Tuesday, December 14, 2010

2010 jaaroverzicht

De trouwe lezers vragen zich misschien af wat er aan de hand is met deze blog..... Toegegeven, ik heb er de laatste maanden niet meer aan gewerkt. Ik zit nu op Facebook, en het is heel makkelijk om daar even een status update of wat foto's op te posten. Ik weet dat er veel mensen bezorgd zijn voor de privacy op Facebook, maar je kunt je profiel helemaal dichtzetten, zodat alleen mensen op uitnodiging jouw gegevens kunnen zien. Bovendien kun je zelf bepalen wat je met een ander wilt delen. Ik heb er niet mijn echte woonplaats opgezet, maar wel mijn verjaardag.

Maar als pleister op de wonde voor alle niet-Facebook-ers onder jullie, heb ik een jaaroverzicht gemaakt met wat links naar fotoalbums (wel op Facebook maar voor iedereen toegankelijk). Sorry, de fotos komen een beetje vreemd op mijn blog, en ik weet niet goed wat er fout gaat....

Xicato
Gerard's bedrijf Xicato heeft een succesvol jaar achter de rug. Het begon drie jaar geleden in ons huis met de drie oprichters, maar inmiddels telt het bedrijf zo'n 40 werknemers. In mei is Xicato naar een grotere ruimte in hetzelfde gebouw verhuisd, en over een paar maanden komt er nog een stukje kantoor bij, zo hard groeien ze! Xicato maakt LED units die door lampen-fabrikanten worden ingebouwd in oa. plafondspots. In november werd de LED lamp van Xicato verkozen tot één van de 10 beste nieuwe "groene" bouwproducten op de Building Green beurs. Dat was natuurlijk een geweldig compliment, en hopelijk levert dat veel nieuwe klanten op.
Xicato lampen hangen inmiddels over de hele wereld, in een broodjeszaak in Barcelona, een lunchroom in Sheffield, op het vliegveld in Manchester, en een museum in Chicago.

Stanford
Ik zelf werk nog steeds in de Dept. of Microbiology and Immunology op Stanford University. In mei werd mijn studie naar mond-bacteriën gepubliceerd in ISME Journal, en recentelijk werd daar ook aandacht aan besteed in een Stanford Science blog. Daarnaast onderzoek ik nog steeds de bacteriën in de mond, maag, en darmen van dolfijnen en zeeleeuwen, voor de US Navy.

Huis
In april hebben we ons tapijt laten vervangen door donkergrijze tegels. Toen we ons huis 9 jaar geleden kochten zat er nieuw en wit tapijt in. Maar na al die jaren/feestjes/katten was het wel toe aan vervanging. Het was een te grote klus om zelf te doen, maar via mijn broer vonden we goede mannen om de klus te klaren. Het was een hele verbouwing, en we hebben gelijk ook maar alle muren geschilderd. Na twee weken kamperen in de logeerkamer, waren we heel blij met onze nieuwe vloer. Hier zijn wat foto's van het resultaat.

Citizenship
Omdat we al meer dan 5 jaar onze Green Card hebben (permanente werkvergunning) mochten we ons Amerikaanse staatsburgerschap aanvragen. We moesten uiteraard een pak formulieren invullen, en een examen doen met vragen over de US politiek, geschiedenis, en geografie. Hier zijn wat vragen:
How many seats are there in the House Of Representatives? (435)
How many Amendments were added to the Constitution? (27)
Name one US state that borders Canada. (Washington, Montana)

Gelukkig zijn we allebei geslaagd. Gerard is in mei als US Citizen ingezworen, en mijn ceremonie is op 22 december. We hebben dit express niet tegelijkertijd gedaan, want op deze manier kan ik mijn Nederlanderschap behouden. Ik heb dus straks twee paspoorten! Wat zou Wilders daarvan zeggen?

Pittsburgh
In juni waren we uitgenodigd voor een bruiloft van een collega van Gerard, in Pittsburgh, Pennsylvania. Dat werd een leuk, kort tripje (vrijdag heen, bruiloft op zaterdag, en zondag terug). De bruiloft was op een golfbaan. Tijdens de openluchtdienst - heel Amerikaans met een witte bloemenboog, witte stoeltjes, en bridesmaids enzo, was er een dreigende lucht, en begon het in de verte te rommelen..... dus iedereen hield zijn hart vast. Direct na het jawoord en het "you may kiss the bride" begon het te gieten, maar de dienst was afgelopen dus iedereen rende naar binnen. We hebben daarna lekker gegeten, gedronken en gedanst (fotoreportage), en vlogen zondag weer terug naar huis.

