Happy Holidays!

Waar houden de Amerikanen zich nu mee bezig? Er is genoeg om over na te denken: oorlog in Irak, overstromingen in New Orleans, armoede in de Southern States... Maar nee, dat is even allemaal niet zo belangrijk. Het belangrijkste discussiepunt is de kerstwens.

Conservatieve groepen zijn ten strijde getrokken tegen de ontkerkelijking van Kerstmis. De veelgebruikte kerstwens "Happy Holidays" is voor hen een doorn in het oog. Liever zien ze "Merry Christmas". Maar in de winkels, op kerstkaarten, op televisie gebruikt men meestal de "Happy Holidays" groet of het nog vagere "Season's Greetings". Een stuk neutraler, in een land waar ook veel mensen Chanukah (Joods feest van het licht) of Kwanzaa (Afro-American feest) vieren.

Een belangrijke anchor van het conservatieve televisienet Fox News, Bill O'Reilly, heeft gezegd dat hij de seculiere wensen zelfs als beledigend ervaart. Sterker nog, een andere Fox News anchor, John Gibson, heeft een boek uitgegeven met als strijdlustige titel: "The War On Christmas: How the Liberal Plot to Ban the Sacred Christian Holiday is Worse Than You Thought".
Je kunt de televisie niet aanzetten of het gaat hierover. Wat moet er op het spandoek staan bij de K-mart? Wat moet de Walgreens cassiere zeggen bij het afrekenen? Hoe moet de kerstbrochure van de plaatselijke supermarkt dit jaar heten?

Gelukkig wordt alles weer flink belachelijk gemaakt in The Daily Show en The Colbert Report, twee van mijn favoriete programma’s. En betekent Holidays niet “Heilige Dagen”? Waar zeuren we dan over...

Speaking about Christmas: Rest mij nog jullie allemaal heel fijne kerstdagen te wensen! We vertrekken morgen (zondag 18 december) naar Nederland en Duitsland, waar we hopen velen van jullie te zien. Het spijt me dat het dit jaar niet is gelukt om kerstkaarten te schrijven. Ik had zeer goede voornemens, maar moest de afgelopen weken vele avonden op mijn werk doorbrengen. Ik hoop dat de trouwe lezers van deze blog (2?) genoegen nemen met deze electronische kerstwensen. En natuurlijk bedankt voor de kerstkaarten die hier al gearriveerd zijn! Hier is een foto van ons huis met de kerstlampjes, die we vorige week hebben opgehangen.


Merry Christmas and a Happy New Year. Tevreden, Bill?

Lumileds Party

Vorige week vrijdag, de vrijdag voor Sinterklaas, hadden we de jaarlijkse Lumileds Holiday Party. Nog even uitleggen: Lumileds is het bedrijf waar Gerard werkt.
Ze ontwerpen en maken LEDs (kleine lampjes) voor allerlei toepassingen: verkeerslichten, derde remlichten in auto's, backlighting voor monitoren en LCD-televisies. Je kent vast wel de kleine rode lampjes in je stereo, of de lichtkrant bij de bioscoop. Maar tegenwoordig kunnen LEDs in allerlei kleuren gemaakt worden! LEDs hebben een zeer lange levensduur, en verbruiken weinig energie. Ze zijn nog wel duur, maar de prijs gaat omlaag, terwijl de helderheid van de lampjes omhooggaat. En ze zijn natuurlijk ideaal voor stoplichten: een gemeente hoeft zich geen zorgen te maken dat het rode stoplicht kapotgaat, en een autobezitter hoeft niet elk jaar zijn remlampjes te vervangen. Volgens Gerard zitten de LEDjes straks overal in.

Lumileds was een joint venture, half van Philips in Nederland, en half van Agilent hier in de VS. Maar sinds kort is het bedrijf weer helemaal van Philips, die de aandelen van Agilent heeft overgekocht.

