Queenrÿche

De afgelopen weken hadden we bezoek uit Nederland. Guido en Ilse en hun bijna twee-jarig dochtertje Annika waren hier. Zij hebben jaren in Sunnyvale gewoond, en zijn vorig jaar terug naar Nederland verhuisd. Maar nu waren ze weer even hier voor bezoek aan oude vrienden, collegas, en werk.

Guido had een kaartje gekocht voor een concert van Queenrÿche, een symfonische (hard)rock-band uit de jaren 80 en 90. Je spreekt het uit als "Kwiensraik". Ik moet bekennen dat ik er nog nooit van had gehoord. Maar het leek me wel leuk om weer eens naar een concert te gaan, dus ik had ook een kaartje gekocht.

En zo reden Guido en ik afgelopen woensdag naar The Warfield in San Francisco. Dit is een oud theater uit 1922, met rood pluche, gouden randen, kroonluchters en een plafondschildering. Tegenwoordig wordt het veel voor popconcerten gebruikt. Er kunnen zo'n 2000 mensen in.



Het publiek was een interesting crowd: veel zwart, veel leer, en vooral veel oud. De meeste fans waren de 40 duidelijk al gepasseerd. De buiken waren wat dikker, het haar wat korter, maar ze voelden zich nog allemaal hardrocker-van-24-jaar-oud. Het is altijd erg leuk om mensen te kijken, en er viel erg veel te zien! Hoogtepunt was een klein dun mannetje met een leren rokje aan, zwarte laarzen met 8 cm dikke zolen, en lange rode dreadlocks tot op zijn billen.....

De band begon stipt om 8 uur te spelen. Ze speelden min of meer alle nummers van hun best verkochte CD Operation Mindcrime en de opvolger met de niet erg originele titel Operation Mindcrime II. De nummers van de eerste CD vormen een soort rockopera, over junkie Nikki, die van Dr. X de opdracht krijgt om non Mary te vermoorden. De tweede CD is een soort vervolg daarop, maar voegt er eigenlijk niet zoveel aan toe. Ik vond de nummers voor de pauze (van de eerste CD) leuker dan erna, maar de fans vonden het allemaal prachtig.




De lead singer Geoff Tate houdt duidelijk van theater. Het podium was voorzien van een decor, en de zanger liep als een musical artiest op en neer, de trap op en af, met zijn armen wijd, en allerlei gebaren makend. Hij zingt meestal erg hoog met veel vibrato. Niet helemaal mijn stijl maar leuk om te zien.



De band had ook nog een zangeres, Pamela Moore, uit de kast gehaald. Zij speelde de non Mary. Hoewel ze maar op enkele nummers meezong en bovendien halverwege "vermoord" werd, was ze bijna continu aanwezig. Ze was duidelijk niet vies van een beetje aandacht, met haar grote blonde pruik, laag uitgesneden creaties, en dramatische poses. Bovendien zong ze erg vals. Of was ik de enige die dat vond? Het publiek vond het allemaal nog steeds prachtig.

Tijdens popconcerten hier in San Francisco wordt er ook altijd veel hasj gerookt. Overal hangen bordjes dat je niet mag roken, en iedereen lijkt zich daar ook netjes aan te houden. Maar zodra de lichten uitgaan zie je de eerste pufjes rook al opstijgen, en ruik je die bekende lucht. Als Nederlander voel je je dus gelijk thuis in San Francisco!