Beatles
De VA Hospital heeft een echte rock band, die regelmatig optreedt op allerlei activiteiten voor de veteranen of voor het personeel. Voor een Beatles concert zochten ze extra mensen, en dus heb ik meegedaan, als achtergrond zangeres. Dat was wel grappig om te doen, maar de liedjes waren wel erg laag voor mijn stem. Het optreden was buiten, tijdens de farmers market. Hier is een Youtube video van 1 van de liedjes.

Seattle, Nederland, München
In augustus had ik een conferentie in Seattle. Gerard ging ook mee, zodat we samen de stad konden verkennen. Dat waren twee leuke dagen, met een rondwandeling door de underground (de oude stad onder de stad), een rondrit op een DUCK amfibievoertuig, een bezoek aan Starbucks # 1, en een romantisch diner in het ronddraaiende restaurant op de Space Needle. Daarna reden Gerard en ik "even" door naar Coldstream in Canada, waar mijn middelbare schoolvriendin Annet met haar gezin woont. In september zijn we naar Nederland gegaan voor een bruiloft en twee verjaardagen, en een bezoek aan vrienden in München. Dat was ook een hele rit, maar we konden wel de opening van de 200ste Oktoberfest meemaken, een unieke belevenis.

Lake Tahoe
In oktober zijn we met mijn broer en diens gezin naar Lake Tahoe gegaan voor een lang weekend. Lake Tahoe is een groot, heel blauw, bergmeer in de Sierra Nevada, omringd door bergen. In de winter is dit een populair wintersport gebied. Maar toen wij er waren was het off season, en er lag nog nauwelijks sneeuw. We hadden een mooie hotelsuite met twee slaapkamers en 1 gemeenschappelijke middenkamer met keuken en eettafel. We hebben lekker gewandeld, een mooie autorit gemaakt rondom het meer, en uiteraard een boottocht. Uiteraard heb ik weer veel foto's gemaakt.

12.5
In november waren Gerard en ik 12.5 jaar getrouwd. Dat is toch wel heel bijzonder! We hebben dat gevierd met een etentje in The Plumed Horse, een restaurant met 1 Michelin ster. We hebben heerlijk gegeten (Ahi Tuna / Duck breast) en gedronken (champagne, 23-jaar oude port).

Katten
Onze katten Frodo (9 jaar) en Oifa (1 jaar) kunnen het nog steeds goed met elkaar vinden. Ze slapen 's nachts op het voeteneind van ons bed! Frodo gaf het afgelopen jaar veel over, en hij werd steeds magerder. Na heel wat onderzoeken en een ultrasound bleek hij small cell lymphoma in zijn darmen te hebben. Hij krijgt nu twee keer per dag, prednison en eens per maand een chemokuur. Allebei de medicijnen zijn in de vorm van tabletten, altijd lastig om aan een kat te geven! Hij heeft nog al zijn haar, want dat is geen bijwerking van deze chemotherapie, en hij is ook weer een beetje aangekomen. Volgens de dierenarts kan hij nog wel 1 tot 2 jaar leven, dus we zorgen dat hij heel veel liefde en aandacht krijgt. Oifa is intussen een beetje jaloers, want als klein kitten kreeg zij toch alle aandacht?

Sinterklaas
Ondanks de regen en wat problemen in de Body Scanner (de douane had een hele grote staf bij Sinterklaas gezien!) kwamen Sinterklaas en California Piet een bezoekje brengen aan de Nederlandse kinderen in de South Bay. California Piet was een beetje verdrietig want de andere Pieten waren zo druk met Baby Piet en het maken van pepernoten, dat hij helemaal alleen was. Gelukkig waren er een paar kinderen die wel hulp pietjes wilden zijn. Ze hielpen de California Piet met het lopen over een dak, het tellen van pepernoten, en het gooien van pakjes in de schoorsteen. En aan het eind was er voor elk kind een mooi cadeau!


Kerst
De kerstdagen brengen we dit jaar in de VS door. Gerards broer en schoonzus komen komend weekend op bezoek. We zijn van plan om met zijn vieren naar Los Angeles en Death Valley te gaan.

We wensen jullie allemaal een geweldig gelukkig gezond 2011 toe! Mogen we jullie binnenkort in Sunnyvale begroeten? Onze twee logeerkamers en gastenbadkamer staan klaar!

Thursday, July 15, 2010

LITL deel 2

Toch maar even een vervolg op het verhaal van de verliefde schoonmaker.

De dagen na het incident vond ik het moeilijk om over te werken. Ik wilde het eerst niet aan iemand anders vertellen, maar ik kan toch niet elke dag om 4 uur naar huis rennen, als de schoonmaker aan zijn werk begint. Aan de andere kant wilde ik ook niet alleen op de labkamer zitten als de man weer binnenkomt.