Elk jaar voor de feestdagen organiseert Lumileds een groot personeelsfeest. Maar tot nu toe waren we nog nooit op het feest geweest, omdat het elk jaar precies tegelijkertijd met een conferentie in Japan viel, waar Gerard altijd naar toeging. Jammer, want we hoorden leuke verhalen van collega's van Gerard. Goede muziek, heerlijk eten, sjieke avondjurken, en verlotingen van platte televisies. Maar ja, om daar als vrouw-van nu in je eentje heen te gaan, dat leek me niet zo leuk. Dus waren we nog nooit naar de Holiday Party geweest. Dit jaar ging Gerard niet naar de conferentie, dus we konden eindelijk naar het feest toe!

We hadden ons leuk opgedoft, want dit is Amerika: naar een personeelsfeest ga je heel sjiek. Het feest was in een hotel in San José. Toen we binnenkwamen was de feestzaal nog dicht, maar er stond al een heerlijk buffet met lekkere hapjes klaar. We konden op ons gemak eens rondkijken naar alle opgedofte mensen. Sommige vrouwen hadden duidelijk heel wat tijd geinvesteerd in hun uiterlijk: haar perfect in de krullers, nagels keurig gelakt, strak in de make-up, en in een lange avondjurk. Op zijn Amerikaans, dus met dunne bandjes of strapless. Want de schouders moeten bloot. De mannen waren in tuxedo of net pak. Gerard zag er ook mooi uit in zijn trouwpak, waar hij heel wat positief commentaar op kreeg. Andere mensen hadden zich wat minder uitgesloofd. Er waren nog genoeg vrouwen in broek-met-trui en mannen in spijkerbroek.

Na een half uurtje ging de deur van de zaal open. Er stonden een stuk of 30 grote tafels in, met plaats voor 10 personen per tafel. Er hingen ballonnen tegen het plafond, en er stond een grote kerstboom. Heel feestelijk allemaal. De tafels vulden zich snel, en we konden nog net een plekje achterin vinden, samen met Matthijs, collega van Gerard, en zijn vrouw Annette, mijn toneellerares, en wat andere collega's die ik vaag kende. Matthijs en Annette, oftewel Tol&Thijs, staan hier op de foto.

Het buffet was lekker, en er waren wat verlotingen van geldprijzen (50 dollar, 100 dollar). De CEO van het bedrijf hield een toespraakje. Heel erg Amerikaans weer: "Are you with me?" "Yes!" "Are you with me?" "YES!" "ARE YOU WITH ME?????" "YEEEEEEESSSSSS!" Ik kreeg er zelf bijna een brok in mijn keel van.

Daarna ging de muziek aan, en een DJ begon wat onverstaanbare dingen te zeggen. Het volume stond zo hard dat er niets beters te doen was dan maar te gaan dansen. Helaas was de muziek nogal belegen: Kool & the Gang, BeeGees, en Earth Wind & Fire. Best aardig, maar na 10 van die platen wil ik wel eens wat moderners horen. Maar dat kwam pas op het allerlaatst. Toen waren we inmiddels naar de gang gevlucht, waar we elkaar tenminste konden verstaan. Daar hebben we gezellig gepraat, en ik heb wel 100 mensen een hand gegeven. Er waren nog wat verlotingen, maar zoals gewoonlijk wonnen we niets. We wonnen zelfs niet de plant die op het midden van de tafel stond....!

Thesis Defense

In de afgelopen week ben ik naar twee Thesis Defenses geweest. Een thesis defense is een wetenschappelijke promotie, het behalen van de doctors-bul, oftewel je PhD, zoals het hier in de VS heet. Degenen die destijds bij mijn promotie zijn geweest, weten dat dit een zeer officiele en bijzondere gebeurtenis is. De professoren dragen mooie zwarte toga's en petten, het is meestal in een oude historische zaal, en er is een feestelijke receptie.

