Wednesday, May 30, 2007

Office Remodel

In verband met Gerards nieuwe job (hij gaat een start-up beginnen) moest ook onze studeerkamer eens grondig onderhanden genomen worden. De start-up gaat immers straks vanuit ons huis plaatsvinden, dus het oude kantoor kon echt niet meer.

Eerst moest alles uit de kamer, en dat was een hele hoop. De boekenkast leeg, twee bureaus eruit, de schildpadden weg. Wat een troep hadden we in de loop van 5 jaar in die kamer gestouwd! Alles ging in dozen naar de garage. Planken werden van de muur geschroefd, en de lampen moesten van het plafond. Dit is de kamer zoals hij er eerst uitzag:



Toen het meeste spul uit de kamer weg was, konden we beginnen met het tapijt weg te halen. Onder het tapijt bleken zeil-tegeltjes te zitten. We hadden al via de Eichler website gelezen dat deze tegeltjes waarschijnlijk asbest bevatten. Mondkappen op dus. Gelukkig wipten de tegeltjes heel gemakkelijk van de vloer af.



Daarna begon het smerigste karwei: het weghalen van de mastic, de lijm waarmee de tegeltjes op het beton waren geplakt. Vanwege de zwarte kleur en de waarschuwingen van andere Eichler bezitters namen we aan dat hier zeker asbest in zat. Mondkappen weer op, en de vloer nathouden met lijm-afbijt. Daarna alles bij elkaar dweilen en absorberen in kattegrit. Gelukkig accepteert de gemeente Sunnyvale asbest afval!




De volgende stap was het verven van de muren en plafond. Eerst natuurlijk gaatjes vullen en alles afplakken. Daarna ging Gerard met de spray-painter aan de slag. Dit is min of meer zoals Mr. Bean zijn kamer verft: alles zit onder. Het is slechts 10 min werk om plafond en muren te doen (en vervolgens een uur om het apparaat schoon te maken!).



Twee muren wilden we in een contrasterende kleur hebben: chocoladebruin. Dat heb ik maar met de roller gedaan.....



En tenslotte heeft Gerard laminaat gelegd. Het was even puzzelen, want het was voor hem de eerste keer, maar toen had hij de slag te pakken, en in een paar uur lag het erin! We hadden een mooie donkere vloer uitgekozen.




We zijn heel erg tevreden over het resultaat. Er moet nog wel het een en ander gebeuren, en de ruimte lijkt natuurlijk heerlijk leeg, maar we hebben nog steeds een garage vol boeken en andere spulletjes. Een deel daarvan moet natuurlijk weer terug!
Maar vooralsnog is het een heel andere ruimte geworden. Hier gaat het straks allemaal gebeuren. Misschien wordt deze kamer ooit nog eens net zo beroemd als de garage van Hewlett Packard!

Saturday, May 05, 2007

Met Frans en Willy naar San Francisco

We waren nog maar net terug uit Brazilië toen onze vrienden Frans en Willy op bezoek kwamen. De eerste dagen bleven ze bij ons, en natuurlijk namen we ze eerst mee naar San Francisco. We zijn al vaak in the city geweest, maar het verveelt nooit. En inmiddels weten we precies waar we moeten zijn, dus we kunnen in 1 dag heel wat laten zien!

We begonnen op Twin Peaks, een heuvel met een prachtig uitzicht over de stad. Ik had het nog nooit zo helder gezien! Van hieruit zie je alles liggen, de Golden Gate brug, de Bay Bridge, Alcatraz, en de wolkenkrabbers van het Financial District.





Daarna reden we via Height and Asbury (de hippie-wijk) naar Alamo Square, waar de Painted Ladies staan, het beroemde rijtje victoriaanse huizen.



De volgende stop was bij de Golden Gate Bridge. Via een mooi aangelegd parkje liepen we naar de brug. En hij was weer mooi, de blauwe lucht, groene bomen, roestbruine brug, het blijft prachtig.







Daarna naar Pier 39, een tourist trap met veel nutteloze winkeltjes, waar je toch weer wat koopt. Gelukkig liggen er ook heel wat zeeleeuwen, waar je uren naar kunt kijken, of hun geluiden proberen na te doen. Oink, oink, oink.





We slenterden over de pier, zagen in de verte het gevangeniseiland Alcatraz liggen, en bekeken een ginormous cruiseschip wat een stukje verderop lag.





Pier 39 ligt aan de Fishermans Wharf, met veel visrestaurantjes, de broodbakkerij Boudin, en chocoladeparadijs Ghirardelli. Daar aten we een veel-te-groot ijsje!






Een ritje met de cable-car richting downtown stond uiteraard ook op het programma.




In downtown bekeken we de nieuwe Westfield shopping mall, met prachtige winkels zoals Bloomingdales en Nordstrom.





De Apple store en de winkels rondom Union Square konden we uiteraard ook niet overslaan.




Daarna liepen we via Chinatown naar het Financial District. De wolkenkrabbers daar geven altijd leuke plaatjes. De bekendste is de Transamerica Pyramid.





Pfff, we waren moe geworden van al dat lopen. Tijd voor een biertje op Union Square. En daarna heerlijk gegeten in Maleisisch restaurant Straits!


Friday, May 04, 2007

Bruiloft in Brazilië

Eind april zijn Gerard en ik naar Brazilië geweest! Mijn neef Herman, die al jaren in Brazilië woont, ging trouwen met zijn Braziliaanse vriendin Virginia. En dat was dus een geweldige gelegenheid om naar Zuid-Amerika te vliegen.

