Wednesday, December 05, 2007

Sinterklaas 2007

Ook dit jaar heeft de Sint weer een bezoek kunnen brengen aan de Bay Area. Dit jaar had hij iets minder tijd dan andere jaren, en kon hij dus iets minder kindjes bezoeken, maar het werd toch een groot feest.



In een huiskamer in Fremont zaten de kinderen natuurlijk in grote spanning te wachten. Zou het dit jaar allemaal goed gaan? Opeens werd er hard op de deur geklopt. Een Piet-Zonder-Veer, gekleed in een blauw en roze pak, kwam binnen. De Pietpiet in zijn handen vertelde hem dat hij zijn bestemming had bereikt! En ja hoor, de kinderen zaten al klaar. Heel goed, daar moest hij dus de tekeningen en de wortel aan geven. En dan kwam hij graag ook de cadeautjes ophalen. Maar wat was dat nu? De kinderen hadden helemaal geen cadeautjes! Domme Piet. Hij was ook maar een Piet-Zonder-Veer, hij moest het allemaal nog leren.



Gelukkig kwamen al snel Sinterklaas, de Hoofdpiet (in het geel) en een andere Piet-Zonder-Veer (in het groen) binnen, en kon het feest beginnen. De kinderen mochten allemaal bij Sinterklaas komen, die natuurlijk precies wist wat ze het afgelopen jaar gedaan hadden.

Maar de Pieten-Zonder-Veer waren heel verdrietig. Ze mochten geen snoepgoed uitdelen, want ze hadden nog geen veer.

Gelukkig mochten de Pieten-Zonder-Veer een paar proefjes doen om hun felbegeerde veer te verdienen. Ze moesten over het dak lopen, een liedje zingen, een cadeautje door de schoorsteen gooien, en op hun handen staan.

De kinderen moesten af en toe helpen, want de Pieten moesten nog zoveel leren. Maar eindelijk kregen ze dan hun Pietendiploma en hun veer! En de kinderen kregen allemaal een cadeautje. Zo kwam het toch nog allemaal goed.

Catching Up

Foei, Elies, je moet weer hoog nodig eens je blog bijwerken!
Ik weet het, ik weet het, ik loop weer een maandje achter. Maar we hebben de afgelopen weekenden ook weer zoveel beleefd, dat er gewoon geen tijd was voor een rustig avondje achter de laptop.

Vertel, Elies, waar ben je dan zo druk mee geweest?
Nou, allereerst waren Gerard's oudste zus, Ina, en haar zoon RJ met diens vriendin Lily op bezoek. En die "moesten" we natuurlijk weer heel San Francisco laten zien, een Shopping Mall doorsleuren, uit laten waaien aan de Pacific Coast, en uitverkoopjes laten kopen bij de Gilroy Outlet Stores. OK, dat waren al twee hele weekenden! En tussendoor hebben onze gasten ook nog eens even een roadtrip gemaakt langs bijna alle National Parks hier in de South West.

Nou, Elies, dat waren nog maar twee weekenden, hoor....

But wait, there's more! Een week nadat we onze gasten weer hadden uitgewuifd op SFO, kwam Gert-Jan aan, een studievriend van Gerard. Hij bezocht de Oracle Week in San Francisco en collega's in Milpitas, en kwam daarna bij ons een weekje vakantie vieren. We zijn samen met hem naar het De Young Museum in San Francisco gegaan, waar we alledrie nog niet geweest waren. Dit museum herbergt nogal uiteenlopende collecties, van fotografie tot textiel, van houten maskers uit Nieuw-Guinea tot Afrikaanse kunst, en Amerikaanse moderne kunst. Het bleek in een fantastisch leuk gebouw te zitten, waarvan ik vooral de binnentuinen erg mooi vond.



Nog meer beleefd, Elies?
O ja, hoor! De twee afgelopen weekenden ben ik bij mijn broer Arjan in zijn voortuin bezig geweest. We hebben twee bomen gekocht, die laten bezorgen, en geplant. We hebben gras afgestoken, diepe gaten gegraven, sprinklers kapotgemaakt en gerepareerd, heggetjes geplant, en een struik verplaatst. En bijna vier-jarige Karina heeft goed meegeholpen!

