Met Frans en Willy naar San Francisco

We waren nog maar net terug uit Brazilië toen onze vrienden Frans en Willy op bezoek kwamen. De eerste dagen bleven ze bij ons, en natuurlijk namen we ze eerst mee naar San Francisco. We zijn al vaak in the city geweest, maar het verveelt nooit. En inmiddels weten we precies waar we moeten zijn, dus we kunnen in 1 dag heel wat laten zien!

We begonnen op Twin Peaks, een heuvel met een prachtig uitzicht over de stad. Ik had het nog nooit zo helder gezien! Van hieruit zie je alles liggen, de Golden Gate brug, de Bay Bridge, Alcatraz, en de wolkenkrabbers van het Financial District.





Daarna reden we via Height and Asbury (de hippie-wijk) naar Alamo Square, waar de Painted Ladies staan, het beroemde rijtje victoriaanse huizen.



De volgende stop was bij de Golden Gate Bridge. Via een mooi aangelegd parkje liepen we naar de brug. En hij was weer mooi, de blauwe lucht, groene bomen, roestbruine brug, het blijft prachtig.







Daarna naar Pier 39, een tourist trap met veel nutteloze winkeltjes, waar je toch weer wat koopt. Gelukkig liggen er ook heel wat zeeleeuwen, waar je uren naar kunt kijken, of hun geluiden proberen na te doen. Oink, oink, oink.





We slenterden over de pier, zagen in de verte het gevangeniseiland Alcatraz liggen, en bekeken een ginormous cruiseschip wat een stukje verderop lag.





Pier 39 ligt aan de Fishermans Wharf, met veel visrestaurantjes, de broodbakkerij Boudin, en chocoladeparadijs Ghirardelli. Daar aten we een veel-te-groot ijsje!






Een ritje met de cable-car richting downtown stond uiteraard ook op het programma.




In downtown bekeken we de nieuwe Westfield shopping mall, met prachtige winkels zoals Bloomingdales en Nordstrom.





De Apple store en de winkels rondom Union Square konden we uiteraard ook niet overslaan.




Daarna liepen we via Chinatown naar het Financial District. De wolkenkrabbers daar geven altijd leuke plaatjes. De bekendste is de Transamerica Pyramid.





Pfff, we waren moe geworden van al dat lopen. Tijd voor een biertje op Union Square. En daarna heerlijk gegeten in Maleisisch restaurant Straits!

Bruiloft in Brazilië

Eind april zijn Gerard en ik naar Brazilië geweest! Mijn neef Herman, die al jaren in Brazilië woont, ging trouwen met zijn Braziliaanse vriendin Virginia. En dat was dus een geweldige gelegenheid om naar Zuid-Amerika te vliegen.

Vreemd genoeg bleek het langer om vanuit San Francisco naar Rio de Janeiro te vliegen dan vanuit Nederland. Zuid-Amerika ligt gewoon veel meer naar het oosten dan ik dacht, dus het was voor ons best een lange reis. Na aankomst in Rio haalden we de huurauto op, en reed Gerard door het drukke verkeer over de grote brug naar het noorden. We moesten nog zo’n twee en een half uur rijden tot we in Macaé waren, waar Herman en Vi wonen. Gerard had zich al snel aangepast aan het Braziliaanse rijgedrag, en scheurde lekker door. Hij zat met een grote grijns achter het stuur, haalde in over de linker vluchtstrook, reed 120 waar je 80 mocht, en remde vlak voor de snelheids-controleposten. Kortom, hij was in 15 minuten getransformeerd van een keurige, beleefde veilige rijder in een Braziliaanse snelheidsduivel.

Onderweg viel me op hoe groen alles was. In California zijn de heuvels al weer geel, nu de zomerdroogte is ingetreden. Hier in Brazilië was alles echt tropisch groen, met bananenbomen en bamboes.



In het Blue Tree Towers hotel in Macaé ontmoeten we de familieleden uit Nederland, die de vorige avond waren aangekomen. Het was leuk om mijn ooms, tantes en nichtjes weer eens te zien. Die zie ik natuurlijk niet zo vaak.