Vreemd genoeg bleek het langer om vanuit San Francisco naar Rio de Janeiro te vliegen dan vanuit Nederland. Zuid-Amerika ligt gewoon veel meer naar het oosten dan ik dacht, dus het was voor ons best een lange reis. Na aankomst in Rio haalden we de huurauto op, en reed Gerard door het drukke verkeer over de grote brug naar het noorden. We moesten nog zo’n twee en een half uur rijden tot we in Macaé waren, waar Herman en Vi wonen. Gerard had zich al snel aangepast aan het Braziliaanse rijgedrag, en scheurde lekker door. Hij zat met een grote grijns achter het stuur, haalde in over de linker vluchtstrook, reed 120 waar je 80 mocht, en remde vlak voor de snelheids-controleposten. Kortom, hij was in 15 minuten getransformeerd van een keurige, beleefde veilige rijder in een Braziliaanse snelheidsduivel.

Onderweg viel me op hoe groen alles was. In California zijn de heuvels al weer geel, nu de zomerdroogte is ingetreden. Hier in Brazilië was alles echt tropisch groen, met bananenbomen en bamboes.



In het Blue Tree Towers hotel in Macaé ontmoeten we de familieleden uit Nederland, die de vorige avond waren aangekomen. Het was leuk om mijn ooms, tantes en nichtjes weer eens te zien. Die zie ik natuurlijk niet zo vaak.



Die avond hadden we een gezamelijk diner met de familie van de bruid, in het huis van Herman en Vi. Net toen we wilden gaan eten, kwam er een flinke bui met onweer, en viel de stroom uit. We konden de rest van de avond dus niet veel zien, en omdat Vi’s familie bijna geen Engels sprak, en wij geen Portugees, was de communicatie wat lastig.

De volgende dag, zaterdag, was de trouwerij. Helemaal opgedoft stonden we buiten voor het hotel te wachten op het taxibusje dat ons naar de kerk zou brengen.




De taxi kwam maar niet opdagen, en mijn oom en tante (de ouders van Herman) werden nogal zenuwachtig. Na een paar telefoontjes over en weer kwam daar dan toch het busje, bijna een uur te laat. De chauffeur reed ons in een flink tempo door de stad. Na een kwartier rijden kwam iemand erachter dat hij ons naar de verkeerde locatie reed! De bus moest omdraaien, terugrijden, en met gierende banden kwamen we dan toch bij de kerk aan. Daar bleek dat de bruid nog niet was komen opdagen, dus we waren toch nog op tijd. Pfffff.

Eindelijk, veeeeeel te laat, kwam Virginia eraan, en kon de kerkdienst beginnen. Het was grappig om te zien hoe de Nederlanders allemaal een beetje zenuwachtig zaten te wachten, terwijl de Brazilianen het heel gewoon vonden dat de dienst veel te laat begon.



De dienst was grotendeels in het Portugees, en helaas hadden alleen de Brazilianen een copie van de Engelse vertaling gekregen! We konden dus alleen maar rondkijken naar de prachtige bloemstukken en lieve bruidsmeisjes in oranje jurkjes.





Na de dienst reden we met zijn allen naar de feestlokatie. Prachtig gedekte tafels, heerlijk buffet, en geweldige caipirinha’s (Braziliaanse cocktail). Bovendien kwamen de obers voortdurend langs met bladen vol bier en guaraná (softdrink met caffeine). Er was ook een fantastisch lekkere bruidstaart.




Naar goed Nederlands gebruik hadden mijn oom en tante een “Klompendans” lied gemaakt, en een koffer vol klomppantoffels meegenomen. Daar stonden we dan, een stelletje gekke Nederlanders op een rij, van-voor-naar-achter te dansen! De Brazilianen konden het lied niet helemaal volgen, maar ze moesten wel lachen. Het ijs was gebroken, en de rest van de avond stonden we met zijn allen te swingen op de disco-krakers van de DJ. We lagen pas om 3 uur in bed!

En dan is er natuurlijk altijd de morning after. Gelukkig had ons hotel een zwembad, en lag het direct aan het strand, dus we kwamen de dag wel door. Er was zelfs een klein terrasje, waar we hambourgers en guaraná konden bestellen.

De volgende dag gingen we met mijn oom en twee tantes (met zijn drieën op de achterbank van ons mini-autootje) naar Buzios, een leuk badplaatsje. Het was een leuk, lekker ongeorganiseerd dorpje, met gezellige straatjes, weelderige bougainvillia’s en vissersbootjes.





We dronken koffie op een terrasje aan het strand, namen een duik in de zee, en slenterden langs het water.





Die avond hadden we diner in een churrascaria, een Braziliaans vleesrestaurant. De obers liepen telkens langs met spiesen vol vlees, en sneden dat voor je af. Er was ook een geweldig buffet met allerlei salades en sushi.



En ja, wat hebben we verder nog zoal gedaan. Heerlijk gezwommen in het zwembad, zandkastelen gebouwd met mijn nichtje Roos, en een heerlijk afscheidsdiner in een Italiaans restaurant.





Op de dag van ons vertrek gingen we met het pasgetrouwde stel en mijn nicht, vriend en dochtertje lunchen aan het strand. We aten heerlijke vispotjes, en maakten een afscheidswandeling langs het strand.






Daarna reden Gerard en ik samen weer terug naar Rio, stapten we in het vliegtuig en vlogen weer terug. Bye bye Brazil!