Wednesday, October 31, 2007

5.6

Sinds een paar weken hebben we op dinsdagavond een etentje samen met Gon en Bob, om te kijken naar Saskia die in Expeditie Robinson zit. Saskia en haar vriendin Claudia hebben een jaar hier in de buurt gewoond, maar deze zomer zijn ze weer terug naar Nederland gegaan. Saskia had auditie gedaan voor Expeditie Robinson, en ze was met glans door alle selecties heen gekomen! De televisieserie werd dit jaar in Maleisie opgenomen. We weten niet hoever Saskia gekomen is (ze mag uiteraard niets verklappen, en houdt zich daar helaas heel erg goed aan), maar we zitten wel elke week te kijken! We kunnen natuurlijk niet live kijken, maar gelukkig wordt alles op het internet gepost, en kunnen de fans hier in Sunnyvale ook meegenieten.

De serie begon dit jaar met 100 mensen, en er zijn al flink wat mensen afgevallen (in beide betekenissen, want veel te eten is er niet op het eiland). Elke keer als we haar rood-met-witte hoedje zien, dan gaat er een gejuich op hier in California, want we zijn echte fans. En: na vijf weken zit Saskia er nog steeds in! Hup, team rood!

Maar goed, vanavond was het dus weer tijd voor de Saskia-show. Serge was er deze keer ook bij, en we zaten met zijn vijven lekker te eten en te kletsen, totdat Gerard zijn hand opstak. Hij had iets gehoord. Wij hoorden het toen ook: een diep gerommel dat vanuit de verte ineens heel dichtbij kwam. We wisten gelijk wat er ging komen: een aardbeving.

Het huis begon heel hard te schudden, de glazen ruiten rammelden, en er gaat maar 1 gedachte door je heen: houdt het nu op, of wordt dit The Big One?

Het ging flink te keer, hoor. Absoluut de zwaarste beving die we tot nu toe hebben meegemaakt, na 6 jaar (op de kop af!) in California.

Gelukkig hield het na een paar seconden op. De heren zaten hard te lachen, maar ik was toch wel een beetje aangedaan. Licht bevend (je blijft letterlijk natrillen!) liep ik gelijk naar de computer, want de direct link naar de USGS Earthquake pagina van California staat op mijn homepage. En ja hoor, na een paar minuten kwam de aardbeving in beeld! Een gigantisch groot vierkant bedekte royaal heel Silicon Valley. Hoe groter het vierkant, hoe groter de beving. Hier is een screenshot (een paar uur na de beving):



De beving bleek 5.6 op de Schaal van Richter te zijn, de grootste hier in de Bay Area sinds de Loma Prieta quake van 1989 (waarbij de twee lagen van een dubbeldeks-snelweg op elkaar vielen, en waarbij 62 doden vielen). Die beving was 6.9, en geologen vonden dat nog geen eens The Big One. Die moet nog komen.......

Wednesday, October 17, 2007

Kapot

We hebben de laatste tijd wel een hoop kapotte dingen in en om het huis....

Eerst ging de WC in onze slaapkamer kapot. De loodgieter was al een paar keer geweest om het vijftig jaar oude beestje te repareren, maar ineens gaf het ding er de brui aan. Het water bleef lopen en de pot (maar niet de leidingen) zaten verstopt. We moesten dus hals over kop een nieuwe pot organiseren. Gelukkig maar dat we nog een ander toilet in huis hebben...! Hier is nog een plaatje van de oude WC, prachtig turquise blauw met geschulpt deksel:


De oude pot was nog de originele WC uit 1959, en verbruikte heel veel water. Nieuwe WCs mogen hier maar 1.6 gallon (6 liters) verbruiken, maar krijgen "de boel" dan niet altijd weg, dus ik wilde wel een goede keus maken. Dankzij Internet vond ik dat de WC's van Toto (een Japans merk) heel goed zijn. De keus viel op de Toto Drake. We vonden ook een dealer in de buurt, en de volgende dag kon Gerard de pot al ophalen. Een mooie witte, neutrale WC. De loodgieter had gelukkig ook nog een gaatje die dag om hem te monteren.