Die avond hadden we een gezamelijk diner met de familie van de bruid, in het huis van Herman en Vi. Net toen we wilden gaan eten, kwam er een flinke bui met onweer, en viel de stroom uit. We konden de rest van de avond dus niet veel zien, en omdat Vi’s familie bijna geen Engels sprak, en wij geen Portugees, was de communicatie wat lastig.

De volgende dag, zaterdag, was de trouwerij. Helemaal opgedoft stonden we buiten voor het hotel te wachten op het taxibusje dat ons naar de kerk zou brengen.




De taxi kwam maar niet opdagen, en mijn oom en tante (de ouders van Herman) werden nogal zenuwachtig. Na een paar telefoontjes over en weer kwam daar dan toch het busje, bijna een uur te laat. De chauffeur reed ons in een flink tempo door de stad. Na een kwartier rijden kwam iemand erachter dat hij ons naar de verkeerde locatie reed! De bus moest omdraaien, terugrijden, en met gierende banden kwamen we dan toch bij de kerk aan. Daar bleek dat de bruid nog niet was komen opdagen, dus we waren toch nog op tijd. Pfffff.

Eindelijk, veeeeeel te laat, kwam Virginia eraan, en kon de kerkdienst beginnen. Het was grappig om te zien hoe de Nederlanders allemaal een beetje zenuwachtig zaten te wachten, terwijl de Brazilianen het heel gewoon vonden dat de dienst veel te laat begon.



De dienst was grotendeels in het Portugees, en helaas hadden alleen de Brazilianen een copie van de Engelse vertaling gekregen! We konden dus alleen maar rondkijken naar de prachtige bloemstukken en lieve bruidsmeisjes in oranje jurkjes.





Na de dienst reden we met zijn allen naar de feestlokatie. Prachtig gedekte tafels, heerlijk buffet, en geweldige caipirinha’s (Braziliaanse cocktail). Bovendien kwamen de obers voortdurend langs met bladen vol bier en guaraná (softdrink met caffeine). Er was ook een fantastisch lekkere bruidstaart.




Naar goed Nederlands gebruik hadden mijn oom en tante een “Klompendans” lied gemaakt, en een koffer vol klomppantoffels meegenomen. Daar stonden we dan, een stelletje gekke Nederlanders op een rij, van-voor-naar-achter te dansen! De Brazilianen konden het lied niet helemaal volgen, maar ze moesten wel lachen. Het ijs was gebroken, en de rest van de avond stonden we met zijn allen te swingen op de disco-krakers van de DJ. We lagen pas om 3 uur in bed!

En dan is er natuurlijk altijd de morning after. Gelukkig had ons hotel een zwembad, en lag het direct aan het strand, dus we kwamen de dag wel door. Er was zelfs een klein terrasje, waar we hambourgers en guaraná konden bestellen.

De volgende dag gingen we met mijn oom en twee tantes (met zijn drieën op de achterbank van ons mini-autootje) naar Buzios, een leuk badplaatsje. Het was een leuk, lekker ongeorganiseerd dorpje, met gezellige straatjes, weelderige bougainvillia’s en vissersbootjes.





We dronken koffie op een terrasje aan het strand, namen een duik in de zee, en slenterden langs het water.





Die avond hadden we diner in een churrascaria, een Braziliaans vleesrestaurant. De obers liepen telkens langs met spiesen vol vlees, en sneden dat voor je af. Er was ook een geweldig buffet met allerlei salades en sushi.



En ja, wat hebben we verder nog zoal gedaan. Heerlijk gezwommen in het zwembad, zandkastelen gebouwd met mijn nichtje Roos, en een heerlijk afscheidsdiner in een Italiaans restaurant.





Op de dag van ons vertrek gingen we met het pasgetrouwde stel en mijn nicht, vriend en dochtertje lunchen aan het strand. We aten heerlijke vispotjes, en maakten een afscheidswandeling langs het strand.






Daarna reden Gerard en ik samen weer terug naar Rio, stapten we in het vliegtuig en vlogen weer terug. Bye bye Brazil!

Craigs List

Vandaag zijn we aan het opruimen geslagen. Gerard wil zijn studeerkamer gaan verbouwen. We hebben vorige week laminaat gekocht, er komt een nieuw verfje op de muren, en hij wil nieuwe boekenkasten en een nieuw bureau.