Dus vertelde ik het na twee dagen aan onze hoofdanalist, die net terug was van zijn vakantie. Die drong erop aan om het aan de baas van de schoonmaker te vertellen, maar ik wist dat dat zou betekenen dat de man zijn baan direct zou verliezen. Dat wilde ik toch niet op zijn geweten hebben. De analist drong heel erg aan, want hij was bang dat HIJ zijn baan zou verliezen als eens zou blijken dat dit gebeurd was en hij niets had gedaan. Fijn, dat hij zo met mij meeleefde, niet? (Ja, dat was sarcastisch bedoeld). Na dat gesprek ging de analist vrolijk naar huis om 5 uur, terwijl ik trillend achterbleef met mijn PCRs.

De volgende dag liep ik uiteraard in de gang de schoonmaker tegen het lijf. Hij keek me raar aan, en zei: Are you Happy???? Dat vond ik zo creepy dat ik de volgende dagen met een mes heb rondgelopen.... (een fruitmesje, dus relatief onschuldig, hoor).

In de dagen daarna vertelde ik het aan een paar andere collega's die bij mij op de kamer zitten. Ik hoopte dat er misschien iemand zou aanbieden om een paar keer later te blijven, of om met de schoonmaker te gaan praten, maar dat gebeurde niet. De meeste collega's zeiden: Wat jammer voor je, en gingen allemaal naar huis zonder te vragen of ik OK was, en een ander lachte, zei: ik wil niets over je liefdesleven horen, en deed zijn koptelefoon op. Fijne collega's heb ik, niet? Dit zijn allemaal mensen die ik regelmatig help met hun research, en waarvan ik dacht dat we goede vrienden waren.

Maar ja, dat was natuurlijk geen goede oplossing, dus vroeg ik een spaans-sprekende collega van een ander lab om met de schoonmaker te praten. En dat bleek een goede beslissing. Via hem hoorde ik dat de man er heel veel spijt van had, en dat hij het nooit meer zou doen. Toen durfde ik het wel aan om naar de schoonmaker toe te gaan en hem de hand te schudden. Hij zei I am so sorry, en dat was het dan. Nu kunnen we tenminste weer gewoon aan het werk. En het mes ligt weer veilig in de keukenla!

Sunday, July 04, 2010

Love in the lab

Van de week ben ik versierd door een schoonmaker! Dat is toch wel de moeite waard om te vertellen....!

Ik ben vaak de enige van ons lab die na 6 uur werkt (de rest werkt van 10 - 5, want onze baas is er bijna nooit!), en ik maak soms een praatje met de schoonmaker. Hij is Mexicaans, een jaar of 30 en hij werkt altijd hard om onze labs schoon te houden. Van de week zat ik laat in de breakroom met een zak M&M's, te wachten tot mijn agar platen waren gestold, en ik bood wat snoep aan hem aan. We maakten een langer praatje dan anders, en hij vertelde dat hij getrouwd was en een dochter van 3 had. Ik vertelde dat ik ook getrouwd was. Just setting the boundaries. Er zat ook een collega van een ander lab bij, dus we zaten gewoon gezellig te praten.

Toen vroeg hij wat ik voor werk deed. Ik vertelde over mijn werk voor de US Navy, met dolfijnen, en liet wat plaatjes zien op mijn computer in onze labruimte. Daar komt hij 's avonds altijd even binnen om de vloer te vegen, dus dat was niets bijzonders. In de labkamer vroeg hij of ik misschien een letter of reference wou schrijven voor hem, want zijn baan is een beetje onzeker. Ons ziekenhuis sluit regelmatig nieuwe contracten af met schoonmaak-bedrijven, dus zijn verzoek leek heel redelijk. Ik gaf hem mijn visitekaartje en toen werd hij ineens erg flirterig. Wat mijn middle initial betekende. Ah, Margarita! Toen zei hij dat ik zulke mooie blauwe ogen had en hij keek me ineens heel raar aan. Hij vroeg of ik vandaag misschien wat langer kon overwerken? Moest ik echt om 8 uur naar huis? Kon ik niet wat langer blijven? Ik lachte een beetje schaapachtig en zei dat hij moest stoppen, maar toen greep hij me ineens vast en wilde me zoenen. Ik zei nee en toen stopte hij gelukkig. Hij bood zijn excuses aan, en ging weer verder met schoonmaken.

Dat is toch wel een vreemde situatie. Ik had een heel dubbel gevoel. Deels boos en verdrietig, maar stiekem toch ook wel geflatteerd dat een ruim 10-jaar jongere man mij wel leuk vond. Still got it, baby!

