Eerder dit jaar had ik een uitnodiging gekregen om te spreken op de Nestlé Nutrition Conference, in oktober in Mexico City. De organisatie zou mijn hotel en vliegreis betalen. In ruil daarvoor moest ik een praatje van een half uur geven en een paper schrijven. Nou, dat was natuurlijk niet verkeerd.
Gerard ging ook mee (uiteraard op eigen kosten) en zo vlogen we begin oktober naar Mexico City, een van de grootste steden ter wereld. We werden van het vliegveld opgehaald en maakten al gelijk kennis met de verkeerschaos in de stad. De stad zelf heeft ruim 8 miljoen inwoners, maar met alle voorsteden eromheen is het een agglomeratie van 20 miljoen inwoners. De stad ligt op ruim 2200 meter hoogte, en wordt omringd door heuvels en vulkanen. Na anderhalf uur file bereikten we eindelijk het hotel Royal Pedregal in het zuiden van de stad.
Alle andere sprekers logeerden in hetzelfde hotel, dus toen we die ochtend in de hal verzamelden konden we met elkaar kennismaken. Er waren sprekers uit Bangladesh, Chili, Mexico, en de VS. Een echt internationaal gezelschap.
We werden met een busje vervoerd naar een ziekenhuis annex medische school complex, waar de conferentie plaats vond. Het was een flinke zaal met zo'n 200 belangstellenden, meest dietisten en artsen-in-opleiding.
Alle aanwezigen kregen een koptelefoon op, en via twee tolken werd van het Engels in het Spaans vertaald, of vice versa. Petje af voor de tolken, hoor! Mijn praatje ging goed en ik kon na afloop heerlijk ontspannen naar de andere sprekers luisteren.
Naar goed Mexicaans gebruik liep het programma flink uit, en zo zaten we pas om 3 uur aan de lunch. Best laat, omdat we al om 7 uur die ochtend in de hal moesten staan. Gelukkig had ik een ontbijtreep in mijn tas gehad!
Die avond kregen we met alle sprekers en organisatoren een fantastisch diner aangeboden van de Nestlé Foundation. Kaviaar, champagne, een ontklede kreeft, zalm, biefstuk, en cadeautjes voor alle sprekers (wil iemand nog een sjaal hebben?). Er was zelfs een strijkje om het geheel te complementeren. Maar ja, Gerard en ik betalen ons blauw aan Nespresso koffiepadjes, dus Nestlé mag ook wel eens wat terugdoen, vond ik.
De conferentie duurde twee dagen, en aan het eind van de tweede dag werden de sprekers in een busje rondgeleid door 1 van de organisatoren, over de campus van de Universidad Nacional Autónoma de México (UNAM), de grootste universiteit in Latijns Amerika. Beroemd is het gebouw van de Centrale Bibliotheek, dat aan alle kanten gedecoreerd is met mozaieken die de oude en moderne Mexicaanse cultuur uitbeelden. Prof. Arroyo, die aan deze universiteit had gestudeerd kon er uren over vertellen.
We reden ook naar een andere locatie van de UNAM, waar allerlei kunstwerken stonden. Er was een soort moderne Stonehenge, van een stuk of 50 grote driehoeken in een cirkel.
Er was ook een lange, golvende muur die een slang moest voorstellen. Ik waagde me niet aan de slang (mijn enkel is nog steeds niet helemaal 100% en je moest nogal veel springen en op en neer lopen), maar het conferentie-groepje op de muur leverde een paar leuke plaatjes op.
De zaterdag na de conferentie kregen de invited speakers nog een cadeautje aangeboden: een excursie naar de Pyramides van Teotihucan. Met een busje reden we eerst naar de San Agustin Acolman Monastery, waar we een kleine rondleiding kregen.
De archeologische site van Teotihuacan bleek een geweldig indrukwekkende plek. Ik had er niet zo veel over gelezen, en we werden aangenaam verrast hoe mooi en groot het was.
Teotihuacan was een stad iets ten noorden van het huidige Mexico City, van ongeveer 150 voor Chr tot 700 na Chr. Oud dus! Er is niet veel meer van over, behalve twee grote pyramides, de Piramide van de Zon en de Piramide van de Maan.
Eerst bezochten we de opgravingen van de oude woningen. Het deed me erg aan oude Griekse opgravingen denken. Omdat er geen geschreven woord gevonden is, weten we helemaal niets van deze oude beschaving.
Je mocht hier gewoon op de piramides klimmen. Uiteraard gingen we voor de hoogste, en zo klommen we de 70 meter hoge Zonnepiramide. Dat viel nog niet mee in de hitte en zo hoog boven zeeniveau (2200 meter) maar uiteindelijk stonden we allemaal hijgend op de top.
Nou ja, het allerlaatste topje liet ik graag aan de anderen over, want dat was nogal hobbelig, en twee verzwikte enkels lijkt me genoeg voor dit jaar.
Het uitzicht over de velden met opgravingen en de Avenue of the Dead was geweldig.
Naar beneden was minstens zo inspannend, en best wel eng hier en daar. Het EHBO postje onderaan de piramide was een beetje verontrustend. Maar gelukkig bereikten we allemaal weer heelhuids de begane grond.
Waar mensen zijn, is nering, zeiden mijn ouders altijd al, en ook hier waren de nodige souvenirs-stalletjes. Sombrero's, potjes, ponchos, en kitch, het was hier allemaal te koop. En ook een paar schildpadjes, die ik natuurlijk niet kon weerstaan.
En daarna was het tijd voor een lekker lunch-buffet.
No comments:
Post a Comment