Ze ontwerpen en maken LEDs (kleine lampjes) voor allerlei toepassingen: verkeerslichten, derde remlichten in auto's, backlighting voor monitoren en LCD-televisies. Je kent vast wel de kleine rode lampjes in je stereo, of de lichtkrant bij de bioscoop. Maar tegenwoordig kunnen LEDs in allerlei kleuren gemaakt worden! LEDs hebben een zeer lange levensduur, en verbruiken weinig energie. Ze zijn nog wel duur, maar de prijs gaat omlaag, terwijl de helderheid van de lampjes omhooggaat. En ze zijn natuurlijk ideaal voor stoplichten: een gemeente hoeft zich geen zorgen te maken dat het rode stoplicht kapotgaat, en een autobezitter hoeft niet elk jaar zijn remlampjes te vervangen. Volgens Gerard zitten de LEDjes straks overal in.Lumileds was een joint venture, half van Philips in Nederland, en half van Agilent hier in de VS. Maar sinds kort is het bedrijf weer helemaal van Philips, die de aandelen van Agilent heeft overgekocht.
Elk jaar voor de feestdagen organiseert Lumileds een groot personeelsfeest. Maar tot nu toe waren we nog nooit op het feest geweest, omdat het elk jaar precies tegelijkertijd met een conferentie in Japan viel, waar Gerard altijd naar toeging. Jammer, want we hoorden leuke verhalen van collega's van Gerard. Goede muziek, heerlijk eten, sjieke avondjurken, en verlotingen van platte televisies. Maar ja, om daar als vrouw-van nu in je eentje heen te gaan, dat leek me niet zo leuk. Dus waren we nog nooit naar de Holiday Party geweest. Dit jaar ging Gerard niet naar de conferentie, dus we konden eindelijk naar het feest toe!
We hadden ons leuk opgedoft, want dit is Amerika: naar een personeelsfeest ga je heel sjiek. Het feest was in een hotel in San José. Toen we binnenkwamen was de feestzaal nog dicht, maar er stond al een heerlijk buffet met lekkere hapjes klaar. We konden op ons gemak eens rondkijken naar alle opgedofte mensen. Sommige vrouwen hadden duidelijk heel wat tijd geinvesteerd in hun uiterlijk: haar perfect in de krullers, nagels keurig gelakt, strak in de make-up, en in een lange avondjurk. Op zijn Amerikaans, dus met dunne bandjes of strapless. Want de schouders moeten bloot. De mannen waren in tuxedo of net pak. Gerard zag er ook mooi uit in zijn trouwpak, waar hij heel wat positief commentaar op kreeg. Andere mensen hadden zich wat minder uitgesloofd. Er waren nog genoeg vrouwen in broek-met-trui en mannen in spijkerbroek.
Na een half uurtje ging de deur van de zaal open. Er stonden een stuk of 30 grote tafels in, met plaats voor 10 personen per tafel. Er hingen ballonnen tegen het plafond, en er stond een grote kerstboom. Heel feestelijk allemaal. De tafels vulden zich snel, en we konden nog net een plekje achterin vinden, samen met Matthijs, collega van Gerard, en zijn vrouw Annette, mijn toneellerares, en wat andere collega's die ik vaag kende. Matthijs en Annette, oftewel Tol&Thijs, staan hier op de foto.Het buffet was lekker, en er waren wat verlotingen van geldprijzen (50 dollar, 100 dollar). De CEO van het bedrijf hield een toespraakje. Heel erg Amerikaans weer: "Are you with me?" "Yes!" "Are you with me?" "YES!" "ARE YOU WITH ME?????" "YEEEEEEESSSSSS!" Ik kreeg er zelf bijna een brok in mijn keel van.
Daarna ging de muziek aan, en een DJ begon wat onverstaanbare dingen te zeggen. Het volume stond zo hard dat er niets beters te doen was dan maar te gaan dansen. Helaas was de muziek nogal belegen: Kool & the Gang, BeeGees, en Earth Wind & Fire. Best aardig, maar na 10 van die platen wil ik wel eens wat moderners horen. Maar dat kwam pas op het allerlaatst. Toen waren we inmiddels naar de gang gevlucht, waar we elkaar tenminste konden verstaan. Daar hebben we gezellig gepraat, en ik heb wel 100 mensen een hand gegeven. Er waren nog wat verlotingen, maar zoals gewoonlijk wonnen we niets. We wonnen zelfs niet de plant die op het midden van de tafel stond....!
No comments:
Post a Comment