Maar het was een mooie route, ondanks dat er die ochtend een Tsunami waarschuwing was afgegeven na een 8.0-sterke aardbeving in Saoma. De Tsunami zou rond 1 uur 's middags bij de westkust van The Big Island aankomen, maar gelukkig werd de waarschuwing rond half 11 die ochtend weer ingetrokken. Tsunami's zijn hier een reeel gevaar, maar daarover straks meer.
Onze tocht voerde eerst langs zwarte lava-velden. Dat zijn de resten van oude uitbarstingen, sommige recent, andere honderden jaren oud. Midden op 1 van de gestolde lavastromen was een parkeerplaats waar twee dames hun koopwaar probeerden te slijten. Waar mensen zijn is nering, zeiden mijn ouders altijd.
Een stuk verderop was de kust weer prachtig groen, alsof er niets aan de hand was.
Iets over de helft van onze queeste richting vulkaan kwamen we bij Punalu'u Beach, een strand met zwart zand, een restant van oude vulkanische activiteit.
Maar het strand is ook beroemd omdat er vaak schildpadden komen zonnen. En ja hoor, ze lagen er. Speciaal voor mij neergelegd?! Joepie! Wat een geweldig eiland!
Na deze korte stop reden we weer verder, tot we bij het Hawaii Volcanoes National Park aankwamen. Het park is gevormd rondom Kilauea, een van de meest actieve vulkanen ter wereld. Maar dit is niet zo'n klassieke vulkaan met 1 enkele piek. Het is een soort grote, lage heuvel, met verschillende oude en nieuwe kraters. In de reisgids die ik van een collega had geleend, stond dat de actieve krater in het oosten van het park was, heel moeilijk te bereiken. Maar in het voorjaar van 2008 begon er een nieuwe uitbarsting, midden in het park, in de grote Kilauea caldera, zodat het reisboek op slag verouderd was.
Na een kort bezoek aan het visitor center reden we naar de overlook over de caldera, de oude krater. In de krater was een kleinere krater, waar rook uit opsteeg. Tot maart 2008 kon je door de grote krater wandelen, en een rondrit met de auto maken, maar dat is nu allemaal afgesloten vanwege uitbarstings-gevaar, en de giftige zwaveldampen. Jammer dat het afgesloten was, maar wel heel erg gaaf dat ik voor het eerst in mijn leven naar een actieve vulkaan stond te kijken. 's Nachts kun je hier zelfs een rode gloed zien.
Naast de krater waren allerlei andere bewijzen van vulkanische activiteit te zien, zoals grote gaten in de grond waar warme waterdamp omhoog komt.
Vlakbij het visitor center maakten we een wandeling over een oude weg die na een aardverschuiving in 1983 (waarbij een deel van de weg in de krater stortte) afgesloten is. Inmiddels is afgebrokkelde weg hier en daar overwoekerd door planten, waaronder een paar gigantische, vrouws-hoge varens. De gele lijn was ooit eens het midden van de weg!
Naast de grote krater ligt de kleinere krater van de Kilauea Iki, waar je wel doorheen kunt lopen. Deze krater is in 1959 gevormd, na een grote uitbarsting met 300 meter hoge vuurfonteinen. Inmiddels is het lava-meer gestold, en is de vulkaan veilig genoeg om doorheen te lopen.
We hebben hier een geweldig mooie hike gemaakt van 4 mijl (6 km) lang. Eerst liepen we door het regenwoud, langs de rand van de krater. Heel spannend, met grote groene varens zo hoog als bomen, lianen, en allerlei vogel- en ritselgeluiden.
Tussen de bomen door waren er mooie doorkijkjes in de vulkaan. Dwars door de krater zagen we de streep van het pad waar we straks over zouden lopen. We zagen ook een regenboog, want het was hier erg vochtig.
En niet lang daarna daalden we 130 meter af tot aan het gestolde lava-meer.
Het was een bizarre wandeling. De grond was kaal, met hier een daar een uitstulping alsof de bodem op het punt stond om uit te barsten.
Stoomwolken stegen op, en het was duidelijk dat hier - geologisch gesproken - nog heel recentelijk een vulkaan actief was. Hier en daar waren de rotsen wit uitgeslagen van het zout in de opborrelende waterdampen, en als je de stenen aanraakte waren ze gloeiend heet. Wauw!
Maar in de spleten groeiden hier en daar al varens. Over honderd jaar is de bodem vast weer helemaal groen.
Aan de overkant van de krater was duidelijk te zien hoe abrupt de overgang tussen regenwoud en lava was.
Na een steile klim door het regenwoud bereikten we weer de kraterrand, vanwaar we weer terugliepen naar de auto. Daar beneden hadden we zojuist een van de allermooiste wandelingen ooit gemaakt!
