Krukken

En terwijl Lina in haar lappenmandje ligt, ben ik inmiddels ook geblesseerd geraakt. Jawel, Eliesje moet op krukken lopen.

Waaaaaattttttttt???? Wat is er gebeurd, Elies?

Mijn nichtje Karina vierde haar vierde verjaardag (he, dat klinkt grappig) in een Pump-It-Up. Dat is een soort hal met allerlei opblaaskussens, opblaasglijbanen en opblaastrampolines. Na het ondertekenen van 200 waivers en het bekijken van een safety video mochten we naar binnen.



De kinderen renden allemaal door het dolle rond, en ik wilde het dus ook wel eens proberen. Ik had het nog gevraagd, en volwassenen mochten inderdaad ook de kussens induiken. Dus daar ging ik....

Neeeeeee, Elies, niet doen!!!!!

Na een paar keer heel voorzichtig de glijbaan en de obstacle course te hebben geprobeerd begon ik het wel leuk te vinden. Je kwam elke keer heerlijk in de kussens terecht, dus ik lette niet meer zo goed op. Ik klom over de eerste hindernis van de obstacle course heen, en sprong naar beneden, de kussens in. Maar ik landde een beetje scheef, en voelde mijn enkel naar binnen klappen, pats - op de harde ondergrond. Ik had kennelijk alle lucht uit het kussen geduwd. Ik voelde gelijk dat het niet goed zat.

Oh nee, Elies! En toen?

Terwijl mijn enkel binnen enkele seconden dik begon te worden, zat ik klem tussen twee gladde plastic opblaasmuren die ineens heel erg hoog leken. Help....? Gelukkig kwam mijn broer mij redden. Hij haalde er een staff member bij, en die begon alle kinderen eruit te halen. Maar wat hij er aan de uitgang uithaalde, rende er aan de ingang net zo vrolijk weer in, lekker over mij heen buitelend!


Eindelijk waren alle kinderen eruit, zodat het opblaasgeval leeg kon lopen. Dat ging verbazingwekkend snel. Ik vond het eerst sneu voor de kids, maar het was werkelijk binnen 2 minuten plat, en binnen 5 minuten weer opgepompt. Pump It Up! Eliesje hinkte intussen naar een bankje, waar medewerkers ice packs en tissues kwamen brengen. Dat ging zo razendsnel en geroutineerd dat ik vermoed dat dit niet de eerste verzwikte enkel was.

Mijn broer heeft mij heel lief naar de EHBO gebracht, waar na betaling van mijn $50 copayment rontgenfoto's werden gemaakt. En dat doet zeer hoor, als je ze been heen en weer draaien om het goed op de foto te krijgen. Het bleek gelukkig niet gebroken, maar ik moest wel een splint om, en mocht minstens 1 week niet op mijn been staan. De zuster gaf me twee krukken, en ik kreeg midden op de gang krukkenles. Nou, dat valt dus niet mee. Probeer maar eens een half uur op 1 been te staan.

Amerikaanse krukken (links op de foto) zijn trouwens anders dan de Nederlandse (rechts). In NL hebben ze een soort handvat om je onderarm heen. De Amerikaanse kruk houd je onder je oksel (verwarrend "underarm" in het Engels genoemd), en dat is niet erg comfortabel, hoor.



Inmiddels zijn we al een paar dagen verder. Mijn voet is dik en beurs, en ik kan er nog niet op staan. Ik heb een heel sterk rechterbeen gekregen, en enorme pijn in mijn bovenarmen en buikspieren. Kruk-lopen gaat nog steeds niet soepel dus. Maar aan het eind van de week hoop ik de slag te pakken te hebben.

Lina in de Lappenmand

Een paar weken geleden is onze poes Lina voor de tweede keer geopereerd. Vorig jaar was er een tumortje weggehaald, in haar buik, maar er waren weer een paar kleine knobbeltjes teruggekomen. De dierenarts raadde aan om al het tepelweefsel aan die kant weg te halen, een behoorlijke operatie. Ze raadde ook aan om de kat naar de dierenoncoloog in San Francisco te sturen voor een MRI en chemokuren. Dat ging ons iets te ver - het is maar een kat. Maar de operatie klonk wel als een goed plan.

