Waaaaaattttttttt???? Wat is er gebeurd, Elies?
Mijn nichtje Karina vierde haar vierde verjaardag (he, dat klinkt grappig) in een Pump-It-Up. Dat is een soort hal met allerlei opblaaskussens, opblaasglijbanen en opblaastrampolines. Na het ondertekenen van 200 waivers en het bekijken van een safety video mochten we naar binnen.
De kinderen renden allemaal door het dolle rond, en ik wilde het dus ook wel eens proberen. Ik had het nog gevraagd, en volwassenen mochten inderdaad ook de kussens induiken. Dus daar ging ik....
Neeeeeee, Elies, niet doen!!!!!
Na een paar keer heel voorzichtig de glijbaan en de obstacle course te hebben geprobeerd begon ik het wel leuk te vinden. Je kwam elke keer heerlijk in de kussens terecht, dus ik lette niet meer zo goed op. Ik klom over de eerste hindernis van de obstacle course heen, en sprong naar beneden, de kussens in. Maar ik landde een beetje scheef, en voelde mijn enkel naar binnen klappen, pats - op de harde ondergrond. Ik had kennelijk alle lucht uit het kussen geduwd. Ik voelde gelijk dat het niet goed zat.
Oh nee, Elies! En toen?
Terwijl mijn enkel binnen enkele seconden dik begon te worden, zat ik klem tussen twee gladde plastic opblaasmuren die ineens heel erg hoog leken. Help....? Gelukkig kwam mijn broer mij redden. Hij haalde er een staff member bij, en die begon alle kinderen eruit te halen. Maar wat hij er aan de uitgang uithaalde, rende er aan de ingang net zo vrolijk weer in, lekker over mij heen buitelend!
Eindelijk waren alle kinderen eruit, zodat het opblaasgeval leeg kon lopen. Dat ging verbazingwekkend snel. Ik vond het eerst sneu voor de kids, maar het was werkelijk binnen 2 minuten plat, en binnen 5 minuten weer opgepompt. Pump It Up! Eliesje hinkte intussen naar een bankje, waar medewerkers ice packs en tissues kwamen brengen. Dat ging zo razendsnel en geroutineerd dat ik vermoed dat dit niet de eerste verzwikte enkel was.
Mijn broer heeft mij heel lief naar de EHBO gebracht, waar na betaling van mijn $50 copayment rontgenfoto's werden gemaakt. En dat doet zeer hoor, als je ze been heen en weer draaien om het goed op de foto te krijgen. Het bleek gelukkig niet gebroken, maar ik moest wel een splint om, en mocht minstens 1 week niet op mijn been staan. De zuster gaf me twee krukken, en ik kreeg midden op de gang krukkenles. Nou, dat valt dus niet mee. Probeer maar eens een half uur op 1 been te staan.
Amerikaanse krukken (links op de foto) zijn trouwens anders dan de Nederlandse (rechts). In NL hebben ze een soort handvat om je onderarm heen. De Amerikaanse kruk houd je onder je oksel (verwarrend "underarm" in het Engels genoemd), en dat is niet erg comfortabel, hoor.
Inmiddels zijn we al een paar dagen verder. Mijn voet is dik en beurs, en ik kan er nog niet op staan. Ik heb een heel sterk rechterbeen gekregen, en enorme pijn in mijn bovenarmen en buikspieren. Kruk-lopen gaat nog steeds niet soepel dus. Maar aan het eind van de week hoop ik de slag te pakken te hebben.
1 comment:
jeeh elies, wat een verhaal deze keer, luna, enkel, nu weer even genoeg en geniet van je stukje taart. liefs Caroline
Post a Comment