Die avond konden we weer heerlijk de pot op! En het moet gezegd, de nieuwe WC spoelt geweldig door, verbruikt veel minder water, en maakt veel minder herrie. En geen "victory round" meer van de "deposits"! Nee, een grote zuig, en alles is weg. We noemen onze nieuwe WC dan ook liefkozend Slurpie.

Een paar dagen later, precies op de dag dat we bezoek uit Nederland zouden krijgen, brak de boiler. Gerard en ik hadden die morgen allebei nog prima gedouched, maar even later zag Gerard dat er water uit de garage liep. Hij volgde het spoor, en vond al snel een grote overstroming in het verwarmingshok! Onze 40-gallon watertank was helemaal leeggelopen. De tank bleek ergens gebarsten, en er was geen redden meer aan. Dit kwam wel heel ongelegen. We konden geen eens fatsoenlijk de boel opdweilen, want we moesten naar het vliegveld om Gerard's zus, neef en vriendin op te halen. En toen die eindelijk bij ons thuiswaren na hun 11-urige vlucht, konden ze geen eens douchen. En de afwasmachine kon ook niet draaien, dus moest ik alles met koud water op de hand afwassen, terwijl Gerard allerlei doe-het-zelf zaken afreed op zoek naar boilers of geisers en een snelle installateur.

Maar gelukkig kwam ook dit goed. Gerard vond een mooie boiler bij de Lowes. Geisers blijken bijna niet te krijgen in dit land, en nog lastiger te installeren, dus dan maar een boiler. De volgende dag kwam er een monteur, en die avond konden we allemaal weer lekker douchen.

De ochtend daarna werd Gerard wakker in een nat bed. Nee, hij had niet in zijn broek geplast, maar het waterbed was lek. We gingen de hele dag met onze gasten op stap, dus geen tijd om het te repareren, maar we konden die avond natuurlijk ook niet in het logeerbed slapen, want dat was al bezet! En de volgende avond ook. Daar lag arme Gerard, op een opblaasmatje in een slaapzak op de grond. Mijn helft was gelukkig nog net droog!

Inmiddels zijn onze gasten begonnen aan hun roadtrip (daarover later meer), en slapen wij maar in het logeerbed. Het leeg laten lopen en repareren gaat veel tijd kosten, en de komende avonden zijn we allebei druk met afspraken, maar hopelijk kunnen we het zaterdag repareren.

There you have it. Een maand van pech. Of is het toeval?

Maar er komt vast nog meer...... Een stuk van de overhang aan de achterkant is verrot, ons huis moet nodig geverfd, en de kraan in onze badkamer lekt....... HELLUP!

Google

Niet alleen Gerard heeft een nieuwe baan, ook mijn broer Arjan, die hier vlakbij woont, heeft een grote stap gezet. Een half jaar geleden is hij bij Intel weggegaan, en is hij bij Google gaan werken.

Dat is toch wel heel erg gaaf, hoor, om hier in Silicon Valley te wonen. Je woont hier echt tussen allerlei grote software en hardware bedrijven in. Op minder dan 10 min rijden vanaf ons huis vind je Apple, Yahoo, Ebay, Intel, en dus ook Google. En het is helemaal bijzonder dat mijn broer nu bij de grote zoekgigant is gaan werken.

Dat bracht mij in de bijzondere gelegenheid om eens een kijkje te kunnen nemen op de Google campus. Arjan had me voor de lunch uitgenodigd, en vorige week woensdag was het dan zo ver. Vanaf mijn werk was het een kwartiertje rijden naar de Googleplex in Mountain View.



Het was druk op de campus, omdat er een of andere event aan de gang was. Ik kon bijna geen parkeerplekje vinden! En dat terwijl de Googlers worden aangespoord om zo weinig mogelijk met de auto te komen. Er zijn overal op de campus scootertjes en fietsen voor de werknemers, en ik zag zelfs een paar mensen op een Segway! Hartstikke hip.



