Het station ligt in een zakenwijk, met hoge gebouwen. Helaas regent het een beetje, en dat terwijl er mooi weer was voorspeld.....
Het is ca. 15 min lopen naar het Tokyo Imperial Palace, waar de keizerlijke familie woont. De bereden politie houdt hier toezicht, maar echt veel gezag hebben de uniformen niet. Drommen Japanse meisjes willen giechelend met de mannen op de foto. Je mag zonder schriftelijke toestemming vooraf het paleis niet in, dus we volstaan met een blik naar de Meganebashi Bridge, de Bril brug.
We lopen naar het volgende JR station (er loopt een handige stadsring, waar we met onze Japan Rail Pass gratis mee mogen reizen), en pakken de trein naar Shinjuku, het drukste station ter wereld. Dit ligt middenin het financiele district in Tokyo. Gerard is hier al vaker geweest, op zakenreis, en hij vertelt hoe het hier in de ochtendspits een zee van mensen is. Tot mijn verbazing loopt Gerard ineens in een huppelpas een grote winkel binnen. Hij is hier echt al vaker geweest! Het blijkt de Yodabashi Camera Store te zijn. Acht verdiepingen electronica, apparatuur, computers, fototoestellen, muismatjes, en printers.
Dit is een echte mannenwinkel, en ik verveel me een beetje. Maar gelukkig hebben ze een hele verdieping vol met stofzuigers en WC-brillen. De duurste WC-bril is 600 dollar, maar dan heb je ook wel wat. Het raarste item dat ik vind is een soort snijboonsnijder, waar je een CD in kon zetten. Uuuuuuhhh????
Na een uur is zelfs Gerard uitgekeken, en kunnen we verder met de sightseeing. We lopen naar het Tokyo Municipal Government Building, de Japanse versie van de Twin Towers. Met een lift gaan we naar boven naar de 45-ste verdieping. Niet zo hoog als in New York, maar toch een heel leuk uitzicht over de stad. Jammer dat het zo bewolkt is, want nu zien we alleen de dichtstbijzijnde wolkenkrabbers.
We eten een hapje in het restaurant op de bovenste verdieping, en gaan met de trein naar het Harajuku station. Vandaaruit is het een kwartier lopen naar de Meiji Jingu Shinto shrine. We hadden het heiligdom al vanuit de uitzichtstoren zien liggen, middenin de drukke stad, tussen de wolkenkrabbers in, in een groene zee van bomen. Op de weg richting de tempel staan een aantal grote saké-vaten.
Bij de tempel hangen weer de bekende houten gebedsbordjes. Maar hier, heel slim, staat in het Engels wat het zijn, hoe duur ze zijn, en waar je ze kunt kopen. Er hangen dan ook heel wat bordjes in het Engels, en de verhalen zijn soms ontroerend.
We stappen weer in de trein voor de volgende bezienswaardigheid, het plein voor het Shibuya station. Dit plein doet aan Times Square in New York denken, met metershoge reclames en televisieschermen.
We komen hier voor de knotsgekke voetgangers-oversteekplaats, waar – bij groen licht – vanaf alle kanten grote mensenmassa’s het plein oversteken. We drinken een ijskoffie bij de Starbucks, en kunnen vanaf de tweede verdieping de golven van mensen gadeslaan.
We hebben nog tijd voor een tripje met de monorail naar het Odaiba eiland. Op dit kunstmatige eiland staan veel nieuwe flats en winkelcentra. Het is een spectaculaire rit, want de monorail is onbemand, en we maken een 270 graden bocht richting de brug. We stappen niet uit, want dat bespaart ons weer een kaartje voor de terugreis.....
Met de trein en de metro gaan we vervolgens naar de Senso-ji tempel in de wijk Asakusa, een Buddhistisch heiligdom met gigantische papieren lantarens. Kijk maar, dat kleine manneke onder de lantaarn in de toegangspoort is mijn Gerard! Aan een andere poort hangen niet minder grote rieten sandalen. Het nut is niet helemaal duidelijk, maar het levert wel weer een leuk plaatje op.
Bij de tempel zelf hangt weer zo’n grote lantaarn, en we kijken een poosje naar de biddende bezoekers. Naast de tempel staat een klein gebouwtje met een rijtje telefoons. Bellen met Buddha?
Op de weg terug naar het metrostation passeren we nog een klein-maar-fijn Buddha altaartje, en winkels met samurai-zwaarden.
De dag loopt ten einde. Gerard heeft nog niet genoeg van electronica, dus we maken een laatste stop bij Akihabara Electric Town. Terwijl het snel donker wordt, loopt Gerard glimmend van geluk tussen de knopjes, plugjes, draadjes en snoertjes.
Daarna moeten zo langzamerhand terug naar het Tokyo CS, voor onze trein naar Kyoto. We zitten drie uur in de trein, slapen onze laatste nacht in ons hotel op Kyoto Station, en vliegen de volgende dag veilig terug naar San Francisco. Sayounara!
No comments:
Post a Comment