Die ochtend bracht ik een happy, gezonde kat naar de dierenarts. Die avond haalde ik een zielig slap lijfje op. Lina had een lidteken van haar voor- tot haar achterpoten, met een stuk of 30 krammen erin, en een kapje om haar kopje (een soort Zwarte Pietenkraag). Ze kon niet eens meer op haar pootjes staan en krijste van de pijn. Bovendien waren alle vier haar slagtanden getrokken, want die waren ontstoken geweest. Ik weet niet wie er harder huilde bij de dierenarts, Lina of ik.

Gelukkig knapte Lina na een paar dagen weer op. Maar een dag voordat de hechtingen eruit mochten, merkte ik dat ze aan het achterste deel van de wond had gelikt, en dat het geinfecteerd was geraakt. Het zag er lelijk uit, en de dierenarts was ook bezorgd. De wond moest uitgespoeld worden, en er moest een verbandje om. Maar hoe doe je dat bij een kat? Nou, dan doe je de kat gewoon een "sok" aan.

Toen ik haar de eerste keer terugkreeg, schoten Gerard en ik spontaan in de lach. Sorry Lina, maar het zag er wel heel erg grappig uit! Lina had een verband om haar kontje, en daaroverheen zat een soort sinasappelnetje met een paar gaatjes waar haar pootjes en staart doorheen staken.



Lina is natuurlijk zwaar beledigd door deze dierenmishandeling. Ze is ook niet erg blij met de drie soorten medicijnen die we haar twee keer per dag door de strot duwen. Maar volgens de dierenarts gaat het inmiddels al veel beter. Nog even volhouden, Lina!

Storm

Het zou de ergste storm worden in 10 jaar, hier in de Bay Area. Maar raakten wij daardoor in paniek? Nee, want wij Nederlanders zijn wel gewend aan wat wind. Nee, want hier in California noemen ze iets al snel een "storm". Een kleine buitje heet een "rain storm", een klein onweertje is een "thunder storm" en een beetje waai noemt men een "wind storm".

Gerard en ik waren net terug uit Nederland, dus we maakten ons niet zo druk. Het regende die nacht flink, maar dat is eigenlijk heel goed. De regen die hier 's winters valt (en de sneeuw die dan dus ook in de Sierra Nevada valt), vult hier de water-reservoirs weer mooi op, en daar moeten we de hele zomer mee doen. Hoe meer regen, hoe beter we de zomer weer door kunnen komen.

Toen we die vrijdagochtend wakker werden regende het nog steeds hard, en het was ook flink gaan waaien. Helemaal niks bijzonders, gewoon een stevige wind. Zeg maar een gewone Hollandse novemberdag, waarop je hijgend tegen de wind naar school moet fietsen. Maar al snel werd duidelijk dat het voor Californische begrippen wel noodweer was.

Een van Gerard's collega's kwam vertellen dat de boom van de buurman om was gewaaid. Hij was net aankomen rijden en daar lag die boom, gewoon op de weg. De boom was keurig tussen een auto en een schutting gevallen, zonder schade.



Even later, rond half 10, viel de stroom uit. Oeps, het was nu toch wel serieus aan het worden. Omdat de Xicato mannen graag een kopje koffie wilden gingen we maar in de auto naar de Peet's koffietent. Onderweg zagen we dat het toch wel erg hard waaide en regende. Overal stonden straten blank, en hingen palmbomen scheef. De regen kwam intussen met bakken uit de lucht, en we moesten met een hark de bladeren uit de put harken, want het water begon al over de oprit te lopen. We hebben hier maar 1 put voor de hele straat!

We hadden verwacht dat de stroom wel weer snel zou worden aangesloten, maar het zou uiteindelijk ruim 48 uur duren voordat we weer electriciteit hadden. Dat was dus 's avonds een blokje op de open haard (de verwarming deed het ook niet), uit eten, met een kaarsje naar de WC, en vroeg naar bed. Op dag 2 heb ik de inhoud van de vriezer maar weggegooid, behalve een "cheesecake", die we helaas moesten opeten.

Het waterbed werd ook steeds kouder, maar met een slaapzak ging het nog net.

Zondagochtend, rond 10 uur, ging de stroom eindelijk weer aan. Toen hoorden we pas dat 1 miljoen huishoudens hier in de Bay Area zonder electriciteit hadden gezeten. We waren dus niet de enigen!

Kerst in Nederland

Net terug van twee heerlijke weken in Nederland! Enkele indrukken:

• Witte rijp en witte weilanden; we waren bijna vergeten hoe mooi Nederland in de winter kan zijn.
  