Arjan heette me hartelijk welkom en bracht me naar de inschrijfbalie. In de lobby hing een scherm waar de zoekopdrachten die overal ter wereld worden ingetypt, "live" worden geprojecteerd. Nou ja, vast niet alle zoekopdrachten, want de woorden waren opvallend braaf: "michigan university", "chemical biology", "brasil". Geen enkel schunnig woord of lichaamsonderdeel kwam langs.....

Op de balie stonden vrolijk gekleurde lavalampen, en voor de bezoekers was er een "maak je eigen badge" apparaat. Ik moest mijn naam en bedrijf invullen, handtekening zetten op de schrijfpad, en de badge afdrukken.



Voorzien van een keurige bezoekersticker liepen we vervolgens naar een van de vele kantines op de campus. Ik keek mijn ogen uit. Prachtige buffetten met kleurrijke gerechten, vegetarisch, Indiaas, Mexicaans, salades, soepen, en toetjes! Dat is wel eens wat anders dan de normale kleffe kantinehap. Al het eten op de Google Campus wordt door chef-koks bedacht en bereid, en het zag er allemaal even schitterend uit, en het smaakte geweldig. Je kon gewoon je bord volscheppen, en daarna uit de koelkastjes een flesje ice tea of lemonade pakken. En daarna - mocht je gewoon doorlopen. Niks geen kassa's, want alles is gratis voor werknemers en hun gasten!

Buiten stonden gezellige tafeltjes en stoelen met parasolletjes, om je lunch op te eten. Omdat het erg druk was moesten we een eindje lopen om een plaatsje te vinden, maar zelfs op een drukke dag als deze was er nog steeds genoeg plek.



De campus is prachtig aangelegd met veel "xeriscape" planten, dus planten die weinig water nodig hebben. Cactussen, agaves, aloes, dat soort spul. Hier en daar doen de cactussen het een beetje TE goed, en hebben ze de stekels moeten afknippen omdat de planten over de paden hangen.

Na de lunch kreeg ik de rest van de campus te zien. Eerst brachten we een bezoek aan het gebouw waar Arjan werkt. Het leek wel een laboratorium, zo'n georganiseerde chaos was het. Maar wel leuk. Veel mensen hadden hun werkplekje volgestouwd met gekke spulletjes, poppetjes, posters, foto's, speelgoed, zitballen, slingers en noem maar op. Alles mag hier, en het kan niet gek genoeg. De werknemers zijn trouwens allemaal heel jong, en ik voelde me opeens wel heel erg oud....



Mijn broer zit met een stuk of 4 collega's in een kleine kamer. De kamer stond propvol met bureaus, waterkokers, whiteboards, en speelgoedpistolen. Arjan vertelde dat de collega links van hem soms opeens een pistool pakt en dat op de collega rechts van mijn broer ging richten. Pang pang! Nou, dan ben je wel uit je concentratie hoor.

Iedereen had grote platte beeldschermen die vol hingen met post-its en stickertjes. Sommigen hadden zelfs twee of drie schermen naast elkaar, op zijn kant, zodat ze zoveel mogelijk windows tegelijk konden zien!

En overal hingen whiteboards, volgekalkt met grafiekjes, cartoons, pijlen, tekeningen, grapjes, en handtekeningen! Do not erase...



Elke verdieping had wel een kleine snackbar of koffiehoek. En ook hier kun je gewoon gratis wat pakken. En niks geen kale koffie of klef koekje, nee, luxe cappucino-makers, hazelnoot-siroopjes, gebakjes, zoutjes, en gekoelde drankjes. Dat de gemiddelde Googler niet moddervet is, is mij een raadsel.



Maar aan de andere kant geeft Google zijn werknemers ook een heleboel manieren om de calorieen er weer af te werken. Zo viel mij op dat de trappen veel gemakkelijker te zien zijn dan de liften. Bij Arjan op de verdieping stond een biljarttafel, er was een ballenbak, en overal op de campus zijn fitness ruimtes en volleybalveldjes. We kwamen zelfs langs een salsa-dansles, gewoon, tussen de cubicles in. En na afloop laat je jezelf dan lekker verwennen met een bezoek aan de kapper of de masseusse, allemaal gratis voor Google-werknemers! En je mag ook nog je hond naar je werk meenemen....



