Het is alweer een poosje geleden dat ik wat geschreven heb. Hoog tijd voor een update dus. Ik begin maar op vrijdag 18 november, de dag dat Gerard en ik naar het concert van Depeche Mode zijn geweest. DM is een band die populair was in de jaren 80, maar nog steeds actief is. Ze hebben zelfs net een nieuw album uitgebracht.
Een collega van Gerard, Stephan, had ook een kaartje voor die avond gekocht. We gingen dus met zijn drieën eerst lekker uit eten in de Tied House, een typisch Amerikaanse combinatie van een brouwerij met een eetcafé. Veel verschillende soorten bier, gerechten met veel vlees en frietjes, en een jonge, rumoerige cliëntèle. Het restaurant was op loopafstand van de HP Pavillion, de hal waar het concert zou plaatsvinden. Normaliter is dit een ijshockey stadium van de San Jose Sharks, vandaar de bijnaam “Shark Tank”. Er kunnen 20.000 mensen in als alle plaatsen open zijn. Ter referentie: dat is twee keer zoveel als in Ahoy in Rotterdam (10.500 plaatsen) maar wel weer kleiner dan de Amsterdam Arena (52.000 plaatsen). Bij concerten neemt het podium natuurlijk een deel van de stoelen weg, dus dan is het minder. Maar toch heel groot als je er eenmaal bent, hoor. Je voelt je heel klein. De stoelen overigens waren bekleed met kussens, heel comfortabel.
Zoals vaak hier in de VS, was er een openingsband, The Raveonettes. Vond ik niet zo bijzonder, een beetje lijzig, een saaie show, en heel andere muziek dan van de hoofdact. Later in het tourschema van Depeche Mode zou The Bravery spelen, wat ik zelf een veel leukere band vind. Maar ja, dan hadden we naar Utah of Texas moeten vliegen.... en dat had ik er nu weer net niet voor over.
Tijdens het openingsconcert was de zaal nog lang niet vol. Veel mensen komen hier pas een uur later (misschien omdat ze niet van de openingsband hielden), dus we hadden heel wat te kijken naar al die mensen die aan het binnenstromen waren. Veel zwarte punk/goth-kleding, maar hier en daar flink opgedofte types in galajurk, groen/gele kapsels, vreemde hoeden, en stilettohakken. We hoefden ons dus niet te vervelen.
Rond een uur of half 10 begon dan eindelijk het concert van DM, en het was geweldig! Het geluid stond perfect afgesteld. We hadden van anderen gehoord dat het geluid in de HP Pavillion heel slecht kan zijn. We zaten min of meer recht tegenover het podium, maar dat was best een grote afstand, maar alle tonen bereikten ons tegelijkertijd.
Het podium was heel futuristisch. De keyboards waren opgesteld in een soort Spaceship Enterprise Commando centrum, en er hing een grote metalen bol, waarop woorden verschenen zoals “regret” “love” en “happiness”.
De hoofdzanger van DM (Dave Gahan) bleek een goede danser en entertainer, en al snel ging zijn shirt uit, en danste hij in zijn blote bovenlijf, maar het mocht gezien worden hoor! De andere zanger (Martin Gore; de hoge stem) bleef wat meer op de achtergrond, maar trok toch de aandacht met zijn vreemde pet-met-hanenkam en zwarte vleugeltjes op zijn rug.
Hier is een online recensie van het concert. Ik hoop dat de link nog even blijft werken.
No comments:
Post a Comment