Enkel-update: week 3
Kleur voet: langzaam terug naar normaal
Schoenmaat: links 42, rechts 41
Het ging vorige week al een stuk beter met mijn voet. Ik kon alweer zonder krukken lopen, mijn enkel deed bijna geen pijn meer, en alles begon er weer een beetje normaal uit te zien. Kortom, Eliesje voelde zich weer bijna in staat om het afgelopen weekend de skies onder te binden, ha ha ha.
Ik deed het uiteraard voorzichtig aan, en toen ons vakantiehuisje van het afgelopen weekend (zie "Bear Valley") onderaan een steile helling bleek te liggen, maakten Gerard en mijn broer heel lief de trap en het pad voor mij sneeuwvrij.
Toen het zaterdagavond mijn beurt was om te koken voor 20 man, heb ik braaf bijna de hele tijd op een krukje gezeten, maar aan het eind van de middag begon mijn voet toch zeer te doen. Ik stootte ook nog mijn kop tegen het aanrechtblad, en sneed mijn vinger open aan een scherp blikje, maar ik zette moedig door, en maakte een stuk of 15 gerechten voor een vegetarisch buffet.
Die zondag deed ik heel voorzichtig op de piste, en ik droeg mijn hoge wandelschoenen. Het ging echt heel goed, en ik was blij dat ik van de sneeuwpret kon genieten. En toen opeens gebeurde het. Ik tilde Karina op om haar aan een vriend van ons te geven (die haar skiles ging geven) en ik voelde opeens mijn enkel heel langzaam van mijn voet wegglijden en als het ware uit de kom schieten - plop.
Daar lag ik dus te brullen op de skipiste, van pijn en van spijt dat ik niet braaf thuis op de bank was blijven zitten. Terug bij square one dus. Omdat ik mijn krukken niet naar Bear Valley had meegenomen, moest ik de rest van de tijd op handen en voeten, of hoppend op 1 been lopen....
Wednesday, February 20, 2008
Bear Valley
Afgelopen weekend zijn we met een paar gezinnen naar Bear Valley gegaan, voornamelijk vrienden van mijn broer en schoonzus. Het was President's Day, dus we hadden een lang weekend, en traditiegetrouw gaan we dan naar de sneeuw. Dit keer was de groep best groot (11 volwassenen en 8 kinderen) dus mijn schoonzus had twee huizen gehuurd in Arnold, op ca. 3 uur rijden van ons, in de Sierra Nevada. De plaats is niet vernoemd naar onze Governator, maar naar Bob en Bernice Arnold, die daar in 1927 een Inn openden.
Het was een behoorlijk stukje rijden, maar omdat we al op vrijdag rond het middaguur vertrokken, hadden we nagenoeg geen file. Mijn broer en zijn vrouw en hun 4-jarig dochtertje Karina reden met ons mee. De Volvo was tsjokkievol gepropt met winterjassen, snowboots, skibroeken, en etenswaren.
Er lag flink wat sneeuw rondom onze vakantiehuizen, dus we konden ons lekker uitleven met sneeuwballen-gevechten ....
...of sleetje rijden .....
En als de kids dat zat waren, dan was er natuurlijk een good old potje Risk......
... terwijl de volwassenen lekker konden hangen op de bank.
Op zondag togen we naar de slopes, wat nog een klein uurtje rijden was. Zelf gingen we niet skien (vanwege verzwikte enkel of onervarenheid) maar mijn nichtje Karina zou haar eerste skiles krijgen. Ze zag er schattig uit in haar roze skipakje!
Terwijl papa onderaan de bunny slope stond, hield ik haar bovenaan de helling vast en gaf haar een klein zetje...
In het begin ging Karina natuurlijk veel onderuit....
... maar na een paar keer had ze de slag te pakken!
Het was een fun day at the slopes! Als mijn enkel beter is, ga ik zeker weer eens ski-les nemen.
Die avond lagen we allemaal uitgeteld op de bank. Volgend jaar gaan we weer!
Het was een behoorlijk stukje rijden, maar omdat we al op vrijdag rond het middaguur vertrokken, hadden we nagenoeg geen file. Mijn broer en zijn vrouw en hun 4-jarig dochtertje Karina reden met ons mee. De Volvo was tsjokkievol gepropt met winterjassen, snowboots, skibroeken, en etenswaren.