Ik was in de afgelopen jaren nog nooit naar een PhD defense hier op Stanford geweest. Er hingen af en toe wel posters met aankondigingen maar die waren van mensen die ik niet of nauwelijks kende, en de promovenda's in ons lab waren nog niet klaar met hun AIO-schap.

Maar vorige week was er dan een defense van een AIO die volgende maand in ons lab komt werken. Ik ging met hooggespannen verwachtingen naar de promotie toe. Het weer was bar slecht, het kwam echt met bakken uit de hemel. Als het regent, dan regent het hier hard! Parkeren lukte ook al niet goed, dus ik moest een heel eind lopen naar de zaal. Mijn stemming was dus al niet erg zonnig, maar het werd nog erger.

De thesis defense bleek gewoon een voordracht te zijn. De promovenda hield een verhaal van een uur over wat ze gedaan had, en daarna ging ze met de commissie-leden naar een apart zaaltje voor de eigenlijke verdediging. Dat gedeelte was niet openbaar. Haar promotor, gekleed in zijn dagelijkse kloffie (spijkerbroek en t-shirt), riep nog iets over een receptie in zijn lab een uur later, maar omdat ik niet goed wist waar dat was, ging ik maar weer terug naar het VA hospital. Nou, dat was het dan. Geen feestelijke toga's maar spijkerbroeken, geen proefschrift maar een uitdraai van 100 kantjes papier, geen officiele receptie maar een borrel aan de labtafel.
Vandaag hadden we weer een thesis defense, ditmaal van Kate, een promovenda die half in ons lab, en half in een ander lab heeft gewerkt. Zij heeft aan smallpox (pokken) gewerkt. De pokken is een nare virus-ziekte die gelukkig niet meer voorkomt. Mensen ouder dan ca. 40 jaar zijn nog gevaccineerd (het is dat lelijke lidteken op je bovenarm), maar jongeren hebben het vaccin al geen eens meer gekregen, omdat de ziekte officieel uitgeroeid is. Er zijn nog maar twee plaatsen op de wereld waar er nog een beetje van het virus bewaard wordt. Maar hier in de VS is men heel bang dat er een bioterroristische aanslag mee gepleegd gaat worden.

Kate en haar begeleiders moesten natuurlijk heel veel formulieren invullen voordat ze met aan smallpox mochten werken, en de FBI heeft haar gescreend, en ze moest allerlei vaccinaties hebben. Dat soort onderzoek mag je natuurlijk niet gewoon op je labtafel doen, want dat zou veel te gevaarlijk zijn. Kate moest daarvoor naar allerlei streng beveiligde laboratoria elders in het land vliegen, waar ze de proefjes in een soort ruimtepak moest uitvoeren. Kate heeft daar apen geinfecteerd met de pokken en met andere virussen, en ze heeft gekeken hoe de apen reageerden op de infecties. Helaas overleven de apen de infectie niet. Ik vind dat best een moeilijke kwestie, proefdieronderzoek, maar wetenschappers leren altijd heel veel van dit soort proeven. En ik kan je verzekeren dat over elk proefdier heel lang nagedacht wordt.

Kate's onderzoek heeft natuurlijk veel aandacht gekregen, want er zijn niet veel andere mensen die aan smallpox werken. Vorig jaar verscheen er al een artikel in de media, naar aanleiding van haar eerste wetenschappelijke publicatie over dit onderzoek.

Vandaag was het dan de dag van haar defense. Kate hield een heel goed praatje, maar er was weer niets feestelijks aan. Haar begeleiders kwamen opdraven in hun t-shirt, 1 van de commisieleden kwam een kwartier te laat, de microfoon gilde, en het zaaltje was in de kelder en veel te klein voor alle belangstellenden. Jammer toch, want een promotie is toch de kroon op je wetenschappelijke opleiding.

