Disabled

Enkel-update: Week 2.
Kleur voet: rood, paars, zwart, groen (multicolor)
Schoenmaat: links groter dan 43 (past niet in Gerard's schoen), rechts 40.5
Pijn in bovenarmen > pijn in enkel.

Het is alweer anderhalve week geleden dat ik mijn enkel verzwikt heb, en het gaat langzamerhand al iets beter. Maar het lopen met krukken gaat nog niet veel beter dan in het begin.

Omdat het mijn linkervoet betreft, kan ik nog steeds autorijden in mijn automaatje, dus ik ga gewoon werken. Maar het is bijna onmogelijk om dichtbij te parkeren op de campus van de Veterans Affairs (VA) Hospital, waar ik werk. Veel mensen in ons gebouw beginnen al om half 8, en dat is precies de tijd dat bij mij de wekker afgaat. De twee parkeerterreinen zijn rond negen uur al helemaal vol, en normaal moet ik dus een redelijk eindje lopen. Maar dat gaat nu dus even niet!

Ik kreeg de tip dat ik een "temporary disabled parking placard" kon krijgen bij de Department of Motorvehicles (DMV), mits ik een doktersverklaring had. Dan mag ik bij de invalidenparkeerplaatsen voor de deur parkeren.

Dus ik gisteren naar de dokter, in het Kaiser Permanente ziekenhuis. Ik had al een online formulier ingevuld en uitgeprint. Omdat ik natuurlijk nog niet op de invalidenplekken mocht staan, moest ik het hele parkeerterrein af-hobbelen en arriveerde ik met trillende armen en uitgeput bij de dokter. Tot mijn verbazing wilde zij mijn DMV verklaring niet ondertekenen. Ze stuurde me door naar de afdeling Podiatry (spreek uit Poo-dai-a-trie, met klemtoon op de tweede lettergreep). De voetenafdeling bleek - heel handig - aan de andere kant van het ziekenhuis te zitten. Dat ging Elies dus niet meer redden, maar gelukkig was er een aardige vrijwilligster die me in een rolstoel zette en me door de gangen duwde.

Bij Podiatry zeiden ze dat ik een andere keer moest terugkomen voor mijn felbegeerde handtekening op de doktersverklaring. Ze zouden me wel bellen voor een afspraak. Er knapte iets in mij - ik werd van het kastje naar de muur gestuurd - en ik barstte in snikken uit. Dat bleek wonderen te doen, want een dokter vroeg wat er aan de hand was. Hij zei dat het flauwekul was dat ik moest terugkomen. Hij ondertekende mijn formulier en bekeek pas daarna mijn voet. Hij bevestigde de diagnose van sprained ankle (grade II). Hij liet me zelfs de rontgenfoto's zien die vorige week op de EHBO waren genomen. Dat ziet er trouwens fantastisch uit, een voet. Geen idee dat je daar zoveel botjes hebt.



Gewapend met de handtekening strompelde ik weer naar mijn auto, en reed naar de DMV. Hier liggen nog heel veel herinneringen aan de eerste weken dat we in de VS waren, en ons rijbewijs moesten halen. En daar, na nog meer gestrompel en gewacht, kreeg ik van een hele vriendelijk mevrouw dan eindelijk een rood plastic geval. Nu kan ik dan eindelijk bij de invalidenplekken parkeren!