Het was dus tijd voor een flinke opruiming. Van het een kwam het ander en al gauw was ons hele huis een puinhoop met dozen, rommel, vuilniszakken. Wat doe je met al die troep? Dat zet je dus op craigslist.org. Dat is een hele handige website, ooit begonnen hier in de San Francisco regio, maar nu ook actief in heel veel andere steden. Je kunt er spullen te koop op zetten, kamers te huur, huizen onderhuren, relaties zoeken, of diensten aanbieden. Er is ook een afdeling "free stuff" , en daar zet ik altijd mijn spulletjes op.

Het gaat echt zeer efficient. Ik maak eerst een paar foto's van het ding waar ik van afwil, en maak een beschrijving op de website. Eerlijk vermelden als er krasjes opzitten of dingen het niet doen. "But hey - it's free", zet ik er altijd bij. Ik schrijf vervolgens dat het item op onze oprit staat, met het adres erbij. Telefoonnummer of email zet ik er nooit in, want anders krijg je toch teveel vragen, of mensen die beloven te komen, maar nooit opdagen. Daarna druk je op "post" en het staat op internet.

En het werkt tot nu toe altijd. Meestal komt er binnen een uur een truck voorrijden, en laden de mensen het in. Soms help ik mee, en altijd zijn het aardige mensen die er erg blij mee zijn! Kennelijk zijn er een heleboel mensen die de hele dag deze advertenties lezen.

Vorige week zijn we onze oude boekenkast kwijtgeraakt, en vandaag ging het helemaal lekker: letterbakken, kussens, schuifdeuren, verzameling glaswerk, en een kamerscherm. Allemaal binnen het uur weg! Geweldig, scheelt een hoop gedoe en er zijn weer anderen blij mee.





De mevrouw van de letterbakken was het leukst. Ze vond het zo geweldig, want haar dochtertje verzamelde allerlei miniatuurtjes, en die was al tijden op zoek naar zo'n ding. De glimlach op haar gezicht en onze bijna lege studeerkamer zijn echt de moeite waard.

Afscheid van Tol en Thijs

Toen we hier ruim vijf jaar geleden gingen wonen, gingen we min of meer tegelijkertijd met Annette Tol en Matthijs Keuper, kortweg Tol&Thijs genoemd. Matthijs was de collega van Gerard bij Lumileds, en Annette heeft vier jaar lang toneelles gegeven.

Tol&Thijs hadden besloten om weer terug naar Nederland te gaan, en dat besluit werd hier onder de Nederlanders in de Bay Area met verdriet ontvangen. Tol&Thijs zijn nu eenmaal geweldige mensen, en ze hebben hier veel vrienden gemaakt. De Tol Toneelclub was een leuk avondje uit voor Nederlandse vrouwen hier in California, en door onze twee voorstellingen in Palo Alto en Sunnyvale hebben veel mensen ons zien spelen.

Tol&Thijs hebben de laatste week bij ons thuis gelogeerd, met hun zoontjes Joep (bijna drie) en Roan (6 weken) en twee katten (Tikus en Baloe). Het was dus wel een drukke bedoening in huize Harbers, waar normaliter slechts twee mensen en twee katten wonen. De mensen konden het overigens beter met elkaar vinden dan de katten, maar na een paar dagen besloten de viervoeters tot een vijandig stilzwijgen, ieder in een ander hoekje van het huis. Hier zitten Tol&Thijs met Roan, en Tikus en Baloe bij ons op de bank.



Elke dag zagen Tol&Thuis hun inboedel een stukje verder werd ingepakt, en tenslotte in een container de straat uitreed....... Dat was best even slikken na 5 jaar.

Op donderdagavond was het tijd voor een officieel afscheid van de Tol Toneelclub. We hadden een lied geschreven op de wijs van "Hotel California". Tijdens het lange intro stonden we op een rij, allemaal in een eigen emotie (boos, verliefd, vrolijk, angstig, verlegen), net zoals op toneelles.




En tijdens het nog langere naspel deden we allemaal een afscheidsbeweging. Boehoe, snik, zien we je ooit nog terug? Hoe moet dat straks nou, zonder jou?