Sinterklaas 2005

Ja hoor, Sinterklaas kwam ook dit jaar weer langs in de San Francisco Bay Area. Na alle belevenissen met het zoeken naar een Pietenhuis, en het onderbrengen van de Pieten in scholen en bij mensen thuis, had hij toch ook nog even tijd om naar Sunnyvale te komen. Hij sprak dit jaar met een Belgische tongval, en had vier Pieten bij zich. Deze Pieten hadden allemaal toneelles genomen bij juf Annette, dus het werd een leuke middag. Maar liefst 60 Nederlandse kindjes hadden zich afgelopen zaterdagmiddag in Sunnyvale verzameld. Sinterklaas was een beetje te laat, want zijn paard Americo was ziek. Dus was hij met de vier Pieten en alle cadeautjes maar met de auto gekomen. De auto kreeg een lekke band, dus toen zijn ze maar verder met de taxi gegaan. Gelukkig vonden de kinderen het niet zo erg dat hij een beetje te laat was. Als de cadeautjes er maar waren. Maar..... een domme Piet had die in de auto laten staan. En die stond nog langs de snelweg. Snel werd Exprespost Piet gebeld die de cadeautjes moest gaan ophalen. En zo kwam het allemaal nog goed.

Sinterklaas had natuurlijk zijn rode boek bij zich, en hij wist precies wat alle kinderen het afgelopen jaar hadden gedaan. Ja, Sint weet alles! Sommige kinderen hielden niet zoveel van groentes, en Sint vond dat ze komend jaar toch iets meer groentes moesten eten. De Pieten knikten heel hard, want die hielden allemaal heeeeel veeeel van groente natuurlijk. Andere kinderen moesten iets minder ruzie maken, want dat mochten de Pieten ook niet doen. Maar voor de rest waren de kinderen allemaal heel lief geweest, en er was voor iedereen een cadeautje!

Wel jammer dat sommige Pieten niet alle liedjes uit hun hoofd konden meezingen. Volgend jaar beter?

Thanksgiving 2005

Alweer twee weken geleden was het Thanksgiving. We hadden Arjan en Renu en dochter Karina uitgenodigd, en onze Roemeense vrienden Horea en Ramona met hun zoontje Alexander. Ik vind het leuk om te koken voor gasten, maar dan moet ik er wel de tijd voor hebben. Gelukkig hadden we deze dag vrij, dus ik heb letterlijk de hele dag in de keuken gestaan. En hightech ook nog, want ik had de laptop met de gerechten op de bar gezet, zodat ik met de pollepel in de hand op de computer kon spieken. Frodo hielp ook mee met koken, zoals je op de tweede foto kan zien.




Vooraf had ik Harvest soep gemaakt (een lekkere geurige groentensoep), en daarna hadden we het volgende menu:

• Marinated Tofu Cutlets
  
• Zucchini with Chick Pea and Mushroom Stuffing
  
• Turkey Breast with Honey Mustard Glaze
  
• Cranberry-Porto Sauce
  
• Stuffed Mushrooms
  
• Spinach Heaven Pie
  
• Sauteed Potatoes with Rosemary
  
• Waldorf Salad
  
• Aart's Mashed Potatoes
  

En toe: Ramona's layered cake. Dat was een heel kunstige cake, gemaakt van gele en bruine plakjes cake, naast elkaar gelegd en aan elkaar geplakt met roomsaus, en dan schuin doorgesneden zodat je gestreepte plakjes krijgt (zie de cake op de bordjes).




Op de onderstaande foto zie je hoe groot Karina al aan het worden is. En haar haar begint ook weer lekker te groeien! Moeder Renu kijkt trots toe. Op de achtergrond de kasten met mijn schildpadverzameling.



Broer en zus.



Ramona, Alexander en Horea.

Gastcollege

Maandag 21 november heb ik gastcollege gegeven op de San Jose State University. C., een ex-collega van mij, heeft daar sinds september een aanstelling als Assistant Professor. Hij geeft het vak microbiologie, en had mij gevraagd om een gastcollege te geven over cholera. Tijdens mijn promotieonderzoek heb ik aan cholera gewerkt, en hoewel ik daar nu niet meer aan werk, ben ik nog altijd in dit onderwerp geïnteresseerd.

