Friday, August 21, 2009

Keuken

De afgelopen maanden ben ik druk bezig geweest met een kitchen make-over. Ons huis is een Eichler home, en het heeft nog de originele keuken uit 1959.

Toen we ons huis kochten in 2001, riep ik gelijk "that kitchen has to go". De houten schuifdeurtjes, het gekke witte formica werkblad met die gouden spikkeltjes, de uitschuiftafel, de oude vaatwasser en oven, ik vond het maar niets. Ik toog gelijk naar de Ikea voor de nieuwste keukenfolder, en maakte afspraken met keukenspecialisten bij de Home Depot en Expo.




Intussen raakten we steeds meer gewend aan onze oude keuken. De vaatwasser hebben we wel vervangen door een roestvrijstalen moderne Bosch, maar de uitschuiftafel heeft precies de goede hoogte om er een vol krat boodschappen op neer te kwakken, de schuifdeurtjes nemen weinig ruimte in en zijn heel veilig bij een aardbeving, en de kastjes zijn groot genoeg voor de daagse spullen.

We gingen de keuken steeds meer waarderen. Heel veel Eichlers die te koop staan hebben een country kitchen (Amerikanen zijn dol op hout) zoals bijvoorbeeld op deze foto (zelfde floorplan als ons huis), maar ik vind dat niet zo bij de moderne stijl van ons huis passen:



We besloten om de keuken niet te slopen, maar alleen opnieuw te schilderen. De bovenste laag latex verf was door de vorige bewoners op de oude olieverf gespoten zonder goede primer, dus de verf liet heel makkelijk los. Na 7 jaar was onze keuken niet meer wit, maar wit-met-blauwgroene spikkeltjes. Ik wilde graag alle verf verwijderen, het hout schuren, en zwart-bruin beitsen, net zoals ik dat ik de badkamer had gedaan.

Zo gezegd, zo gedaan. Het kostte alleen een stuk of 10 weekenden! Het werd een reis terug in de tijd, want met elke afbijt-ronde kwam er weer een oudere laag te voorschijn. Eerst werd de keuken blauw-groen......



.....daarna bruin, daarna creme, daarna geel, tot dat de originele bruin-met-witte spikkelverflaag bereikt was.




Daarna bouwde ik een tent van plastic zodat ik alles tot op het hout kon schuren. Alles moest uit de kastjes, mondkap op, oordoppen in, en schuren maar.



Maar na al dat harde werk kwam dan eindelijk de leukste klus: het zwart beitsen van de buitenrand en het wit verven van de binnenkant van de kastjes. Bij Tap Plastics in Mountain View hebben we nieuwe schuifdeurtjes laten maken van half doorzichtig acryl.

Nieuwe handgreepjes, een roestvrij-stalen handdoekenrekje en een beugel om al mijn keukengerei op te hangen vormden de finishing touch. En tada (tromroffel): hier is dan onze nieuwe keuken:





De keukendeurtjes zijn iets doorzichtiger dan ik had bedacht, dus het oogt misschien een beetje rommelig op de foto, maar ik ben heel tevreden over deze klus. De keuken is klaar voor de 21ste eeuw!

Wednesday, August 12, 2009

KatEnKwaad

Het asiel had ons geadviseerd om Oifa, ons nieuwe katje, eerst een hele week in een aparte kamer te houden, voordat ze aan onze resident kat Frodo geintroduceerd mocht worden.

Elies is eigenwijs dus Elies deed het anders. Ik hield Oifa twee dagen op onze slaapkamer. We speelden heel veel met haar, gaven haar haar vertrouwde eten en kattebakvulling en ze mocht tussen ons in slapen. Nou ja, veel geslapen hebben we niet. Leuk zo'n harig katje, dat 8 uur lang op je gezicht ligt te spinnen.





Intussen werd Frodo eenzamer en eenzamer. Alle aandacht ging uit naar dat nieuwe mormeltje, dat hij natuurlijk allang voorbij had zien komen in haar draagmandje. ZIJN draagmandje. Op ZIJN dekentje. Spelend met ZIJN speelgoed. Grrrrrr.

