Thursday, March 13, 2008

Herstel

Enkel update: week 7
Kleur voet: rood
Schoenmaat: normaal

Het is vandaag 7 weken geleden dat ik mijn voet verstuikt heb, en bijna 4 weken nadat ik de tweede keer door mijn enkel ging. Het herstel gaat een stuk langzamer dan de eerste keer. Maar sinds een week kan ik weer zonder krukken lopen! Heerlijk!

Het waren toch wel moeilijke weken, hoor. Het moeilijkste was het parkeren bij mijn werk. Er zijn vier handicapped spots bij ons gebouw. Toen ik net mijn gehandicapt-parkeerkaart had gekregen, reed ik vol goede moed naar mijn werk. Eindelijk kon ik voor de deur parkeren! Maar toen ik rond 9 uur arriveerde waren tot mijn verbazing alle plekken al bezet. De volgende dag vertrok ik iets eerder, maar ze waren weer alle vier vol. Dus vertrok ik nog iets eerder, maar - you guessed. Zelfs om kwart over 7 zijn de plekken al bezet. Ik ben teveel avondmens om uit te zoeken hoe vroeg deze vier gehandicapto's al op hun werk zitten. Gelukkig zijn er rond half acht meestal nog wel een paar andere plekjes beschikbaar.

Verder heb ik ook geleerd dat Amerikanen best aardig zijn, zolang je maar gezond en succesvol bent. Maar als je hulp nodig hebt dan kijken ze opeens de andere kant op. Ja, mijn collega's hielden telkens de deur voor me open (en dat kon ik nog heel goed zelf hoor). Maar niemand bood hulp aan bij al die andere dingen waar ik wel wat hulp mee had kunnen gebruiken, zoals printjes ophalen bij de netwerk printer, het opzoeken van wat samples in een far away freezer of het versturen van een fax. Zelfs als ik op mijn krukken de vuilnisbakken op de gang ging zetten (de schoonmakers mogen ze alleen legen als ze op de gang staan), de bak voor me uit duwend met een kruk, dan was men opeens heel erg druk met andere zaken. En niemand vroeg me hoe ik eigenlijk naar mijn werk kwam. Ik heb heel wat keertjes op krukken naar de verste parkeerplaats moeten lopen. Er is een trap die ik dan af/op moest, en dat was heel erg lastig. Een van de eerste keren viel ik zelfs van de trap, en lag ik huilend van pijn met mijn krukken onderaan de trap. Er liepen zeker drie mensen voorbij die me totaal negeerden. Uitendelijk hielp een lieve 80-jarige man me overeind. Welcome to America.

Een paar jaar geleden hadden we een postdoc op het lab die haar knieband gescheurd had met skieen. We hebben haar toen allemaal om beurten van thuis opgehaald en weer naar huis gebracht. We haalden haar printjes op, hielpen haar met de lunch, en we hebben haar nooit de vuilnisbakken buiten laten zetten! Dus het was nu wel een beetje wrang om dit zelf mee te maken.

Als je op krukken loopt krijg je ook erg "leuke" opmerkingen van onbekenden. Het is vast wel aardig bedoeld, maar 't klinkt toch een beetje vreemd. Een kleine collectie:
  • "Oh my god, what happened?"
  • "I bet it happened when you were skiing"
  • "I always hate to see people on crutches"
  • "Auch, that's gotta hurt"
  • "Can't you go any faster?"
Maar gelukkig waren alle andere mensen hier heel lief voor mij. Ik weet nu weer wie mijn echte vrienden zijn! Op elk feestje kreeg ik een ere-stoel, iedereen kwam me drankjes en hapjes brengen, en ik hoefde helemaal niet mee te helpen met opruimen.

Nu ben ik dus weer een gewone tweebener en dat is erg fijn! Ik doe het nog heel voorzichtig aan (met hoge schoenen en een spalk), maar wat was het geweldig om gisteren weer een beetje in de tuin te kunnen werken. We hebben tomatenplantjes, cilantro, en basilicum gekocht. De oregano, rozemarijn, en bieslook hebben de winter allemaal overleefd, dus ons kruidentuintje is weer goed gevuld.

2 comments:

Unknown said...

hoi elies,
wat weer een heerlijk en openhartig verhaal. ja, je kunt niet alles hebben, én uiterst vriendelijk én ook nog heel erg behulpzaam. een beetje confronteren was overigens best leuk geweest!ik denk dat het probleem een beetje is bij de amerikanen en ook de nederlanders, we willen ons niet teveel bemoeien met de ander.. (privacy)
ben blij dat je weer op je beide benen staat en geniet van het begin van de lente..
groetjes, Caroline

Anonymous said...

Elie, dit is een mooi verhaaltje en typeert wel een beetje de IK maatschappij die de USA toch wel is.Hier in Belgie is er wel wat meer solidariteit alhoewel dit begint te minderen. Wat vroeger spontaan gebeurde moet men nu vragen maar men is dan ook bereidwillig.Zo zie je maar, gezondheid is belangrijker dan geld. Ik wens je alle succes toe in de USA.
http://www.bloggen.be/
pleisterwerken_chris/