Arjan liet me ook twee "endless pools" zien, kleine 1-persoons zwembaden waar je tegen een stroom in moet zwemmen. Er was zelfs een lifeguard bij! Waarschijnlijk de meeste lifeguards per vierkante meter zwembad ter wereld!



Er was nog veel meer te zien, te veel om op te noemen. Een cubicle die helemaal in aluminiumfolie was verpakt, een gebouw met scheve ramen zodat je het gevoel hebt omhoog te lopen, het kamertje waar de CEO zat (net zo klein als dat van ieder ander), rode buizen die dwars door de gebouwen lopen, een stoplicht dat op rood springt als er iets snel gerepareerd moet worden, een organische markt, een kruidentuintje.....

Bedankt, Arjan voor de geweldige rondleiding. Ik zou best bij Google willen werken, maar helaas ben ik een bioloog, en daar hebben ze weinig aan. Gelukkig is mijn broer veel slimmer, en mag hij in deze fantastische omgeving zijn steentje bijdragen. Ik ben heel erg trots op mijn broertje!

PS: De meeste plaatjes in deze blog entry heb ik gejat van een online reportage over de Googleplex van Time magazine.

Xicato

Hoog tijd voor een update over Gerard's start-up! Sinds deze zomer is hij, samen met Mark en Menko, begonnen in een eigen bedrijf. Alle drie de mannen hebben bij Lumileds gewerkt, een bedrijf hier in San Jose dat LED-lampjes maakt. Je weet wel, die energiezuinige lampen die je steeds meer in stoplichten, achterlichten van auto's en nep-waxinelichtjes ziet.

Gerard wilde graag meer met LEDs doen dan alleen de lampjes maken, en dus besloot hij dit voorjaar om ontslag te nemen bij Lumileds, en met de andere twee heren een eigen bedrijf op te richten.

We hebben dus een spannende tijd achter de rug, waarin veel geregeld moest worden. Er moest gepraat worden met lawyers, investeerders en adviseurs. En natuurlijk moest er ook een naam bedacht worden! Dat bleek nog niet zo eenvoudig als het leek. Van alles passeerde de revue, maar heel vaak bestond de naam al, en was de website al vergeven.

Na een lange brainstorm-sessie werd dan toch een unieke naam voor het nieuwe bedrijf gevonden: Xicato.

De website werd snel gekocht, de naam vastgelegd, en die avond dronken de heren er een glaasje champagne op!

Inmiddels is er nu ook een logo ontworpen, en de website is up and running! Kijk dus snel op www.xicato.com! Heeft Gerard dat niet mooi gemaakt?



Voorlopig runt het bedrijf vanuit onze studeerkamer, die we dit voorjaar hebben opgeknapt. Het is een beetje krap met drie bureaus, drie bureau-stoelen, stapels papier, dozen met lampjes van de concurrentie, en natuurlijk drie computers. Maar dat is tijdelijk, want over een poosje gaan de heren een echt kantoor huren. Belangrijkste eisen voor de nieuwe locatie zijn als volgt:

1. Tussen Sunnyvale en Los Gatos in (zodat alle drie de founders op de fiets naar het werk kunnen)
2. Op loopafstand van een Peet's (koffiezaak met de lekkerste koffie van de Bay Area!)

Ik ben hardstikke trots op Gerard en hij heeft het heel erg naar de zin! Elke morgen heeft hij een commute van 30 seconden, want hij loopt direcht vanuit onze slaapkamer het kantoor binnen. De andere mannen komen via onze "tweede ingang" het huis binnen, dus ik merk er eigenlijk niet zoveel van. Het enige dat ik ervan merk is de stapel vieze koffiekopjes op het aanrecht!

