Animal Shelter

Frodo was de laatste tijd wel heel erg eenzaam nu hij geen Lina meer had om te pesten, dus togen we twee weken geleden op zondagmiddag naar het asiel om een nieuw katje uit te zoeken.

Op diverse online websites had ik gelezen hoe bommetje vol de asiels in de USA zitten. Nu het zo slecht gaat met de economie dumpen heel veel gezinnen met geldzorgen hun honden en katten bij de animal shelters.

Je zou dus denken dat een asiel heel erg blij is dat iemand een poesje wil meenemen. Je zou verwachten dat we met open armen bij het asiel zouden worden ontvangen. Je zou aannemen dat ze de poesjes met gulle handen uitdeelden bij de ingang.


Maar nee, dat ging toch wel wat anders. Gerard en ik arriveerden met broer en nichtje vol verwachting bij een asiel in Santa Clara. Daar vroegen ze of ik een afspraak had. Eh….nee. Nou, dan moest ik dit formulier invullen. Ook de achterkant graag.

Dat formulier begon al goed met de volgende vraag: Is uw huishouden een a. Bibliotheek b. Kermis c. Er tussenin? Daarna volgden vragen zoals: Huurt uw of bezit u uw huis? Heeft u een vaste dierenarts en wat is diens naam en adres? Hoeveel huisdieren heeft u in uw leven gehad, hoe oud zijn ze geworden en waaraan zijn ze overleden? Mogen uw katten naar buiten?

Na het invullen van het formulier werden de vragen nagekeken, en gelukkig was ik geslaagd voor het Examen Goede Kattenmoeder (als ik ja had gezegd op de laatste vraag was ik gelijk naar buiten geschopt). We mochten door naar de volgende ronde: Toegang Tot Het Kattenparadijs. Hier zaten de katten in kleine, schone kamertjes met veel speeltjes, speeltorens, mandjes en een nette kattenbak. De kittens zaten per nestje op een aparte kamer, en de volwassen katten zaten bij elkaar op grotere kamers. Alles zag er keurig uit. Op de deur van elk kamertje hing de naam van elke kat met een foto en een korte beschrijving per dier.

We smolten al gelijk voor een klein tijgertje, Oifa, een gestreept katje met witte pootjes, dat tegen de deur opstond met een scheef kopje: neem jij me mee? De keus was dus eigenlijk al binnen 30 seconden gemaakt. Oifa leek een heel speels katje. Ze zat heel lief te spelen met haar zusjes, wiens namen ook allemaal met een O begonnen, maar die allemaal wit/oranje gevlekt waren. Ze allemaal op elkaar, behalve Oifa, die kennelijk van de melkboer was.

Na heel lang wachten met groeiend schuldgevoel voor alle andere katten die ik ook wel een nieuw huis had willen geven, kwam er eindelijk een mevrouw van het asiel om ons te helpen. Ja sorry dat u moest wachten, maar u had dan ook geen afspraak gemaakt. Stom, dat we daar niet aan hadden gedacht....

We moesten eerst onze handen desinfecteren, en plaatsnemen in de Get Acquainted Room (maximaal twee personen). Pas daarna werd Oifa uit haar hok gehaald. Ze liep gelijk parmantig op ons af, speelde gezellig met een veertje, liet zich gewillig oppakken, en zette haar superharde spin aan. De deal was wat ons betreft dus al gesloten, maar voor de beleefdheid lieten we nog een ander kitten aanrukken, Maddox. Maddox zag eruit als Lina, Blauwe Rus-achtig, met een klein wit vlekje op de borst. Hij was prachtig om te zien maar schuw en wilde niet spelen. Sorry Maddox, je wordt het niet.

OK, zeiden we tegen de Asiel Mevrouw, we nemen Oifa. OK, zei de mevrouw, dan gaan we een afspraak maken. Afspraak? Ja, dinsdagmiddag om vier uur kunt u terecht. Dan moet u ook nog de volgende papieren meenemen:
- Identiteitsbewijs
- Hypotheek afschrift
- Gas/water/licht rekening
- Onroerend goed belasting-rekening
Voor een asielkat????

Verbijsterd en teleurgesteld reden we met zijn allen naar huis. Mijn 5-jarige nichtje was heel verdrietig. De kattenmand was akelig leeg. Maar Oifa had al een plaatsje in ons hart.