Moet ik nu deze man aanklagen? Hij hield op toen ik nee zei, en als ik het tegen zijn supervisor vertel, is hij zeker zijn baan kwijt. Dat vind ik toch wel sneu, want het is een aardige jongen. De volgende dag heb ik aan een Spaans-sprekende, mannelijke, collega van een ander lab gevraagd of hij met de schoonmaker wil praten, en hem op het hart te drukken dit niet nog een keer te flikken. Hopelijk blijft het dan bij dit incident, en doet hij het niet met een andere vrouw.

Maar die aanbevelingsbrief kan hij wel vergeten.

Thursday, May 06, 2010

Cheesy Movie Night

Even een korte update, want ik vind het veel makkelijker om iets snel op Facebook te zetten. Ik nodig alle lezers van deze blog dan ook uit daar ook af en toe een kijkje te nemen. Maar no worries, ik gebruik deze blog voor een meer uitgebreide visie op Amerika.

Ik baal een beetje. Ik heb het hele lab (20 mensen+partners) uitgenodigd voor een filmavond bij ons thuis, morgenavond. Een aantal mensen hadden al eens zoiets geopperd, dus ik dacht dat het een mooie gelegenheid zou zijn om onze nieuwe vloer te laten zien. Kaasje, wijntje, en een gekke film kijken. Ik had het zelfs Cheesy Movie Night genoemd. Een cheesy movie is een film die zo slecht is dat ie juist weer leuk is. Als je dan wat kaas serveert, is het met recht een Cheesy Movie night. Leuk toch?

Ik had vorige week per email de uitnodiging verstuurd, en gevraagd om voor/op donderdag te RSVP'en. Het is toch handig om te weten hoeveel kaas en wijn ik moest inslaan. Het is nu donderdagavond laat, en er heeft maar 1 collega ja gezegd (en zij heeft mijn vloer al gezien!). Vier anderen konden niet en de rest heeft niets van zich laten horen. Ik denk dat ik het maar ga afzeggen.

Dat is toch jammer. Ik probeer af en toe een feestje te organiseren (Rockband party!) voor mijn collega's, en de opkomst is altijd laag. Toch, met een man of 5 kan het heel gezellig zijn, en het is erg leuk om collega's eens van een andere kant te zien. Maar slechts 1 collega, dat is toch wel een tragisch dieptepunt.

Nu ik erover nadenk, realiseer ik me ook dat we in de afgelopen jaren nog nooit een labfeestje bij iemand anders thuis hebben gehad. Er was een potluck dinner bij mijn baas thuis, en dat was heel gezellig, maar wel 5 jaar geleden. We zijn ook een paar keer met een groepje wezen eten bij een Franse Postdoc thuis. Maar zij is ook al heel wat jaren geleden weggegaan. Alle labfeestjes van de afgelopen vier jaar of zo waren bij ons thuis. Nu hebben we een groot huis, maar het zou toch ook leuk zijn om eens ergens anders een feestje te hebben?

Sterker nog, op 1 uitzondering na, zijn Gerard en ik nog nooit als een "stel" bij 1 van mijn huidige collega's thuis uitgenodigd. En dat ondanks het feit dat Gerard en ik regelmatig collega's en hun "partners" bij ons thuis of bij onze favoriete Thai restaurant op een etentje trakteren. Mijn nieuwe collegaatje uit Israel is gelukkig een uitzondering. We hebben een paar maanden geleden bij haar thuis gegeten, en dat was erg gezellig. Maar geen enkele Amerikaanse collega heeft ons ooit teruggevraagd.

Nu wil ik echt niet zo flauw doen, dat ik na elk etentje een "tegenbezoekje" verwacht. Maar de weegschaal is wel heel erg aan het doorslaan. Ik zou het zo leuk vinden als 1 van mijn andere collega's ons thuis voor een etentje uitnodigde. Het hoeft echt niet fancy te zijn..., een ovenschotel, salade erbij, glaasje 2BuckChuck, en we zijn al tevreden.

Monday, April 19, 2010

Vloer

We hebben een nieuwe vloer!

Toen we 8 jaar geleden ons huis kochten, lag er splinternieuw, creme-wit tapijt in. Zou ik zelf niet uitgekozen hebben met twee katten, maar ook zonde om eruit te halen. Acht jaar later was het tapijt niet zo wit meer. Teveel feestjes en haarballen (katteneigenaren weten wat ik bedoel).

Na heel veel internetten en rondkijken, viel onze keus op tegels. Parket of laminaat gaat niet zo goed samen met onze vloerverwarming, en linoleum is hier erg duur. In een vorige post schreef ik al dat we een leisteen achtige porceleinen tegel op het oog hadden, en die is het ook geworden.