Om erger leed te voorkomen besloot ik na twee dagen dat Oifa, inmiddels heel erg toe aan een nieuwe uitdaging, naar buiten mocht. Parmantig liep ze op Frodo af. Hallo, ik ben Oifa. Wie ben jij? Grrrrrrr, zei Frodo en zwiepte met zijn staart. Oifa sprong op dat bewegende harige lange ding af. SSSSSSssssssh, zei Frodo, laat me met rust. Jij indringertje. IK woon hier. Grrrrrrr.



Nou, dat was dus geen liefde op het eerste gezicht. Wat nu? Verzin een list. Als echte katte-psychologen zorgden we ervoor dat we heel veel met Frodo speelden, hem altijd als eerste begroetten, en hem als eerste te eten gaven. Genietend van al die aandacht begon hij geleidelijk aan te ontdooien. Dat kleine mormeltje was eigenlijk best schattig.

En na een paar dagen konden ze al samen eten zonder ruzie. En er kan inmiddels ook al af en toe een likje af. Is het niet lief om die twee zo te zien? Grote Frodo en kleine Frodo......




Oifa geniet intussen van alle aandacht, en doet alles wat Frodo niet mag. Op tafel springen, de krant verfrommelen, bovenin de hordeur klimmen. En bijten dat ze kan! Heel fijn als je ligt te slapen, zo'n set scherpe tandjes in je neus.

Oifa

De dinsdag na ons bezoek aan het asiel mocht ik terugkomen voor een tweede gesprek. Heel, heel misschien mocht ik dan eindelijk Oifa meenemen. Dagdromend van kleine kattenlijfjes toog ik voorzien van kattenmand met schoon dekentje naar het asiel.



Gelukkig had ik deze keer een heel aardig, Brits meisje, waar ik gezellig mee kon kletsen. Ik kreeg een enorme stapel papieren te zien, met de vermoedelijke geboortedatum van Oifa, haar gewicht, vaccinaties en algemene conditie, haar ID chip, het merk kattevoeding en kattebakvulling (en een gratis zak van allebei!), algemene informatie over het houden van katten, een video hoe je je nieuwe kat moet voorstellen aan een oude kat, en nog meer formulieren om in te vullen. Ik moest tekenen dat ik Oifa altijd binnen zou houden, goed voor haar zou zorgen, en haar niet voor "mousing" of experimenten zou gebruiken. Daarna kreeg ik uitgebreid advies dat ik het nieuwe katje eerst een week in een aparte kamer moest houden, de safe room. Na die week moest ik eerst met haar naar de dierenarts voor een keuring, en daarna mocht ik pas het katje introduceren bij de nieuwe kat. Ja ja, like that is going to happen.

Al met al duurde dit weer een uur. Zou ik dan eindelijk Oifa meekrijgen? En ja hoor, ik kreeg het groene licht! Ik moest nog eerst $100 betalen (een redelijk bedrag want ze is al gesteriliseerd en gedeeltelijk gevaccineerd), maar daarna ging het meisje haar dan eindelijk ophalen. Het katje was nog net zo lief als vorige week. Ze werd in ons kattenkrat gezet, terwijl een andere medewerker mij toefluisterde: You got the best kitten of them all. Mmmm, zouden ze dat tegen iedereen zeggen?

Tijdens de rit naar huis was Oifa een beetje bang. Ze zat te piepen: wat gaat er nu weer met me gebeuren? It's OK, Oifa, you're going home!.


Friday, August 07, 2009

Animal Shelter

Frodo was de laatste tijd wel heel erg eenzaam nu hij geen Lina meer had om te pesten, dus togen we twee weken geleden op zondagmiddag naar het asiel om een nieuw katje uit te zoeken.

Op diverse online websites had ik gelezen hoe bommetje vol de asiels in de USA zitten. Nu het zo slecht gaat met de economie dumpen heel veel gezinnen met geldzorgen hun honden en katten bij de animal shelters.

