Thesis Defense

In de afgelopen week ben ik naar twee Thesis Defenses geweest. Een thesis defense is een wetenschappelijke promotie, het behalen van de doctors-bul, oftewel je PhD, zoals het hier in de VS heet. Degenen die destijds bij mijn promotie zijn geweest, weten dat dit een zeer officiele en bijzondere gebeurtenis is. De professoren dragen mooie zwarte toga's en petten, het is meestal in een oude historische zaal, en er is een feestelijke receptie.

Ik was in de afgelopen jaren nog nooit naar een PhD defense hier op Stanford geweest. Er hingen af en toe wel posters met aankondigingen maar die waren van mensen die ik niet of nauwelijks kende, en de promovenda's in ons lab waren nog niet klaar met hun AIO-schap.

Maar vorige week was er dan een defense van een AIO die volgende maand in ons lab komt werken. Ik ging met hooggespannen verwachtingen naar de promotie toe. Het weer was bar slecht, het kwam echt met bakken uit de hemel. Als het regent, dan regent het hier hard! Parkeren lukte ook al niet goed, dus ik moest een heel eind lopen naar de zaal. Mijn stemming was dus al niet erg zonnig, maar het werd nog erger.

De thesis defense bleek gewoon een voordracht te zijn. De promovenda hield een verhaal van een uur over wat ze gedaan had, en daarna ging ze met de commissie-leden naar een apart zaaltje voor de eigenlijke verdediging. Dat gedeelte was niet openbaar. Haar promotor, gekleed in zijn dagelijkse kloffie (spijkerbroek en t-shirt), riep nog iets over een receptie in zijn lab een uur later, maar omdat ik niet goed wist waar dat was, ging ik maar weer terug naar het VA hospital. Nou, dat was het dan. Geen feestelijke toga's maar spijkerbroeken, geen proefschrift maar een uitdraai van 100 kantjes papier, geen officiele receptie maar een borrel aan de labtafel.
Vandaag hadden we weer een thesis defense, ditmaal van Kate, een promovenda die half in ons lab, en half in een ander lab heeft gewerkt. Zij heeft aan smallpox (pokken) gewerkt. De pokken is een nare virus-ziekte die gelukkig niet meer voorkomt. Mensen ouder dan ca. 40 jaar zijn nog gevaccineerd (het is dat lelijke lidteken op je bovenarm), maar jongeren hebben het vaccin al geen eens meer gekregen, omdat de ziekte officieel uitgeroeid is. Er zijn nog maar twee plaatsen op de wereld waar er nog een beetje van het virus bewaard wordt. Maar hier in de VS is men heel bang dat er een bioterroristische aanslag mee gepleegd gaat worden.

Kate en haar begeleiders moesten natuurlijk heel veel formulieren invullen voordat ze met aan smallpox mochten werken, en de FBI heeft haar gescreend, en ze moest allerlei vaccinaties hebben. Dat soort onderzoek mag je natuurlijk niet gewoon op je labtafel doen, want dat zou veel te gevaarlijk zijn. Kate moest daarvoor naar allerlei streng beveiligde laboratoria elders in het land vliegen, waar ze de proefjes in een soort ruimtepak moest uitvoeren. Kate heeft daar apen geinfecteerd met de pokken en met andere virussen, en ze heeft gekeken hoe de apen reageerden op de infecties. Helaas overleven de apen de infectie niet. Ik vind dat best een moeilijke kwestie, proefdieronderzoek, maar wetenschappers leren altijd heel veel van dit soort proeven. En ik kan je verzekeren dat over elk proefdier heel lang nagedacht wordt.

Kate's onderzoek heeft natuurlijk veel aandacht gekregen, want er zijn niet veel andere mensen die aan smallpox werken. Vorig jaar verscheen er al een artikel in de media, naar aanleiding van haar eerste wetenschappelijke publicatie over dit onderzoek.

Vandaag was het dan de dag van haar defense. Kate hield een heel goed praatje, maar er was weer niets feestelijks aan. Haar begeleiders kwamen opdraven in hun t-shirt, 1 van de commisieleden kwam een kwartier te laat, de microfoon gilde, en het zaaltje was in de kelder en veel te klein voor alle belangstellenden. Jammer toch, want een promotie is toch de kroon op je wetenschappelijke opleiding.