Via mijn broer konden we aan een goed vloer-leg-team komen, en die gingen voortvarend te werk. In 1 dag was het oude tapijt, ondertapijt, tegellatten, en de originele vinyl tegels daaronder weggehaald. Stoffig werk!





De grote meubels bleven in de kale woonkamer staan. Alle kleine spullen hadden we in 1 van de logeerkamers gezet, en zelf sliepen we in de grote logeerkamer.




Kijk voor meer fotos op mijn album Carpet and tile removal op Facebook.

Het was erg spannend om de tegels te zien leggen. De mannen deden heel erg hun best, en ik deed ook mijn best door koffie te zetten en lunch te maken. Ze aten enorme porties lasagne, enchiladas, pasta en worstjes, en dronken liters cola. Maar het was dan ook zwaar werk om 2000 kilo tegels te installeren!




De achtertuin was ingericht als werkplaats, en daar werden de tegels gesneden, cement aangemaakt, en de plinten op maat gezaagd en geverfd.




Het tegelleggen duurde een hele week. Telkens werd er een kamer gedaan, en dan mochten we er 24 uur niet over lopen. Gelukkig heeft ons huis heel veel deuren en twee badkamers, dus via een omweg konden we altijd wel douchen of naar de keuken lopen.

Na het drogen van de tegels werden ze schoongepoetst, gevoegd, en werden de nieuwe plinten geinstalleerd.




Meer foto's van het tegelleggen staan op mijn fotoalbums New Floor Tiles, New floor - Day two, en Floor almost done.

In totaal ben ik twee hele weken thuis geweest (Gerard heeft het veel te druk met Xicato!), want het was een hele klus. Twee stoffige weken gekampeerd in de logeerkamer, heel veel ritjes naar de Home Depot (voor plinten), OSH (voor verf) en Safeway (voor nieuwe cola) gemaakt, maar nu hebben we dan ook een prachtige nieuwe vloer. Ik heb zelf intussen bijna alle muren geschilderd, zodat het voelt alsof we een nieuw huis hebben. Meer foto's in de volgende blog!

Monday, March 15, 2010

Census

In Nederland hebben we een Burgelijke Stand. Met 1 druk op de knop weet onze premier of koningin hoeveel Nederlanders in ons land wonen, en in welke stad. Alles staat netjes in de computer.

Maar hier in de VS gaat dat heel anders. Er is hier geen burgerlijke stand, dus het precieze aantal US Citizens is niet bekend. De Department of Motor Vehicles (die de rijbewijzen en kentekenplaten uitdeelt) heeft wel een adressen bestand, maar dat wordt helemaal niet gekoppeld aan andere instanties. Toen we in Sunnyvale gingen wonen, hoefden we ons niet in de gemeente in te laten schrijven, en dat voelde heel vreemd.

De enige manier om te weten te komen hoeveel Amerikanen er in het land en per stad wonen is door middel van een VOLKSTELLING. Een volkstelling? Gebeurt dat nog? Dat is toch meer uit de tijd van het kerstverhaal, zou je denken. "En het geschiedde in diezelfde dagen dat er een gebod uitging van Keizer Augustus, dat de alle inwoners van het land geteld zouden worden.....". Maar inderdaad, zo gaat het nog steeds hier in de VS. Elke 10 jaar is er een census, een volkstelling.

De laatste US census was in 2000, 1 jaar voordat we hier gingen wonen, dus officieel zijn we nog nooit meegeteld. We vonden het daarom heel spannend dat er dit jaar een census zou plaatsvinden.

En vandaag lag de envelop in de bus! Het is een formulier met 10 vragen, eigenlijk niets bijzonders. Vraag 1 is uiteraard: hoeveel mensen wonen er op dit adres? Je mag mensen die in de gevangenis of in een verpleegtehuis wonen niet meetellen, anders worden ze dubbel geteld. De andere vragen gaan over de naam, leeftijd, en "ras" van de personen in het huishouden, en of je het huis huurt of bezit.

Stiekem lijkt het me wel leuk om iets heel raars in te vullen. "Er wonen hier 10 mensen, allemaal geboren op 29 februari 2010" of zoiets. Maar ja, we gaan het toch maar gewoon eerlijk invullen.



Toch raar, zo'n volkstelling. Soms lijkt de Verenigde Staten zo'n modern land. Maar dit is toch wel erg ouderwets. Er is in 2000 jaar niet veel veranderd.