Er lag flink wat sneeuw rondom onze vakantiehuizen, dus we konden ons lekker uitleven met sneeuwballen-gevechten ....
...of sleetje rijden .....
En als de kids dat zat waren, dan was er natuurlijk een good old potje Risk......
... terwijl de volwassenen lekker konden hangen op de bank.
Op zondag togen we naar de slopes, wat nog een klein uurtje rijden was. Zelf gingen we niet skien (vanwege verzwikte enkel of onervarenheid) maar mijn nichtje Karina zou haar eerste skiles krijgen. Ze zag er schattig uit in haar roze skipakje!
Terwijl papa onderaan de bunny slope stond, hield ik haar bovenaan de helling vast en gaf haar een klein zetje...
In het begin ging Karina natuurlijk veel onderuit....
... maar na een paar keer had ze de slag te pakken!
Het was een fun day at the slopes! Als mijn enkel beter is, ga ik zeker weer eens ski-les nemen.
Die avond lagen we allemaal uitgeteld op de bank. Volgend jaar gaan we weer!
Friday, February 08, 2008
Soeperbowl
Afgelopen zondag was het weer Superbowl Sunday, dag van DE football wedstrijd van het jaar. Heel Amerika zit dan voor de buis met in de linkerhand een flesje bier en in de rechterhand een kippenpoot, want sport is leuk, maar je moet er wel bij kunnen eten.
Wij hadden - inmiddels een traditie aan het worden - voor onze Nederlandse vrienden een Superbowl feestje georganiseerd. Dit jaar speelden de New York Giants tegen de New England Patriots. Om het ook leuk te maken voor de niet-sportliefhebbers hadden we Quarterbets (kwartjes-weddenschapjes) verzonnen zoals:
Omdat ik net een week daarvoor mijn enkel had gekneusd mocht ik helaas niet helpen met klaarzetten en opruimen. Wat jammer nou toch! Lieve Gerard heeft gelukkig heel geduldig naar mijn aanwijzingen en commando's geluisterd, en alles klaargezet.
We hadden een huis vol mensen, en het werd reuze gezellig.
Dit jaar hoefden we ons niet meer te schamen voor ons kleine TV-tje waar we met 20 man naar moesten kijken. Voor het eerst vertoonden we de wedstrijd op onze superasociale grote Sony Bravia 46-inch TV, in HD. Wow.
Ik had me zelfs een beetje in de spelregels verdiept, en dat hielp. Als een volleerde Amerikaanse zat ik te juichen als het 2 down, 1 yard was. Go Giants! En het hielp want tegen alle verwachtingen in werd het een spannende wedstrijd, en wonnen de Giants.
Voor de kinderen hadden we weer onze traditionele "Kidz Lounge" gemaakt. Dit jaar was het in de R&D office van Xicato, want Gerard's start-up company zit nog steeds bij ons thuis. Maar vandaag was het een ruimte voor de kinderen met DVD's en spelletjes.
Vorig jaar hadden we een sate-saus wedstrijd georganiseerd (die ik zelf had gewonnen!), dus dit jaar had ik een erwtensoep cook out bedacht. Gerard had van een collega een recept gekregen, en had de hele zaterdag staan de kokkerellen. Er waren maar twee inzendingen voor de erwtensoep proeverij, maar Gerard's soep won! De eer van Huize Harbers is dus weer gered.
En terwijl Elies met haar pootje omhoog de hele middag op haar stoel zat, hielp iedereen lief met opruimen. Hartstikke bedankt allemaal, voor een gezellige middag!
Nog even wat feitjes: deze Superbowl 2008 wedstrijd heeft de hoogste kijkcijfers gehaald sinds de finale-uitzending van de serie MASH in 1983, namelijk 97.5 miljoen kijkers. En 30 seconden reklametijd kostte 2.7 miljoen dollars.
Wij hadden - inmiddels een traditie aan het worden - voor onze Nederlandse vrienden een Superbowl feestje georganiseerd. Dit jaar speelden de New York Giants tegen de New England Patriots. Om het ook leuk te maken voor de niet-sportliefhebbers hadden we Quarterbets (kwartjes-weddenschapjes) verzonnen zoals:
- Hoe lang gaat het volkslied duren?
- Wat zijn de laatste getallen van de eindstand?
- Wat wordt de openingssong van Tom Petty and the Heartbreakers in de halftime show?