Terug bij de parkeerplaats was nog een bijzondere vulkanisch verschijnsel te bekijken: de Thurston Lava Tube. Dat is een soort grot die gevormd wordt door lavastromen die van bovenaf gestold zijn, maar binnenin nog een tijd doorstromen.
We bereikten de grot via een spannend nat regenwoud pad met weer van die grote varens. Deze waren zeker 6 meter hoog!
Een groot deel van de Lava Tube was verlicht, dus het was gemakkelijk om er doorheen te lopen. Door de vochtige lucht voelde het meer als een grot dan als gestolde lava. Er was ook een ander deel van de buis dat onverlicht was. We hadden zaklampen bij ons, en we liepen nog een heel stuk verder. Spannend, want als je de lampen uitdeed was het aardedonker. Oeeeeeeeee.......oeeeeeeee......
De volgende dag deden we het weer rustig aan. Lekker ontbijtje in het hotel, beetje snorkelen, een rondje in het zwembad, en daarna opdrogen in de zon. Heel goed vol te houden.
's Middags reden we naar Kailua waar we lekker gingen shoppen op de farmers market. De plaatselijke souvenirs liepen uiteen van schelpenkettingen, bloemenkransen (lei's) tot kokosnoot-beha's. Er waren ook allerlei tropische vruchten en macademia-noten te koop.
En met een Pina Colada milkshake in de hand genoten we van weer zo'n mooie zonsondergang. En deze keer vonden we allemaal dat de zon een beetje gelig groen was, vlak voordat hij helemaal onderging. Was het de beroemde green flash of gewoon verbeelding?
De laatste dag van ons weekje Hawaii bracht ons naar de noord- en oostkant van het eiland. Weer een flinke trip. Allereerst naar Waipi'o Valley, een groene vallei die bijna helemaal afgesloten is van verkeer en toerisme. Je kunt er via een zeer steile weg komen, maar de meeste toeristen zijn op doortocht naar Hilo, en werpen slechts een blik over de rand. Zo ook wij. Op de overlook zagen we een schaarsgeklede, royaal getatoo-eerde, iets te dikke man die ook de moeite van het bekijken waard was.
Een stukje verderop bezochten we het strandje van Laupahoehoe. Hier kwamen bij een Tsunami in 1946 20 kinderen en vier leraren om. In totaal kwamen 160 mensen op het eiland om, maar dit plaatsje was zo zwaar getroffen dat er een monument werd opgericht. Het dorpje werd zelfs helemaal verplaatst, naar hoger gelegen grond, en alleen een parkeerplaats met het monument herinneren nog aan de huizen die hier ooit stonden.
We lazen de oude krantenknipsels over deze tragedie, met de tsunami-waarschuwing van 24 uur geleden nog vers in het hoofd. Opeens begonnen de grote gele tsunami-toeters te loeien; een oorverdovend geluid. Mensen op de kade begonnen te rennen, en sommigen sprongen in hun auto en reden met gierende banden omhoog, naar de veilige hoogten. Intussen ging een man op een tractor gewoon vrolijk door met gras maaien. Toen realiseerden we ons dat het 1 oktober, 12 uur 's middags was. Het was gewoon de maandelijkse test.
Met het haar in onze nek nog recht overeind reden we verder richting Hilo. De oostkant van het eiland krijgt veel meer regen dan de westkant, en het is hier echt tropisch en vochtig. We brachten een bezoek aan het Akaka Falls State Park, met verschillende watervallen en tropische planten.
De reisgids had een goede suggestie voor een lunch-tent met lekkere vis-hamburgers en salades. Moesten we uiteraard toch even uittesten.
Het volgende reisdoel was de Hawaii Tropical Botanical Garden. Deze tuin is in 1977 opgezet door Dan Lutkenhouse uit San Francisco, die hier op vakantie was. Hij vond het zo'n mooi plekje, dat hij het perceel kocht en er een botanische tuin van maakte. Inmiddels groeien er ruim 2000 soorten planten.
Via een houten boardwalk liepen we tussen de tropische planten naar beneden richting zee. Onderweg passeerden we allerlei mooie bloeiende en tropische planten.
Heel spectaculair was de Heliconia Trail. De bloemen van deze plant kunnen wel 7 meter lang worden.
Er waren nog heel meer prachtige planten te zien. Het was gewoon erg mooi om door deze tuin te lopen, een stukje getemde jungle vlak aan zee.
Het was een echt regenwoud, want halverwege begon het erg hard te regenen. Gelukkig hadden we allemaal een paraplu meegenomen bij de ingang - die kon je gratis meenemen.
En daarmee kwam ook een einde aan een heerlijk weekje Hawaii. Namens Harry, Ingrid, Gerard en mijzelf: Aloha!
No comments:
Post a Comment