Sunday, March 14, 2010

Blog probleempjes

Blogger vertelde me dat ik mijn blog moest overzetten naar Blogspot omdat ze binnenkort geen FTP upload meer gaan ondersteunen. Dus ik heb braaf alle aanwijzigingen voor de "migratie" opgevolgd. Het leek in eerste instantie goed te gaan, maar nu zijn ineens alle plaatjes weg. Leuk hoor, maar niet heus.

Ik weet niet goed wat er fout is gegaan, maar ik ben me van het probleem bewust, en ik hoop dat als Gerard me kan helpen als hij terug is van zijn zakenreis. Tot dan toe moeten jullie het maar zonder plaatjes doen.

Kijken of dit plaatje het doet (niet via FTP opgeladen):

Thursday, March 11, 2010

This blog has moved


This blog is now located at http://eliesbik.blogspot.com/.
You will be automatically redirected in 30 seconds, or you may click here.

For feed subscribers, please update your feed subscriptions to
http://eliesbik.blogspot.com/rss.xml.

Monday, March 08, 2010

Op hol

De Toyota Prius is al een paar jaar een grote hit in het milieubewuste California. Vijf jaar geleden reden hier nog heel veel Hummers rond. Maar sinds de benzine hier ook een stuk duurder is geworden zijn die benzineslurpers stilletjes aan verdwenen. Niet dat de benzine echt duur is hier, vergeleken met Europa. In Nederland betaal je nu zo'n 1.50 euro voor een liter Euro95; hier in Sunnyvale is het $ 3.00 voor een GALLON. Omgerekend is dat 58 eurocent per liter! Wij Nederlanders lachen ons nog steeds slap aan de pomp, maar voor Amerikanen is dat een hoop geld.

Veel tree-hugging Californiers hebben dus een hybrid auto aangeschaft en de Toyota Prius is verreweg het populairst. Het lijkt wel of 1 op de 10 auto's een Prius is, zoveel zie je er hier.



Maar ik denk dat dat snel gaat veranderen. Verschillende Toyota modellen vertonen vreemde kuren en er zijn al een heleboel recalls geweest. En vandaag las ik het alarmerende verhaal van een man wiens Prius ineens 145 km/h ging rijden. De chauffeur probeerde te remmen, maar de Prius wist van geen stoppen. Hij belde 911 en een politieauto kon hem inhalen en instructies geven, zodat de auto eindelijk langzaam stopte. Gelukkig was het een hybrid auto, dus is er hopelijk weinig benzine verbrand tijdens deze stunt.

Ik denk dat ik toch maar geen Prius ga kopen.

Thursday, March 04, 2010

Vloer

Ik ben er nog, hoor! Er is gewoon niet zo veel bijzonders te melden. Het gaat lekker op het werk, en ik ben nog steeds hard bezig aan mijn "dolfijnen" project. Ik ben weer lab werk aan het doen, en dat is toch wel weer erg fijn. Lekker kolonies oppikken met tandenstokers, platen gieten, PCRs doen, gelletjes runnen, en intussen gezellig kletsen met mijn labmaatjes.

Het labwerk is zo leuk dat ik best lange dagen maak, maar dat vind ik helemaal niet erg. Op dinsdag en donderdag heb ik een workout class op Bollywood muziek, en op woensdag komt een ex-collega van Gerard altijd eten en Gooische Vrouwen kijken. We hebben weer twee jaargangen op DVD uit Nederland meegenomen dus we kunnen weer even vooruit!

Het weer hier is de afgelopen maanden heel nat geweest. We hebben heel veel regen gehad, maar dat is goed, want dan kunnen de stuwmeren in de bergen eindelijk weer eens vollopen. Kunnen we er weer een paar jaar tegen! Ons nieuwe dak houdt zich goed, en niets is fijner dan het geluid van de regen op ons platte slaapkamerdak, en te weten dat je nergens emmers hoeft neer te zetten.

We zijn ook al weer bezig met het volgende grote project: een nieuwe vloer. Ons tapijt is na 8 jaar feesten en kattenhaarballen niet meer helemaal hagelwit! Er zitten erg hardnekkige kleurstoffen in kattenvoer, en die gaan er niet meer uit. Tijd voor iets nieuws. Vanwege onze vloerverwarming is laminaat of parket geen goede optie. Dus twijfelden we tussen vinyl (zeil), linoleum en tegels.

Ik heb eindeloos op internet zitten zoeken, vloerzaken bezocht, en proefstukjes aangevraagd. Gerard wordt helemaal gek van al die stukjes zeiltegels. Helaas ben ik heel kieskeurig, en komt mijn smaak niet erg overeen met dat van de gemiddelde Amerikaanse consument. Alles wat er op internet mooi uitziet, blijkt in het echt groen gevlamd, superglad, veel te glimmend, te blauw, te bruin, te roze, te paars, of veel te duur.