• Kroket, boerenkool, loempia, zuurkool, erwtensoep, bruin bolletje met kaas. Mmmm, dat hadden we gemist. Aantal oliebollen: 5.
  
• Koud he. Waar is me muts?
  
• Bed: lang leve het airbed. Heerlijk op geslapen. Bijna net zo lekker als ons waterbed.
  
• Gouda bij kaarslicht: verlichte Goudse glazen in de Sint Jan, de kerstboom op de markt en zijn concurrent De Sprekende Boom
  
• Zwemmen: met pap lekker baantjes getrokken
  
• Schaatsen: Het was maar de vraag wie zich aan wie vastklampte, daar op de kunstijsbaan in Gouda. Was het de bijna 42-jarige vrouw (die al 8 jaar niet geschaatst had vanwege verhuizing naar California), of 6-jarig neefje Daan (die pas voor de tweede keer in zijn leven op de ijzers stond)?
  
• Toppunt van Integratie: Een Turkse man die voor de eerste keer gaat schaatsen, schuifelend achter een blauwe stoel. Zijn eerste rondje duurt een kwartier, maar al snel gaat het beter en grijnst hij breed onder zijn snor door.
  
• Geen files: De enige twee weken per jaar in Nederland dat er geen files zijn, precies toen wij er waren. Dat is pas goede timing.
  
• TomTomGo: Bracht ons zonder problemen van Schiphol naar Gouda naar Nijverdal naar Malden naar Eindhoven naar Geldrop naar Eindhoven naar De Lutte naar Groningen naar Loenen naar Gouda en weer naar Schiphol. Bestemming bereikt!
  
• Groningen: Erg leuke stad. Prive rondleiding door Caatje (trouwe lezeres van deze blog), shoppen op de markt, kleine straatjes en leuke geveltjes, kopje thee in het Museumcafe, en een heerlijk diner in eetcafe D'Ouwe Brandweer met hilarische menu-items zoals "Vals Alarm" en "Sate Zwaailicht".
  
• Robinson: Natuurlijk hebben we onze heldin Saskia uit Expeditie Robinson bezocht! Het was tot aan de laatste aflevering spannend, hoor. Ze heeft niet gewonnen, maar voor ons is ze een echte Robinson.
  
• Nieuwe nichtjes en nieuwe huizen: we hebben twee nieuwe nichtjes in de familie mogen bewonderen, en veel nieuwe huizen van vrienden bezocht. Wat wonen jullie allemaal mooi!
  
• Vuurwerk: misschien wonen we te lang in Amerika, maar we hebben verbijsterd gekeken naar al die kleine kinderen die vuurwerk af lopen te steken zonder dat er ouders bij zijn. Zicht op Oudejaarsavond in Nijverdal: 3 meter.
  
• Theedoek-met-oog: kennelijk de nieuwste rage in Nederland. Moest er gelijk dus ook een paar kopen.
  
• Auto: Volkswagen Fox. Op Schiphol: "Wat is ie klein!". Na twee weken Nederlands: "Wat is ie groot!". Tip voor Nederlandse emigranten: BBL Car Rental. Persoonlijke service, stond keurig klaar op Schiphol, nette auto, en niet duur. Nee, ik krijg hier geen geld voor. Gewoon een goede ervaring.
  
• Extra koffer mee terug met handdoeken, ondergoed (Hema! Zeeman! Yeah!), beddegoed (Amerikaanse maten passen niet op Nederlands dekbed), kaas, gevulde koeken, stroopwafels
  
• Heenreis: krappe plek, ingeklemd tussen twee stoelen en twee mannen. Mijn linker buurman compenseerde zijn gebrek aan beleefdheid (claimde de complete vlucht de armleuning met zijn dikke arm) met een teveel aan gas (elke 10 minuten een enorm stinkende scheet). Tien uur duurt dan erg lang.
  
• Terugreis. The revenge. Vlak voor het boarden op Schiphol klinkt het "Mr and Mrs Harbers to the information desk". Gerard komt terug met een brede grijns: we zijn geupgraded naar Business Class. Het leven is goed. Champagne, fazantenborst, bonbons, 10 uur genieten.
  
• Schuldgevoel: voor alle vrienden die we dit keer niet konden bezoeken. Het spijt ons. Echt. We hadden jullie allemaal wel willen opzoeken, maar het ging niet. Volgende keer? Echt?