Cholera is een leuk onderwerp om een praatje over te geven. De ziekte zelf is natuurlijk heel vreselijk, maar er zijn veel leuke oude posters te vinden uit de 19e eeuw. Toen wist niemand goed waarom cholera zoveel mensen ziek maakte. Was het een “miasma”, een kwalijke damp die opsteeg uit de rivier? Of was het een heel klein onzichtbaar beestje dat in het water leefde? Na de grote ontdekkingen van Robert Koch weten we natuurlijk dat de tweede theorie de juiste was, maar dat werd in de tijd van de grote cholera epidemieën in Londen, Parijs en andere Europese steden nog niet geloofd.

Inmiddels is er zoveel over de ziekte bekend dat ik daar gemakkelijk een uur over kon volpraten. Het was erg leuk om de presentatie voor te bereiden, en Internet bleek een goede bron voor plaatjes.

Mijn vader, die recentelijk een presentatie over Goudse Staddokters had gegeven voor de Goudse Historische Vereniging Die Goude, had me ook nog informatie toegezonden over Gouda en Cholera, dus ik had meer dan voldoende om een uur college te kunnen vullen.

Toen ik de collegezaal binnenliep, moest ik wel even slikken. Volgens een bordje bij de ingang was de seating capacity 240, en de zaal kwam bijna helemaal vol te zitten! Vlak voor het begin kwam er een meisje naar me toe om te vragen of ik de gastspreker van die dag was. Op mijn bevestigende antwoord vroeg ze of ze mij mocht “opnemen”. Ik dacht dat ze een video-opname wilde maken maar ze legde een klein apparaatje neer. Het bleek een soort modern digitaal tape-recordertje te zijn. Ik kende het niet, maar deze kleine machientjes kunnen uren geluid opnemen. Al gauw lagen er wel vier van die dingetjes op de tafel. OK, weer wat geleerd. Dat soort gadgets hadden wij nog niet toen wij studeerden (ja oma).

Gelukkig ging de presentatie goed, en ik kreeg zelfs een paar leuke vragen. Een paar studenten gaven me zelfs na afloop een hand!
Tenslotte moet ik nog even kwijt hoe jong en hip de studenten er uitzagen........ Ik word oud.....

Over The Hill

De dag na het Depeche Mode concert waren wij uitgenodigd bij een feest van een collega van Gerard, Frank, die 50 jaar werd. Frank woont in Vacaville, en dat bleek ruim anderhalf uur rijden (en we hadden geen eens files) van ons! We waren al bijna in Sacramento, en konden ons niet voorstellen dat je dit Franks normale woon-werkverkeer was. Toch rijdt Frank bijna elke dag heen en weer naar Lumileds in San José. We verwachtten dan ook dat Frank een kast van een huis zou hebben, want dat is meestal de reden dat mensen zo ver weg wonen: de huizen zijn daar een stuk goedkoper dan hier in de Bay Area, en je kunt voor hetzelfde geld een veel groter huis kopen. Maar dat viel ook wel mee, Frank en zijn vrouw woonden in een heel gewone drieslaapkamer woning, in een saaie buurt. We konden niet helemaal begrijpen waarom hij niet dichtbij kwam wonen, want wij waren na die rit wel toe aan een kopje koffie.

Het feestje was wel aardig. Het grappigst waren nog de cadeautjes. Hier in Amerika geeft men geen Abraham of Sarah voor een 50ste verjaardag, maar "Over the Hill" cadeautjes. Dit zijn grappig bedoelde cadeautjes om de jarige eraan te helpen herinneren, dat hij/zij nu echt oud wordt. Denk dus aan een wandelstok, incontinentieluiers, of een inschrijvingsformulier voor een bejaardenhuis.