We hebben in de kleine logeerkamer vinyl laten leggen, donkergrijs zeil met een tegelmotief. Het was het minst lelijkste dat ik kon vinden, maar ik vind het toch niet mooi genoeg om er het hele huis mee te laten doen. Het voelt toch heel erg als zeil. Hier is een foto van het motief:


Mijn nieuwste idee is vloertegels. Ik heb een aardige tegel op het oog, lijkt op leisteen, maar gemaakt van porcelein, dus onderhoudsvrij. Hier is een plaatje van het internet, waar alles zoveel mooier is dan in real life.


Morgen gaan we kijken bij een tegelzaak om De Tegel in het echt te zien. Ik houd jullie op de hoogte.

Wednesday, February 17, 2010

Stroomuitval

Vanochtend ging ik naar mijn werk, maar ik kwam aan bij een donker VA Hospital. De stroom was die ochtend uitgevallen.

Iedereen liep wat paniekig rond. Er valt niet zoveel te doen op een lab als er geen stroom is. De computers stonden op zwart, de centrifuges stil en de PCR machines deden niets meer. Ik staarde verdrietig naar mijn twee prachtige flessen LB Agar, gisteren netjes geautoclaveerd en in een 60 graden waterbad gezet, maar nu afgekoeld en half gestold. Gelukkig zitten al onze vriezers (met daarin kostbare samples en jarenlange arbeid) op de noodstroom, dus die deden het nog.

Dan maar een kop koffie? O ja, geen stroom, dus het koffieapparaat werkt ook niet. Dom dom dom. Er ging een gerucht dat de kantine nog koffie had, dus we gingen snel naar beneden (de lift deed het vreemd genoeg nog wel). Maar de koffie was net op, en er kon geen nieuwe gezet worden.

Intussen hoorden we dat er in East Palo Alto een vliegtuigje was neergestort nadat het een electriciteitsmast had geraakt. Niet geheel verwonderlijk want er was vanochtend een hele dikke mist. Half Palo Alto, waaronder het Stanford Hospital en het VA Hospital, zit nu nog steeds zonder stroom.

Ik ben maar naar huis gegaan, want zonder stroom kan je niets op het werk. Gelukkig doet hier in Sunnyvale alles het nog! Ik heb lekker gewerkt aan een review en ben flink opgeschoten met mijn komende werkbespreking. En twee heerlijke koppen Nespresso op! Ook wel eens lekker, een dagje thuis.

Tuesday, January 12, 2010

Winter in Nederland

We zijn net terug van twee weekjes in Nederland! Broer Aart, schoonzus Renu en nichtje Karina gingen ook mee, en zo zaten we met zijn vijven op een rijtje in de KL606. Op het vliegveld van San Francisco gingen we voor het eerst door de nieuwe bodyscan. Dat was wel grappig en we voelden ons daarna heel veilig.

We kwamen aan in een winters Nederland. Sneeuw op de weilanden en bomen, en 35 sneeuwschuivers die klaarstonden om Schiphol vrij te houden. We werden opgewacht door mijn vader, zus, zwager en nichtje Emma. Emma (5) en Karina (6) renden op elkaar af en omarmden elkaar. "Dit is de mooiste dag van mijn leven" had Emma die ochtend al gezegd toen het eindelijk zo ver was. Het was grappig om te zien hoe de twee nichtjes, de een blond en Nederlands sprekend, de ander donker en Engels sprekend, toch met elkaar konden communiceren.

De eerste dagen brachten we door bij mijn ouders in Gouda. Er lag veel sneeuw, en er viel nog veel meer, en dat is voor ons natuurlijk heel bijzonder. Natuurlijk moest er een sneeuwpop gemaakt worden.





Het was erg leuk om weer in Gouda rond te lopen. Lekker shoppen bij de Hema, kroketten en harinkjes eten, en een prachtig verlicht stadhuis.



Mijn ouders hadden een feestje georganiseerd in een feestboerderij in Reeuwijk. Alle familie en flink wat vrienden waren uitgenodigd. Iedereen kwam, en het werd een drukke gezellige avond.





Het was erg leuk om iedereen weer te zien. Er waren nieuwe baby's te bewonderen, oude vriendschappen aan te halen, en er was heel veel om bij te praten.





Het eten was ook heerlijk. De taartjes waren fantastisch. In Amerika zijn taarten rechthoekig en prachtig versierd, maar van binnen is het gewoon droge cake. Het was heerlijk om weer eens een chipolata gebakje met roze marsepein te proeven. Later op de avond kregen we een lekker buffet met huzarensalade, botervis en kalfsvlees.