Omdat ik net een week daarvoor mijn enkel had gekneusd mocht ik helaas niet helpen met klaarzetten en opruimen. Wat jammer nou toch! Lieve Gerard heeft gelukkig heel geduldig naar mijn aanwijzingen en commando's geluisterd, en alles klaargezet.
We hadden een huis vol mensen, en het werd reuze gezellig.
Dit jaar hoefden we ons niet meer te schamen voor ons kleine TV-tje waar we met 20 man naar moesten kijken. Voor het eerst vertoonden we de wedstrijd op onze superasociale grote Sony Bravia 46-inch TV, in HD. Wow.
Ik had me zelfs een beetje in de spelregels verdiept, en dat hielp. Als een volleerde Amerikaanse zat ik te juichen als het 2 down, 1 yard was. Go Giants! En het hielp want tegen alle verwachtingen in werd het een spannende wedstrijd, en wonnen de Giants.
Voor de kinderen hadden we weer onze traditionele "Kidz Lounge" gemaakt. Dit jaar was het in de R&D office van Xicato, want Gerard's start-up company zit nog steeds bij ons thuis. Maar vandaag was het een ruimte voor de kinderen met DVD's en spelletjes.
Vorig jaar hadden we een sate-saus wedstrijd georganiseerd (die ik zelf had gewonnen!), dus dit jaar had ik een erwtensoep cook out bedacht. Gerard had van een collega een recept gekregen, en had de hele zaterdag staan de kokkerellen. Er waren maar twee inzendingen voor de erwtensoep proeverij, maar Gerard's soep won! De eer van Huize Harbers is dus weer gered.
En terwijl Elies met haar pootje omhoog de hele middag op haar stoel zat, hielp iedereen lief met opruimen. Hartstikke bedankt allemaal, voor een gezellige middag!
Nog even wat feitjes: deze Superbowl 2008 wedstrijd heeft de hoogste kijkcijfers gehaald sinds de finale-uitzending van de serie MASH in 1983, namelijk 97.5 miljoen kijkers. En 30 seconden reklametijd kostte 2.7 miljoen dollars.
Wednesday, February 06, 2008
Disabled
Enkel-update: Week 2.
Kleur voet: rood, paars, zwart, groen (multicolor)
Schoenmaat: links groter dan 43 (past niet in Gerard's schoen), rechts 40.5
Pijn in bovenarmen > pijn in enkel.
Het is alweer anderhalve week geleden dat ik mijn enkel verzwikt heb, en het gaat langzamerhand al iets beter. Maar het lopen met krukken gaat nog niet veel beter dan in het begin.
Omdat het mijn linkervoet betreft, kan ik nog steeds autorijden in mijn automaatje, dus ik ga gewoon werken. Maar het is bijna onmogelijk om dichtbij te parkeren op de campus van de Veterans Affairs (VA) Hospital, waar ik werk. Veel mensen in ons gebouw beginnen al om half 8, en dat is precies de tijd dat bij mij de wekker afgaat. De twee parkeerterreinen zijn rond negen uur al helemaal vol, en normaal moet ik dus een redelijk eindje lopen. Maar dat gaat nu dus even niet!
Ik kreeg de tip dat ik een "temporary disabled parking placard" kon krijgen bij de Department of Motorvehicles (DMV), mits ik een doktersverklaring had. Dan mag ik bij de invalidenparkeerplaatsen voor de deur parkeren.
Dus ik gisteren naar de dokter, in het Kaiser Permanente ziekenhuis. Ik had al een online formulier ingevuld en uitgeprint. Omdat ik natuurlijk nog niet op de invalidenplekken mocht staan, moest ik het hele parkeerterrein af-hobbelen en arriveerde ik met trillende armen en uitgeput bij de dokter. Tot mijn verbazing wilde zij mijn DMV verklaring niet ondertekenen. Ze stuurde me door naar de afdeling Podiatry (spreek uit Poo-dai-a-trie, met klemtoon op de tweede lettergreep). De voetenafdeling bleek - heel handig - aan de andere kant van het ziekenhuis te zitten. Dat ging Elies dus niet meer redden, maar gelukkig was er een aardige vrijwilligster die me in een rolstoel zette en me door de gangen duwde.