Wednesday, September 05, 2007

Vanity

Toen we het huis kochten (alweer bijna 6 jaar geleden!!!!), riepen we gelijk dat de keuken en badkamers gesloopt moesten worden. Die stammen nog uit 1959, dus dat was ouwe meuk. Maar toen we eenmaal hier woonden, bleek het eigenlijk allemaal nog goed te functioneren. We hebben inmiddels een nieuwe koelkast en afwasmachine gekocht, maar voor de rest gaat het prima.

En hoe meer we over Eichler-huizen leren, hoe meer we ons huis zo origineel mogelijk willen houden. Goed, de mahonie-houten muren zijn wit geverfd, en het huis is aan de voorkant uitgebouwd, maar die originele keuken heeft wel wat. We hebben nog de originele kookplaat, de swing-out table, en het goudgespikkelde aanrechtblad, dat er nog prima uitziet.

Het badkamermeubel in onze slaapkamer, oftewel vanity op zijn Amerikaans, heeft ook dat witte blad met gouden spikkels. En hoewel het een beetje aan de lage kant is, hebben we besloten om het zo te houden. Maar ik kon het natuurlijk wel eens schilderen. Daar kan zelfs geen Eichlerholic iets van zeggen. De verf bladderde er aan alle kanten af, en tezamen met de houten schuifdeurtjes maakte het kastje een verouderde indruk.



Ik besloot het hele kastje kaal te schuren en te gaan beitsen. Vorig weekend, toen Gerard op een conferentie in San Diego was, ging ik aan de slag. Alle troep eruit, laatjes eruit, en het plakplastic eraf gehaald.





Daarna ging Eliesje met twee schuurmachines aan het werk. De voorkant had ik in 20 minuten kaalgeschuurd, maar de ribbels van de schuifdeurtjes kosten me vele uren schuren, afbijten en krabben. Gelukkig had ik het hoekje afgeschermd met plastic, want alles zat onder een dikke laag stof! Maar goed, onder de vele lagen verf (wit, turquoise, creme, grijs) kwam na 10 uur schuren een mooi houten kastje tevoorschijn.




Na al die uren schuren was het slechts een paar minuten tijd om het kastje in de beits te zetten. Ik had een donkerbruine, bijna zwarte beits uitgekozen. Twee lagen beits, twee afdeklagen en een week later was ik klaar! Ik heb die week maar in de logeerkamer geslapen, want die dampen zijn behoorlijk heavy.

De spiegels van het badkamerkastje moesten natuurlijk ook onderhanden genomen worden. Ik kon ze gemakkelijk uit de scharnieren halen, en naar de garage meenemen, waar ze zich gewillig lieten schuren en beitsen.

Ik moest ook (wat jammer nou toch) naar de Ikea voor een paar mooie opbergdozen, en natuurlijk wat Zweedse gehaktballekes. Gerard was er toch niet, dus hoefde ik lekker niet voor mezelf te koken.

(Tromgeroffel)
Hier is het eindresultaat: onze nieuwe vanity, origineel, maar klaar voor de 21ste eeuw!




De houten deurtjes gaan nog vervangen worden door melk-glazen ruiten. Het zijn toch niet meer de originele deurtjes, dus ik hoef me niet schuldig te voelen! Voorlopig heb ik ze wit geverfd, want we moeten nog op zoek naar een glasleverancier. Maar als er straks een lampje achter brandt (met een man die in de LEDjes werkt moet dat toch mogelijk zijn), dan is het echt een superkastje geworden!

Kattentunnel

Gerard en ik waren laatst bij de Target. Dat is de Amerikaanse versie van de Hema, leuke dingen, en voor weinig geld. En als je het wat sjieker wilt laten klinken, dan zeg je gewoon "Le Targée".

Bij de Target zagen we een leuk speeltje voor de katten liggen: een soort tunnel van kraakpapier. Katten vinden het leuk om ergens in te kruipen. Elke kattenbezitter weet wat er gebeurt als je een lege doos neerzet: hup, daar springt de kat erin.

