De Bridge School is een school voor gehandicapte kinderen, opgericht door Neil Young (van Crosby, Stills, and Young). Neil en zijn vrouw Peggy wonen hier in de Bay Area, en toen zij 20 jaar geleden een gehandicapte zoon kregen, hebben ze een school voor gehandicapte kinderen opgericht, de Bridge School. Elk jaar organiseert Neil een akoestisch concert waarvan de opbrengst naar de school gaat. Het bijzondere van dit festival is dat rockbands and folkbands "unplugged" samen optreden, en dit jaar was het de 20ste keer.
Het concert vond plaats in het Shoreline Amphitheater, een concerthal in de open lucht, met twee ringen met stoelen, en een oplopend grasveld waar je kunt zitten of staan. Er kunnen in totaal 25.000 mensen in. Ik was er al een paar keer geweest, naar het concert van Green Day, Oasis, en het Download Festival vorig jaar.
Ik was met een aantal mensen van mijn werk en toneelclub, een groep van totaal ca. 15 mensen. Gerard ging niet mee, maar hij heeft mij en Lideke heel lief vlak voor de deur afgezet. Iedereen kwam op verschillende tijden aan, maar gelukkig hadden de eerste mensen van de groep al een paar dekens op het gras uitgespreid. Via de mobiele telefoon konden we elkaar vinden op de gigantische lawn, waar het al aardig zwart begon te zien van de mensen. Links van ons ging de wietpijp gezellig rond, en ik werd helemaal high van de dampen. Mmm, gratis meegenieten! Het leuke van lawn seating is dat het 1 grote picnic is. Iedereen neemt wat te eten mee, en omdat we met een grote groep waren, was er genoeg te snacken. We hadden aardbeien, druiven, nootjes, toostjes, hummus, chips, en koekjes.
Foto's van mijn collega Tina Loesekann:
Maar het ging natuurlijk om de muziek! Neil Young opende, gevolgd door een aantal folk zangers wiens namen me niets zeiden, en wiens muziek ik een beetje saai vond. Er dansten wat Indianen op het podium, en op de achtergrond zaten de kinderen van de Bridge School in hun rolstoelen. Ze zouden er de hele avond blijven zitten! We vonden dat eerst een beetje zielig, maar met de verrekijker zagen we dat ze allemaal een begeleider hadden, en regelmatig het podium werden af- en opgereden. Bovendien genoten ze allemaal erg.
Na een korte pauze werd het tijd voor meer actuele muziek met Death Cab for Cutie, die een leuke show gaven. Ze zongen hun grote hit "When Soul Meets Body", maar niet hun huidige "I will follow you into the dark", waarschijnlijk omdat het onderwerp te zwaar was. Daarna kwam Trent Reznor, de zanger van Nine Inch Nails. Ik had me erg op zijn optreden verheugd, maar het kwam niet helemaal goed uit de verf. De muziek van NIN is zeer electronisch, en Trent was het duidelijk niet helemaal gewend om unplugged te zingen. Hij had een ensemble met cello's en violen ingehuurd, maar zijn stem kwam niet echt boven de instrumenten uit. Toch kreeg ik kippenvel bij "Right where it belongs" en "Hurt".
De Foo Fighters waren volgens mij de beste set van de avond. Ondanks de akoestische beperkingen zongen ze dat de spetters ervanaf vlogen! Hun song "Hero" was voor mij het hoogtepunt van de avond. Brian Wilson, van de Beach Boys, kwam daarna. Hij kwam wat langzaam op gang, keek nogal wazig uit de ogen, en had natuurlijk heel andere muziek dan de vorige band, maar uiteindelijk kreeg hij wel heel wat mensen aan het dansen op "Good Vibrations".
Pearl Jam was de volgende band. Zij doen al heel wat jaartjes mee aan dit festival. Ze zongen helaas niet de meer up tempo liedjes, dus weinig dansen, maar ze klonken goed en professioneel.
Tenslotte kwam de Dave Matthews band. Hoewel ik Dave Matthews een hele mooie stem vind hebben, kon het optreden van gisteravond me niet boeien. Te lange nummers, met veel "jamming", die niet echt op gang kwamen. Ik ben dan ook halverwege hun optreden (het was toen al kwart over 11) naar buiten gegaan. Was ik lekker de drukte voor!
Nu ik het toch over Dave Matthews heb, hier is een geweldige leuke video clip van zijn hit "Work It Out" met Jurassic Five. Het gaat over hoe weinig benul president Bush van zijn omgeving heeft......
En o ja, sommige foto's in deze blog heb ik (zoals wel vaker) weer flink bij elkaar gejat, o.a. van Flickr.
Tenslotte is hier een link naar een Bridge School Benefit recentie uit de San Jose Mercury News.
1 comment:
Leuk elies, ik geniet met je mee. Zelf was ik ook jarenlang bezoeker van de Bridgeschool en elke keer was het weer een verrassing. De 1e keer was het meest indrukwekkend want hij zong Heart of Gold speciaal voor mij......
Post a Comment