachtige boom op het dak reden we (heel voorzichtig) terug naar huis. Gelukkig heeft de Volvo een sunroof, zodat ik kon kijken of de boom er nog op lag!
Een paar dagen voor de kerst werd ik ingezworen als Amerikaan, en onze gasten mochten deze bijzondere gelegenheid bijwonen. Je mag Amerikaans staatsburger worden als je minstens 5 jaar je Green Card (permanente werkvergunning) hebt, en dat was afgelopen lente zover. Gerard heeft het eerst aangevraagd, en ik heb expres gewacht met mijn aanvraag, zodat ik ook Nederlander mag blijven. Ja ja, ik ben straks zo'n persoon met twee paspoorten! Geen Tweede Kamerlidmaatschap voor mij dus, maar hier in de VS is het geen enkel probleem. Kijk voor foto's van mijn Naturalization Ceremony (op Facebook).
Kerstavond gingen we naar de Stanford Memorial Church voor een sfeervolle kerstnachtdienst. Tijdens het zingen van "Silent Night" gingen de lichten uit en stak iedereen een kaarsje aan. We zaten bovenop het balkon, en het was een prachtig gezicht om al die kaarsjes te zien!
Met de kerst hielden we een diner bij ons thuis. Mijn broer, diens gezin, en zwager met gezin kwamen ook, dus we hadden een grote groep hier aan tafel. Na het diner gingen de kinderen een Gingerbread-man versieren, terwijl de "grote mensen" genoten van koffie met dessert. Harry had voor iedereen hun naam in chocolade geschreven! Kerstdiner fotos op Facebook.
Op Tweede Kerstdag reden we met zijn vieren naar Los Angeles. Onderweg stopten we bij de Harris Ranch voor een echte ambachtelijke hamburger. In Los Angeles zijn we naar Universal Studios geweest, voor een dagje pretparken. Lekker nat geworden in Jurassic Park, twee keer naar de Waterworld show geweest, in de Mummy rollercoaster geweest, en uiteraard de Studio Tour gedaan, waarin je in trammetjes over de uitgebreide terreinen rijdt (met de sets van oa. Psycho, Back To the Future, en Desparate Housewives).
De volgende dag reden we naar Death Valley National Park, een rit door de woestijn van ca. 6 uur. Dit "park" is ongeveer zo groot als een-derde Nederland, dus een flink park. Het is woestijn, maar er is toch veel te zien, zandduinen, een vulkaankrater, ruige bergspleten, een heus "kasteel", en het laagste punt van Noord Amerika (86 meter onder zeeniveau). We waren hier drie nachten en twee volle dagen, dus we konden heel veel bekijken, en ook een paar mooie wandelingen maken. Kijk op mijn Death Valley Facebook pagina voor een uitgebreide reportage.