Bij Podiatry zeiden ze dat ik een andere keer moest terugkomen voor mijn felbegeerde handtekening op de doktersverklaring. Ze zouden me wel bellen voor een afspraak. Er knapte iets in mij - ik werd van het kastje naar de muur gestuurd - en ik barstte in snikken uit. Dat bleek wonderen te doen, want een dokter vroeg wat er aan de hand was. Hij zei dat het flauwekul was dat ik moest terugkomen. Hij ondertekende mijn formulier en bekeek pas daarna mijn voet. Hij bevestigde de diagnose van sprained ankle (grade II). Hij liet me zelfs de rontgenfoto's zien die vorige week op de EHBO waren genomen. Dat ziet er trouwens fantastisch uit, een voet. Geen idee dat je daar zoveel botjes hebt.
Gewapend met de handtekening strompelde ik weer naar mijn auto, en reed naar de DMV. Hier liggen nog heel veel herinneringen aan de eerste weken dat we in de VS waren, en ons rijbewijs moesten halen. En daar, na nog meer gestrompel en gewacht, kreeg ik van een hele vriendelijk mevrouw dan eindelijk een rood plastic geval. Nu kan ik dan eindelijk bij de invalidenplekken parkeren!
Kleur voet: rood, paars, zwart, groen (multicolor)
Schoenmaat: links groter dan 43 (past niet in Gerard's schoen), rechts 40.5
Pijn in bovenarmen > pijn in enkel.
Het is alweer anderhalve week geleden dat ik mijn enkel verzwikt heb, en het gaat langzamerhand al iets beter. Maar het lopen met krukken gaat nog niet veel beter dan in het begin.
Omdat het mijn linkervoet betreft, kan ik nog steeds autorijden in mijn automaatje, dus ik ga gewoon werken. Maar het is bijna onmogelijk om dichtbij te parkeren op de campus van de Veterans Affairs (VA) Hospital, waar ik werk. Veel mensen in ons gebouw beginnen al om half 8, en dat is precies de tijd dat bij mij de wekker afgaat. De twee parkeerterreinen zijn rond negen uur al helemaal vol, en normaal moet ik dus een redelijk eindje lopen. Maar dat gaat nu dus even niet!
Ik kreeg de tip dat ik een "temporary disabled parking placard" kon krijgen bij de Department of Motorvehicles (DMV), mits ik een doktersverklaring had. Dan mag ik bij de invalidenparkeerplaatsen voor de deur parkeren.
Dus ik gisteren naar de dokter, in het Kaiser Permanente ziekenhuis. Ik had al een online formulier ingevuld en uitgeprint. Omdat ik natuurlijk nog niet op de invalidenplekken mocht staan, moest ik het hele parkeerterrein af-hobbelen en arriveerde ik met trillende armen en uitgeput bij de dokter. Tot mijn verbazing wilde zij mijn DMV verklaring niet ondertekenen. Ze stuurde me door naar de afdeling Podiatry (spreek uit Poo-dai-a-trie, met klemtoon op de tweede lettergreep). De voetenafdeling bleek - heel handig - aan de andere kant van het ziekenhuis te zitten. Dat ging Elies dus niet meer redden, maar gelukkig was er een aardige vrijwilligster die me in een rolstoel zette en me door de gangen duwde.
Bij Podiatry zeiden ze dat ik een andere keer moest terugkomen voor mijn felbegeerde handtekening op de doktersverklaring. Ze zouden me wel bellen voor een afspraak. Er knapte iets in mij - ik werd van het kastje naar de muur gestuurd - en ik barstte in snikken uit. Dat bleek wonderen te doen, want een dokter vroeg wat er aan de hand was. Hij zei dat het flauwekul was dat ik moest terugkomen. Hij ondertekende mijn formulier en bekeek pas daarna mijn voet. Hij bevestigde de diagnose van sprained ankle (grade II). Hij liet me zelfs de rontgenfoto's zien die vorige week op de EHBO waren genomen. Dat ziet er trouwens fantastisch uit, een voet. Geen idee dat je daar zoveel botjes hebt.
Gewapend met de handtekening strompelde ik weer naar mijn auto, en reed naar de DMV. Hier liggen nog heel veel herinneringen aan de eerste weken dat we in de VS waren, en ons rijbewijs moesten halen. En daar, na nog meer gestrompel en gewacht, kreeg ik van een hele vriendelijk mevrouw dan eindelijk een rood plastic geval. Nu kan ik dan eindelijk bij de invalidenplekken parkeren!