De tunnel werd dus gekocht en vol verwachting uitgepakt. Lina en Frodo keken vanaf een afstandje toe, want dat was toch wel een beetje eng, dat krakende ding. Maar uiteindelijk durfde Frodo het aan, en hij kroop naar binnen. We moesten erg lachen want hij is zo groot (the biggest cat of Sunnyvale - 25 pounds!) dat hij er aan beide kanten uitstak.




Lina vond het niet zo'n succes, en lag liever lekker te slapen op ons bed.


Monday, August 20, 2007

Stargazing in Groveland

Nederlandse vrienden van ons, Gon en Bob, hadden gevraagd of we zin hadden om een weekendje naar Groveland te gaan. Een oom en tante van Bob wonen in Groveland, een plaatsje op ca. 3 uur rijden vanaf hier. Groveland ligt iets ten westen van Yosemite, het mooie National Park. G&B gaan regelmatig een weekendje naar Groveland. Dit weekend gingen ze weer, maar nu waren de oom en tante in Nederland op bezoek. We waren van harte welkom om een paar nachtjes in hun lege huis te slapen. Er zou dit weekend een spectaculaire meteorietenregen te zien zijn, de Perseiden, een mooie gelegenheid om richting het oosten te rijden. Hier in de San Francisco Bay Area is er gewoon teveel licht 's nachts.

Op vrijdagavond togen we in de auto van G&B naar Groveland. De halve Bay Area ging ook die kant op dus we stonden flink in de file. We besloten van de nood een deugd te maken en stopten in het gezellige centrum van Pleasanton voor een heerlijk diner. Daarna reden we verder naar Groveland waar we rond 11 uur 's avonds aankwamen.

We streken gelijk neer buiten op het grote balkon. Het duurde even voordat onze ogen aan het donker gewend waren, maar daarna verbaasden we ons over de enorme hoeveelheid sterren die we zagen! Bij ons thuis zie je alleen hele heldere sterren en planeten, maar hier zag je de melkweg als een grote band over de hemel lopen.

We installeerden ons met een wijntje en legden het hoofd in de nek. Het duurde niet lang voor we de eerste vallende ster zagen, en al snel riepen we telkens "Aaaahhhh" en "Oooooohhhh". We zagen elke paar minuten een vallende ster, en er gingen dan ook heel wat stille wensen de lucht in.....



Na een uurtje kregen we toch wel wat pijn in de nek, en zetten we onze sterrenwacht voort in horizontale vorm: op onze meegebrachte matjes en slaapzakken, gewoon op het balkon.

De volgende ochtend werden we gewekt door de zon. Ietwat stijf (Gerard en ik zijn geen kampeerders) stonden we op en maakten ontbijt. We waren helemaal verrukt dat er herten in de tuin liepen, maar we hoorden ook de keerzijde van de medaille: deze schattige bambi's vreten alle planten op. Je moet of een groot en heel hoog hek om je tuin zetten, of genoegen nemen met "native plants" want tuinieren is er hier niet bij.



We zagen nu ook goed hoe groot en mooi het huis was waarin we logeerden. De woonkamer alleen al was een balzaal, en er was ook nog een benedenverdieping omdat het huis op een helling ligt.



Het huis ligt vlakbij het vliegveldje van Groveland, en er loopt zelfs een taxibaan langs het huis. Er staat gewoon een stopbord, en je moet goed kijken of er geen vliegtuig aankomt! Veel mensen die hier wonen bezitten zelf een vliegtuig in een hangar naast hun huis en rijden 's ochtends gewoon hun vliegtuigje uit de garage, en taxi'en zo het vliegveld op. Heel apart!




Na het ontbijt wilden we gaan wandelen in de buurt. Het bleek niet eenvoudig om de uitgezochte wandeling te vinden, maar na wat zoeken vonden we eindelijk een pad naar de Stanislaus River. Het was erg heet en Gerard besloot niet verder te gaan. Dat had ik ook moeten doen, want deze wandeling bleek een maatje te groot voor mij. Het pad ging steil omlaag met vele haarspeldbochten, en dat moesten we uiteraard ook weer omhoog. Laat ik volstaan om te zeggen dat ik het niet leuk meer vond. Maar goed, uiteindelijk kwam ik ook weer terug bij de auto....




