Het hart van de stad is de Zócalo, het op 1 na grootste plein ter wereld (Het Rode Plein in Moskou is het grootste). Het plein wordt omringd door statige gebouwen, waarvan het Nationaal Paleis en de Basilica-kerk de belangrijkste zijn.
Het Palacio Nacional is de zetel van de Mexicaanse regering. Het bestaat uit een aantal gebouwen met grote binnenplaatsen. Dat leverde leuke doorkijkjes op.
Het paleis is vooral bekend om de muurschilderingen van Diego Rivera, een Mexicaanse schilder en de vrouw van schilderes Frida Kahlo. Rivera heeft het hele trappenhuis van het paleis van een muurschildering voorzien dat de geschiedenis van Mexico weergeeft, en 450 vierkante meter groot is. Diego heeft ook 11 kleinere panelen geschilderd, op de balustrade, dus er viel heel wat te bekijken.
Na het paleis bekeken we de kathedraal. Het is de oudste en grootste kathedraal in heel Latijns Amerika. Het was zondag, maar we konden net tussen twee missen en wat bruiloften door naar binnen. Binnen was er veel pracht en praal, en vooral veel mensen. Er waren heel wat zijkapelletjes, elk met zijn eigen verhaal. Het kwam een beetje rommelig en overdadig over.
Gerard en ik liepen over het Zocalo plein door richting nog meer bezienswaardigheden. Het plein was erg vol met straatverkopers en indiaanse dansers.
Onze volgende stop was het Palacio de Bellas Artes, het belangrijkste operahuis in de stad. Hier zongen Maria Callas, Placido Domingo, en Kiri Te Kanawa.
We bezochten ook nog het Palacio Postal, het oude postkantoor. Nou, dat is toch effe wat anders dan waar jij en ik onze postzegels kopen, hoor: allemaal goud. Of was het toch brons?
Daarna namen Gerard en ik de metro naar het Bosque de Chapultepec (Het Sprinkhanenheuvelpark). Op deze zondag was het bommetje vol met gezinnen die hun vrije middag in dit grote park doorbrachten. Er werd gepicknicked, gedanst, er waren stalletjes met eten, en dierentuin, en diverse fonteinen.
In en rondom het park zijn diverse musea gehuisvest, waarvan het Nationaal Antropologie Museum het bekendste is. Het beroemdste voorwerp in de collectie is de Piedra del Sol, een zonnesteen die de dagen van de maand weergeeft. Het is gevonden op het Zocalo plein in 1790. De steen is bijna 4 meter in diameter en weegt 24000 kg. Ik hoop dat die spijker goed in de muur zit....
Er waren allerlei zalen met potten en scherven uit diverse tijdstippen, maar we vonden de opgravingen uit Teotihuacan - de site waar we de dag ervoor waren geweest - het meest interessant. Vooral het rijtje skeletten die daar waren gevonden, was lekker luguber.
We besloten onze See Mexico City In One Day Tour met een bezoek aan de Basilica de Guadalupe. Of eigenlijk zijn het twee Basilica's, een oude en een nieuwe. Op deze plaats zou Maria in de gedaante van Onze-Lieve-Vrouw van Guadalupe aan een ene Juan Diego, een bekeerde Azteek, verschenen zijn. Volgens de legende geloofde de bisschop van Mexico hem niet, en Diego moest eerst maar eens een wonder laten zien. Juan vond toen rozen op de berg, en dat was zeker een wonder, midden in de winter. Hij pakte de rozen in zijn mantel, liep naar de bisschop, en deed zijn mantel open. Maar de rozen waren verdwenen, en in plaats daarvan was er in zijn mantel de afbeelding van Maria te zien. Deze mantel wordt nog steeds op deze plaats bewaard, in de basiliek.
De oude basiliek, voltooid in 1709, zakt steeds verder weg. Mexico stad is gebouwd op een soort moeras, en alles wat zwaar en slecht gefundeerd is, zakt langzaam weg of scheef.
Daarom begon men in 1974 maar een nieuwe basiliek te bouwen. Volgens ons boekje had men gekozen voor een ronde vorm, die mogelijk iets minder scheef zou zakken. Maar je kon aan de bestrating al zien dat ook de nieuwe kerk al aardig begon te zinken, mogelijk onder het gewicht van de duizenden bedevaartgangers die hier dagelijks komen.
Voordat ook deze kerk in het moeras verdween, brachten Gerard en ik snel een bezoek aan De Mantel. Nou, dat was een aparte opstelling. Om te voorkomen dat mensen massaal de boel versperren hebben ze ten eerste de mantel op zo'n 20 meter hoogte gehangen, zodat je hem alleen vanaf een vreemde hoek kan zien. Voor de mantel langs lopen 4 horizontale rolbanden, twee naar links en twee naar rechts. Je kunt dus moeilijk stilblijven staan om het beeltenis van de maagd te zien. Gelukkig was het niet druk, en konden we lekker een paar keer heen en weer rollen.
De mantel zelf zag er net iets te mooi uit om een "wonder" te zijn. We vermoeden dat Juan Diego erg goed kon schilderen.
En wat stond daar nog in een stil hoekje? Dat leek wel.... dat was toch niet.... kon dat.... Jawel hoor! De Paus Mobiel. Daar stond-ie hoor. Popiejopiejopie. Good old times.
No comments:
Post a Comment