Je zou dus denken dat een asiel heel erg blij is dat iemand een poesje wil meenemen. Je zou verwachten dat we met open armen bij het asiel zouden worden ontvangen. Je zou aannemen dat ze de poesjes met gulle handen uitdeelden bij de ingang.


Maar nee, dat ging toch wel wat anders. Gerard en ik arriveerden met broer en nichtje vol verwachting bij een asiel in Santa Clara. Daar vroegen ze of ik een afspraak had. Eh….nee. Nou, dan moest ik dit formulier invullen. Ook de achterkant graag.

Dat formulier begon al goed met de volgende vraag: Is uw huishouden een a. Bibliotheek b. Kermis c. Er tussenin? Daarna volgden vragen zoals: Huurt uw of bezit u uw huis? Heeft u een vaste dierenarts en wat is diens naam en adres? Hoeveel huisdieren heeft u in uw leven gehad, hoe oud zijn ze geworden en waaraan zijn ze overleden? Mogen uw katten naar buiten?

Na het invullen van het formulier werden de vragen nagekeken, en gelukkig was ik geslaagd voor het Examen Goede Kattenmoeder (als ik ja had gezegd op de laatste vraag was ik gelijk naar buiten geschopt). We mochten door naar de volgende ronde: Toegang Tot Het Kattenparadijs. Hier zaten de katten in kleine, schone kamertjes met veel speeltjes, speeltorens, mandjes en een nette kattenbak. De kittens zaten per nestje op een aparte kamer, en de volwassen katten zaten bij elkaar op grotere kamers. Alles zag er keurig uit. Op de deur van elk kamertje hing de naam van elke kat met een foto en een korte beschrijving per dier.

We smolten al gelijk voor een klein tijgertje, Oifa, een gestreept katje met witte pootjes, dat tegen de deur opstond met een scheef kopje: neem jij me mee? De keus was dus eigenlijk al binnen 30 seconden gemaakt. Oifa leek een heel speels katje. Ze zat heel lief te spelen met haar zusjes, wiens namen ook allemaal met een O begonnen, maar die allemaal wit/oranje gevlekt waren. Ze allemaal op elkaar, behalve Oifa, die kennelijk van de melkboer was.

Na heel lang wachten met groeiend schuldgevoel voor alle andere katten die ik ook wel een nieuw huis had willen geven, kwam er eindelijk een mevrouw van het asiel om ons te helpen. Ja sorry dat u moest wachten, maar u had dan ook geen afspraak gemaakt. Stom, dat we daar niet aan hadden gedacht....

We moesten eerst onze handen desinfecteren, en plaatsnemen in de Get Acquainted Room (maximaal twee personen). Pas daarna werd Oifa uit haar hok gehaald. Ze liep gelijk parmantig op ons af, speelde gezellig met een veertje, liet zich gewillig oppakken, en zette haar superharde spin aan. De deal was wat ons betreft dus al gesloten, maar voor de beleefdheid lieten we nog een ander kitten aanrukken, Maddox. Maddox zag eruit als Lina, Blauwe Rus-achtig, met een klein wit vlekje op de borst. Hij was prachtig om te zien maar schuw en wilde niet spelen. Sorry Maddox, je wordt het niet.

OK, zeiden we tegen de Asiel Mevrouw, we nemen Oifa. OK, zei de mevrouw, dan gaan we een afspraak maken. Afspraak? Ja, dinsdagmiddag om vier uur kunt u terecht. Dan moet u ook nog de volgende papieren meenemen:
- Identiteitsbewijs
- Hypotheek afschrift
- Gas/water/licht rekening
- Onroerend goed belasting-rekening
Voor een asielkat????

Verbijsterd en teleurgesteld reden we met zijn allen naar huis. Mijn 5-jarige nichtje was heel verdrietig. De kattenmand was akelig leeg. Maar Oifa had al een plaatsje in ons hart.