We koelden af met een duik in het Pine Mountain Lake. Lekker opgefrist gingen we terug naar het huis, waar - heel traditioneel - de dames gingen koken terwijl de heren naar het vliegveldje liepen. Er was zelfs een show met oude automobielen, dus er was heel wat te zien.





We aten lekker buiten op het terras, waar we de zon zagen ondergaan, en de eerste sterren verschijnen.



Na een tweede nacht vol vallende sterren gingen we die zondag weer een wandeling doen. Ditmaal gingen we via Cherry Lake Road naar (you guessed) het Cherry Lake, net ten westen van Yosemite National Park. Onderweg kruisten we de Stanislaus River, en daar moesten we natuurlijk even pootje baden.





Deze tweede wandeling was een stuk leuker dan die van de vorige dag. Het was niet zo warm en steil, maar uiteindelijk hebben we toch nog een mijl of 12 gelopen, dus we hoefden ons niet te schamen. Onderweg liepen we langs vele afgebrande bomen, want er was hier kennelijk een paar jaar geleden een grote bosbrand geweest.





Ons einddoel, een meertje, hebben we niet bereikt, want op een gegeven moment moesten we natuurlijk weer terug. Maar het was een mooie wandeling (ondanks de zwartgeblakerde bomen) door een onbekend stuk Yosemite, met veel bloeiende plantjes en de kale granieten rotsen die zo typerend zijn voor dit natuurgebied.





We waren pas laat weer terug in Groveland, en het was nog later toen we weer terug in Sunnyvale waren (de maandag was al begonnen!) maar het was een leuk uitje. Net of je echt op vakantie bent geweest.

Sunday, August 19, 2007

Mountain Winery

Op slechts 20 minuten rijden van ons huis bevindt zich de Mountain Winery, een wijnhuis annex restaurant annex feestlocatie. Elke zomer wordt hier een reeks concerten gegeven in het kleine openluchttheater. Het zijn meestal wat oudere bands, zoals de Beach Boys, Lyle Lovett en Heart. Maar voor ons 40ers zit er elk jaar toch wel wat leuks bij. Dit jaar hebben we kaartjes kunnen kopen voor Tears For Fears, Crowded House en Lewis Black.



Het concert van Tears For Fears (bekend van hun grote hit Shout) was een maand geleden op een donderdagavond. Gerard en ik gingen samen met Rita (van de toneelclub en een grote TFF fan) en haar man René.

De winery ligt heel mooi in de heuvels van Saratoga, en via een smalle kronkelweg rijd je steeds hoger, langs wijnvaten en wijnranken, tot je bij de parkeerplaats van de winery komt. Het uitzicht op Silicon Valley is prachtig.

Bij de toegang worden alle tassen gecontroleerd, want wee je gebeente als je je eigen fles wijn meeneemt. Niks two-buck-chuck van de Trader Joe's, nee, je moet hun $32 dollar flessen kopen.



Het concert zelf viel een beetje tegen. De Tears For Fears mannen zongen nogal vals, en alleen bij de grote hits kwam het publiek wat los. Het voorprogramma, Gary Jules, was eigenlijk veel beter. Hij was een singer/songwriter, gewoon een man-en-zijn-gitaar, maar hij had een goede stem, mooie liedjes, en grappige verhalen. Gary zong een hele mooie uitvoering van Mad World, een nummer van Tears For Fears, bekend uit de film Donnie Darko. Gary's uitvoering was een stuk leuker dan die van Tears for Fears zelf! Rita en ik hebben gelijk allebei een CD van Gary Jules gekocht, met handtekening!



Gisteren zijn Gerard en ik voor de tweede keer naar de Mountain Winery gegaan, dit keer samen met Gon en Bob naar een uitvoering van Lewis Black. Dit is een stand-up comedian die regelmatig in The Daily Show van Jon Stewart verschijnt. Lewis gebruikt graag het woord f*ck, dus niet geschikt voor tere zieltjes, en gisteravond was daarop geen uitzondering. Maar we hebben geweldig genoten en gelachen!