Frank kreeg rare mokken, petjes, bessensap en een T-shirt met de tekst "What does a man-over-50 wear under his pants? Boxer shorts or briefs? ...... Depends!". Mocht je dit niet begrijpen: Depends zijn incontinentie-luiers.

De Amerikanen lagen helemaal in een deuk, maar wij vonden het enigzins vreemd. Maar ja, wat zullen Amerikanen wel niet denken van een Abraham-pop-in-je-voortuin.....?

Depeche Mode

Depeche Mode

Het is alweer een poosje geleden dat ik wat geschreven heb. Hoog tijd voor een update dus. Ik begin maar op vrijdag 18 november, de dag dat Gerard en ik naar het concert van Depeche Mode zijn geweest. DM is een band die populair was in de jaren 80, maar nog steeds actief is. Ze hebben zelfs net een nieuw album uitgebracht.

Een collega van Gerard, Stephan, had ook een kaartje voor die avond gekocht. We gingen dus met zijn drieën eerst lekker uit eten in de Tied House, een typisch Amerikaanse combinatie van een brouwerij met een eetcafé. Veel verschillende soorten bier, gerechten met veel vlees en frietjes, en een jonge, rumoerige cliëntèle. Het restaurant was op loopafstand van de HP Pavillion, de hal waar het concert zou plaatsvinden. Normaliter is dit een ijshockey stadium van de San Jose Sharks, vandaar de bijnaam “Shark Tank”. Er kunnen 20.000 mensen in als alle plaatsen open zijn. Ter referentie: dat is twee keer zoveel als in Ahoy in Rotterdam (10.500 plaatsen) maar wel weer kleiner dan de Amsterdam Arena (52.000 plaatsen). Bij concerten neemt het podium natuurlijk een deel van de stoelen weg, dus dan is het minder. Maar toch heel groot als je er eenmaal bent, hoor. Je voelt je heel klein. De stoelen overigens waren bekleed met kussens, heel comfortabel.

Zoals vaak hier in de VS, was er een openingsband, The Raveonettes. Vond ik niet zo bijzonder, een beetje lijzig, een saaie show, en heel andere muziek dan van de hoofdact. Later in het tourschema van Depeche Mode zou The Bravery spelen, wat ik zelf een veel leukere band vind. Maar ja, dan hadden we naar Utah of Texas moeten vliegen.... en dat had ik er nu weer net niet voor over.

Tijdens het openingsconcert was de zaal nog lang niet vol. Veel mensen komen hier pas een uur later (misschien omdat ze niet van de openingsband hielden), dus we hadden heel wat te kijken naar al die mensen die aan het binnenstromen waren. Veel zwarte punk/goth-kleding, maar hier en daar flink opgedofte types in galajurk, groen/gele kapsels, vreemde hoeden, en stilettohakken. We hoefden ons dus niet te vervelen.

Rond een uur of half 10 begon dan eindelijk het concert van DM, en het was geweldig! Het geluid stond perfect afgesteld. We hadden van anderen gehoord dat het geluid in de HP Pavillion heel slecht kan zijn. We zaten min of meer recht tegenover het podium, maar dat was best een grote afstand, maar alle tonen bereikten ons tegelijkertijd.


Het podium was heel futuristisch. De keyboards waren opgesteld in een soort Spaceship Enterprise Commando centrum, en er hing een grote metalen bol, waarop woorden verschenen zoals “regret” “love” en “happiness”.

De hoofdzanger van DM (Dave Gahan) bleek een goede danser en entertainer, en al snel ging zijn shirt uit, en danste hij in zijn blote bovenlijf, maar het mocht gezien worden hoor! De andere zanger (Martin Gore; de hoge stem) bleef wat meer op de achtergrond, maar trok toch de aandacht met zijn vreemde pet-met-hanenkam en zwarte vleugeltjes op zijn rug.

Hier is een online recensie van het concert. Ik hoop dat de link nog even blijft werken.