Thursday, July 15, 2010

LITL deel 2

Toch maar even een vervolg op het verhaal van de verliefde schoonmaker.

De dagen na het incident vond ik het moeilijk om over te werken. Ik wilde het eerst niet aan iemand anders vertellen, maar ik kan toch niet elke dag om 4 uur naar huis rennen, als de schoonmaker aan zijn werk begint. Aan de andere kant wilde ik ook niet alleen op de labkamer zitten als de man weer binnenkomt.

Dus vertelde ik het na twee dagen aan onze hoofdanalist, die net terug was van zijn vakantie. Die drong erop aan om het aan de baas van de schoonmaker te vertellen, maar ik wist dat dat zou betekenen dat de man zijn baan direct zou verliezen. Dat wilde ik toch niet op zijn geweten hebben. De analist drong heel erg aan, want hij was bang dat HIJ zijn baan zou verliezen als eens zou blijken dat dit gebeurd was en hij niets had gedaan. Fijn, dat hij zo met mij meeleefde, niet? (Ja, dat was sarcastisch bedoeld). Na dat gesprek ging de analist vrolijk naar huis om 5 uur, terwijl ik trillend achterbleef met mijn PCRs.

De volgende dag liep ik uiteraard in de gang de schoonmaker tegen het lijf. Hij keek me raar aan, en zei: Are you Happy???? Dat vond ik zo creepy dat ik de volgende dagen met een mes heb rondgelopen.... (een fruitmesje, dus relatief onschuldig, hoor).

In de dagen daarna vertelde ik het aan een paar andere collega's die bij mij op de kamer zitten. Ik hoopte dat er misschien iemand zou aanbieden om een paar keer later te blijven, of om met de schoonmaker te gaan praten, maar dat gebeurde niet. De meeste collega's zeiden: Wat jammer voor je, en gingen allemaal naar huis zonder te vragen of ik OK was, en een ander lachte, zei: ik wil niets over je liefdesleven horen, en deed zijn koptelefoon op. Fijne collega's heb ik, niet? Dit zijn allemaal mensen die ik regelmatig help met hun research, en waarvan ik dacht dat we goede vrienden waren.

Maar ja, dat was natuurlijk geen goede oplossing, dus vroeg ik een spaans-sprekende collega van een ander lab om met de schoonmaker te praten. En dat bleek een goede beslissing. Via hem hoorde ik dat de man er heel veel spijt van had, en dat hij het nooit meer zou doen. Toen durfde ik het wel aan om naar de schoonmaker toe te gaan en hem de hand te schudden. Hij zei I am so sorry, en dat was het dan. Nu kunnen we tenminste weer gewoon aan het werk. En het mes ligt weer veilig in de keukenla!

1 comment:

Unknown said...

wow Elies, spannend! Blij voor je dat het nu allemaal weer goed is, en de stres er wat af is.