De Inspectie

Af en toe hebben we hier op de Veterans Administration Hospital een inspectie. Er lopen dan wat mannen-in-zwarte-pakken over de gang, die hier en daar naar binnen gaan, en meestal horen we verder niets. Maar een paar weken geleden was het anders. Er kwam een (aangekondigde) inspectie van de hoogste regionen van defensie. Niemand maakte zich erg druk, maar dit keer bleek het wel een serieuze zaak.



Twee mannen liepen samen met onze veiligheidsdeskundige door alle labs. Ze praatten tegen elkaar maar deden net of wij labwerkers er niet waren. Het ging zo van "Mmmm, ik vraag me af wat dit voor apparaat is..." en "Ze mogen dit niet zo neerzetten". Dat is een raar gevoel, hoor, als je als lucht behandeld wordt.



We maakten ons nog steeds niet zo druk, maar een paar dagen later kregen we allemaal een email dat we diep in de problemen zaten. We waren kennelijk zwaar in overtreding wat betreft opslag van chemicalien, dozen op de kasten, en allerlei regels waar we nog nooit van gehoord hadden. Natuurlijk weten we allemaal dat we niet op het lab mogen eten of drinken, maar ja, he, de koffiekamer is te klein, we hebben geen kluisjes, dus waar laat je je flesje water en je zakje snoep? Juist. Maar er waren ook een heleboel regels die we niet wisten. Zo bleken we geen korte broeken te mogen dragen, geen sandalen, en de badge moet boven je middel dus niet aan je broekzak. Iedereen liep hier op onze afdeling in shorts en flipflops, want we zijn tenslotte in Calfornie, niet? En als iedereen het zo doet, dan pas je je al snel aan. Maar nee, ineens was dit een zware overtreding.

En er was nog meer fout. Deuren mochten niet meer openstaan, er mochten geen kartonnen dozen op de grond, brandblussers hingen "ineens" niet goed, en ga zo maar door. Hoogtepunt (of moet ik zeggen dieptepunt) van ons lab was dat we een bank hadden staan in een van onze laboratoriumruimtes.



De labcouch was destijds aangeschaft omdat sommige mensen Bordetella (kinkhoestbacterie) groeien, en gedurende 1 of 2 etmalen elke paar uur een monster moesten nemen. Ook hebben we een microarrayprinter, en als er een printrun gedaan wordt draait iedereen in ploegendienst om elk uur het apparaat te voeden met 96-wells platen, bakjes water, en microscoopglaasjes. Er was dus behoefte aan een bank, zodat je met een wekkertje naast je, toch een beetje tussendoor kon slapen. De bank was een mooie aanwinst, gratis en voor niets door twee labmedewerkers via een advertentie op Craigslist verkregen. De man die hem in eerste instantie voor 25 dollar wilde verkopen, zei "ach neem hem maar mee" en zo kwam de bank in ons leven. Het was een mooie bank, met een gezellig ruitje, en hij lag erg comfortabel. Mijn collega's hadden de bank netjes schoongemaakt, twee kussentjes en een sprei gekocht, en de Relman labcouch was een feit.



Maar ineens stonden daar de twee inspecteurs met ernstige gezichten naar de bank te kijken. Ze pakten een fototoestel en maakte er zelfs foto's van. Een van mijn collega's die daar achter een computer zat en een flesje water op haar bureau had staan, schrok zich een hoedje van de inspecteurs en hun camera, maar die bleken met uitpuilende ogen naar de couch te staren! Later hoorden we dat de foto van de couch zelfs tot in de hoogste regionen van het ministerie van defensie was besproken. Tjongejonge, als dat alles is.....

Wat blijkt nu: stoffen bekleding mag niet in een lab. Achteraf misschien wel logisch, maar daar hadden we in geen 5 jaar klachten over gehad. Ineens mochten onze beklede labstoelen (superdeluxe ergonomische modellen uit de Stanford collectie) ook niet meer, en kwamen schoonmaakploegen de labs in om ze weg te halen. Allemaal leuk en aardig, maar de vervangende stoelen zijn er (twee weken later) nog steeds niet.

De Veterans Administration is kennelijk zeer geschrokken van de situatie, en dreigt nu om onze researchafdeling te sluiten als we niet heeeeeel snel de boel op orde brengen. Vorig jaar is de VA al een paar keer op een slechte manier in het nieuws gekomen toen er diverse labtops van medewerkers waren gestolen waar de fiscale gegevens van veteranen op bleken te staan. Bovendien kregen zij de schuld van de slechte omstandigheden in de Walter Reed Army Medical Center. En dan waren er ook nog verhalen over hoe slecht de terugkerende soldaten uit Irak en Afghanistan behandeld werden. Het opperhoofd van de VA, Jim Nicholson, is zelfs net afgetreden vanwege deze schandalen. Al met al is de sfeer op de VA nogal grimmig, en deze inspectie maakte de boel alleen nog maar erger. De VA is natuurlijk erg bang voor nog meer slechte pers, en de situatie in Palo Alto moest dus eens even flink worden aangepakt.



Het hoofd van onze Palo Alto researchafdeling en de veiligheidsdeskundige hebben waarschijnlijk vreselijk op hun kop gekregen van hogerhand, hoe ze de boel toch in 's hemelsnaam zo hadden laten versloffen. Op hun beurt gaven ze ons de schuld. Je moet toch ergens je frustratie op af kunnen reageren, en dus hebben wij, de mensen op de werkvloer het nu hard te verduren. De veiligheidsdeskundige stuurt ons dreigende emails met lange lijsten van dingen die we moeten aanpakken en deadlines de volgende dag om 5 uur. Chemicalien blijken opeens volgens een heel ander systeem opgeslagen te moeten worden, dus we moesten al onze kasten herindelen. Alle chemicalien moesten bovendien geinventariseerd worden en van een gevaarlijkheidsklasse voorzien worden. Er mogen geen dozen meer op kasten worden gezet vanwege aardbevingsgevaar, branders mogen niet meer in flowkasten, kartonnen dozen mogen niet meer onder de wastafels staan, spuitflessen moeten worden gecodeerd met veiligheidsklasses, vriezers moeten worden voorzien van biohazard stickers, and the list goes on and on.

Onze labmanager was helaas net vertrokken, en een nieuwe is al wel gevonden, maar gaat pas over een paar weken beginnen. Een hele slechte planning voor ons lab. Dus heb ik het voortouw maar een beetje genomen om de boel op orde te brengen. Ik ben al twee weken bezig (want tussendoor moet er ook gewoon gewerkt worden) om alle potjes en flesjes te inventariseren, MSDS sheets uit te printen, schoon te maken, en ga zo maar door.



Helaas biedt bijna niemand aan om mij te helpen. Eén labgenoot heeft wel flink geholpen, en vorige week hebben we allebei het hele weekend aan de MSDS sheets gewerkt. Maar mijn andere collega's zijn gewoon aan het pipetteren, zitten achter hun computer, of hebben "deadlines". Net alsof ik helemaal niets te doen heb!

Maar het moet gezegd worden, het lab knapt er behoorlijk van op, en uiteindelijk wordt het een stuk schoner en veiliger. Ik moet alleen nog wel wat nieuwe lange broeken en dichte schoenen kopen, want mijn garderobe was veel te Californisch geworden!