De kerstdagen brachten we ook in Gouda door. De kerstnachtdienst in de kerk was een beetje kaal, want vanwege een (achteraf foutief) Weeralarm kon het koor uit Kinderdijk niet naar Gouda komen. Maar op kerstochtend mocht ik meezingen met het Goudse koor, en dat was heerlijk om te doen. Daarna pakten we met zijn allen de kerstcadeautjes uit. 's Avonds hadden we met het hele gezin (n=11) een fantastisch kerstdiner.

De dagen vlogen voorbij met bezoekjes aan Gerards oudste broer in Amsterdam en Gerards zus en neef in Ede.

De tweede week van onze vakantie gingen we "op tournee". Eerst logeerden we bij onze vrienden Gon en Bob in Eindhoven. Lekker boerenkool gegeten, 10 km gewandeld op de Kampina, en gewoon bijgekletst. Lunchen bij Tol en Thijs en 's avonds een paar keer uit eten met nog meer vrienden (Foto's van Theo).





Daarna reden we naar Twente, met een tussenstop bij vrienden in de buurt van Nijmegen. We logeerden drie dagen bij Gerard's broer Harry en schoonzus Ingrid in Nijverdal. Daar vierden we Oud en Nieuw en bezochten nog meer vrienden en familie.





Hier in het oosten van het land lag heel veel sneeuw, en we beleefden enkele angstige momenten in een hevige sneeuwbui 's avonds, toen een auto voor ons remde en een rondje op de snelweg draaide. Het liep allemaal goed af, maar ik was heel blij toen Gerard ons weer veilig bij Harry voor de deur had gebracht.

De sneeuw leverde wel weer hele mooie plaatjes op:






Aan het eind van onze vakantie reden we weer naar Gouda. De vakantie werd afgesloten met een fotosessie door een professionele fotograaf en een echte Hollandse Chinese afhaalmaaltijd. Foto's copyright Bram Gebuys.





Het waren dus twee erg drukke weken. Enkele indrukken van Nederland door de ogen van iemand die er al 8 jaar niet meer woont:
1. Nog steeds dezelfde oude koppen op TV. Paul de Leeuw, Marco Borsato, en Mies Bouwman. Niet veel gemist dus. Behalve het liedje "Rood" dat we als enige Nederlanders niet kennen.
2. Bediening in restaurants: nog steeds erg slecht en onbeleefd. Bij Pizzaria Stromboli in Nijverdal (zoete wraak van de blogger!) kreeg ik een gerecht dat ik beslist niet had besteld en de serveerster zei: "Nou, ik weet niet wat er fout is gegaan. Vind je het heel erg om dit op te eten?"
3. Het KNMI bakt er nog steeds niet veel van. Weeralarm met 50% succes-rate. Waardeloos.
4. Nieuw in Nederlandse toiletten: bril sanitizer. Voor de WC bril wel te verstaan. En sinds wanneer zijn de toiletten in tankstations langs de snelweg niet meer gratis?

Wat hebben we weer een hoop vrienden gezien! En wat hebben we weer een hoop andere vrienden niet kunnen zien. Kan je teveel vrienden hebben? Nee, maar wel teveel voor twee weken.

Monday, January 11, 2010

Relman Holiday Party

De vrijdag voordat we naar Nederland vertrokken hadden we nog een Holiday Party van mijn werk, bij ons thuis.

Het feestje begon met een Potluck dinner, waarbij iedereen wat lekkers had meegenomen.





We hadden voor onze baas, David Relman, een soort zegel gemaakt, een afbeelding van het menselijk lichaam, bacterien en een latijnse spreuk: "Ad Scientiam Microbiotae Humanae". Die werd plechtig onthuld.




Daarna deden we een White Elephant Gift Exchange. Dat gaat als volgt: iedereen neemt een waardeloos of gek cadeautje mee ter waarde van maximaal $10. De cadeautjes worden op een hoop gelegd en iedereen trekt een nummer. Nummer 1 mag een pakje van de stapel kiezen en uitpakken. Nummer twee mag kiezen: of een nieuw pakje uitzoeken, of het cadeautje van nummer 1 stelen. Nummer drie mag weer van 1 of 2 stelen, of een nieuw cadeautje pakken. Etc.

Dat was natuurlijk lachen geblazen. Er waren leuke cadeautjes (set martini glazen) en hele waardeloze (een groene badstoffen WC bril hoes), dus er werd flink gestolen en gelachen.





Aan het eind van de avond, toen de gezinnen met kinderen al weer naar huis waren, hebben we met de overgebleven "harde kern" nog een lekker potje ge-Rockband. Rock on!