Rita heeft het hele liedje gefilmd en op internet gezet, dus iedereen kan het zien op de volgende link.

De tekst van het liedje hadden we uitgeprint op een groot vel papier, samen met allemaal foto's van onze club, de moose in ons repeteerzaaltje, en een rijtje koffers. Ik had het geheel laten lamineren, en rond afgeknipt, en voila - een leuke placemat als herinnering voor onze juf!



En gisteren was het dan echt zover. Na een week van veel praten en afscheid nemen, was het echte moment dan toch gekomen. Met twee volle auto's vol met koffers, katten, en kids, reden we naar het SFO vliegveld. En daar zwaaiden we ze uit, tot onze armen er zeer van deden! Dag Tol&Thijs, heel veel succes weer terug in Nederland!

Gerard's nieuwe avontuur

Spannend nieuws: Gerard gaat voor zichzelf beginnen! Vorige week heeft hij ontslag genomen bij Lumileds, en nu gaat hij een start-up company beginnen.

Gerard liep al een tijdje rond met het idee rond om "eigen baas" te zijn. Hij had het nog steeds op het werk naar zijn zin, maar had soms ideeen en uitvindingen die niet in het bedrijfsplan van Lumileds pasten. Na heel veel nadenken en wikken en wegen, heeft hij besloten om bij het bedrijf weg te gaan en voor zichzelf te beginnen.

Vorige week heeft hij zijn ontslag genomen, en afgelopen vrijdag was al zijn laatste werkdag. Niks geen 3 maanden opzegtermijn hier in California, je kunt hier per direct ontslag krijgen en nemen! Vanaf vandaag zit Gerard dus thuis..... Het opzetten van een start-up gaat natuurlijk niet zomaar. Eerst gaat hij met een aantal andere mensen praten, er moeten bedrijfsnamen en logo's worden bedacht, business-plannen gemaakt, met geldschieters worden gepraat..... Het betekent dus dat er de eerste paar maanden geen geld en dus geen salaris is. Gelukkig heb ik natuurlijk nog een baan, en hebben we goed gespaard. Gerard kan via mijn werk in de ziektekosten-verzekering, dus dat geeft allemaal genoeg zekerheid om aan dit avontuur te kunnen beginnen!

Het nieuwe bedrijf zal zich gaan richten op het toepassen van LED-lampjes. LEDjes zijn de lampen van de toekomst, want ze gaan lang mee, en verbruiken weinig energie. Bovendien worden ze steeds kleiner, goedkoper, en is de licht-kleur ook een stuk beter dan voorheen. Dat maakt ze steeds geschikter voor toepassingen in en om het huis. Denk bijvoorbeeld aan lampjes onder keukenkastjes, sfeerverlichting, badkamerkastjes. Wie weet hangt er straks een door Gerard ontworpen LEDje bij jullie thuis!

Voor het zover is, moet er natuurlijk nog het een en ander gebeuren. Gerard wil graag een hele nieuwe start maken, in een nieuwe studeerkamer. De vorige eigenaars hebben het huis aan de voorkant laten uitbreiden, en de "office" is een redelijk grote ruimte met een eigen ingang. Maar op dit moment is het niet zo representatief. Het tapijt moet eruit, er komt laminaat, de muren krijgen een fris kleurtje, er komen nieuwe boekenkasten, en een nieuw bureau. En - helaas - al mijn schildpadden moeten verdwijnen. Volgens Gerard past een schildpad niet echt in het beeld van een jong en fris, dynamisch bedrijf, dus al mijn lieve padjes moeten het veld ruimen. Gelukkig mogen de vitrinekasten in de woonkamer (waar het grootste deel van de verzameling inzit) blijven hangen, maar de kasten met de grote schildpadden in de studeerkamer moeten echt weg. Dus ben ik gisteren begonnen met het inpakken van de padjes in dozen. Weeeeehhhhh. Heeft iemand nog een goed huis voor 200 schildpadden?

Maar het belangrijkste is natuurlijk dat Gerard er zo'n zin in heeft! Hij heeft weer elke dag een nieuw idee onder de douche, maakt dansjes op zijn klompen-pantoffels, en loopt weer fluitend door het huis.