Thursday, December 11, 2008

Halloween

Alweer een jaar voorbij! Zeven jaar geleden arriveerden Gerard en ik in California, een paar dagen voor Halloween. Toen waren we nog verbaasd dat we, toen we een bankrekening wilden openen, werden geholpen door een medewerker met een gekke hoed op. Nu versieren we als echte Amerikanen ons huis met spinnenwebben en pompoenen.

Ook dit jaar heb ik een mooie pompoen gesneden. Saskia had een pompoen-snij-party georganiseerd. Samen met haar kinderen had ze erg leuke gerechten gemaakt, zoals hersenpudding, chocolade-spinnen, en een groentendip met afgehankte hand. Griezelen en smullen tegelijkertijd.

Het pompoen snijden is altijd een lastig werkje. Sommige gasten bleken een soort kunststof pompoen te hebben gekocht, die heel makkelijk te snijden is, en heel lang goed blijft. En hij ziet er net echt uit. Dat moet ik onthouden voor volgend jaar. Hoef ik nog maar 1 keer een pompoen te snijden, en daar kan ik dan de rest van mijn leven mee doen.


Het werd dit jaar een beetje een rare Halloween. Meer een soort Helloween, zoals ik laatst een niet-Amerikaan zag schrijven. Het blijft lastig, dat Engels.

Halloween zelf viel dit jaar op een vrijdag, en precies op die dag moest ik een voordracht geven voor onze afdeling, de Department of Microbiology and Immunology. Ik besloot om dat verkleed te doen. Net als vorig jaar heb ik me verkleed als Metal Girl, met een zwarte gescheurde broek aan, zware makeup, een zwarte vettige pruik, en heel veel kettingen.

Een beetje zenuwachtig stond ik te wachten in een lege conferentiezaal. Ken je dat gevoel? Dat je praatje om 12 uur begint, en dat er om 11:59 nog niemand in de zaal zit? Geen fijn gevoel. Normaal gesproken zitten er altijd zo'n 50 tot 100 mensen bij dit seminar, maar kennelijk was het publiek een stuk uitgedund op deze gekke dag. Gelukkig kwamen er uiteindelijk een paar Ninja Turtles binnen. Rond 10 over 12 begon ik mezelf maar te introduceren en mijn praatje te houden. Er kwamen nog wat andere mensen binnen, en uiteindelijk zaten er toch zo'n 20 mensen in de zaal.

Halverwege het praatje viel me op dat de helft van de graduate students de ogen dicht had. Was ik nou echt zo slaapverwekkend? Later hoorde ik dat ze de vorige avond tot 2 uur 's nachts aan hun kostuums hadden gewerkt, maar dat wist ik toen nog niet. Mijn zelfvertrouwen was inmiddels flink geslonken.

Na afloop van dit seminar is er altijd een Lunch With The Speaker for de graduate students, in een ander gebouw. Normaal gesproken mogen wij postdocs niet naar deze lunch toe, maar vandaag was ik de Spreker. Ik had na mijn voordracht nog eventjes met iemand staan praten, en de medische campus van Stanford is op dit moment 1 grote bouwput, dus het duurde even voordat ik de weg naar dat gebouw gevonden had. Toen ik binnenkwam voor de lunch, zaten alle graduate students al lekker te smikkelen van knapperige broodjes en salades. Maar ondanks het kleine aantal mensen dat vandaag was komen opdagen, was het eten bijna op. Er was welgeteld nog 1 sneetje brood over en 1 plakje avocado. Er stond ook nog een halve schaal fruitsalade, maar er waren geen bordjes, bestek, of bekertjes meer, dus daar kon ik ook niet van eten. Even overwoog ik om de hele schaal op schoot moeten nemen en met de opscheplepel op te eten? Maar ja, als spreker moet je je toch een beetje "waardig" gedragen. De blikjes drinken waren ook allemaal soldaat gemaakt. De graduate studenten zaten nog steeds lekker te peuzelen, en niemand leek zich te generen dat er voor mij bijna niets meer over was. Lunch With The Speaker dus. Niet Lunch For The Speaker.

Ietwat teleurgesteld ging ik naar huis. Gelukkig had ik die avond een feestje gepland. Daar zou ik weer helemaal blij van worden. Ik had alle mensen van ons lab uitgenodigd met hun significant others om bij ons thuis Halloween te komen vieren. Op dit moment telt ons lab 14 mensen, dus ik rekende op een gezellig vol huis.

Het liep weer anders. Er kwam maar 1 persoon opdagen.

Helloween.

2 comments:

Unknown said...

lieve elies,
had wat moeite met je site, kwam steeds vast te zitten, maar ben weer bij.. heerlijk! kom 20 december naar sunnyvale en misschien tijd voor koffie.. blijf maar 3 dagen, ik bel je,
groetjes, Caroline

Saskia said...

Verrassing! Bij deze krijg je een hengsel aangereikt. Ik weet dat je toch niets te doen hebt, vandaar.
Snap je het nog? Er reist een virtueel hengsel door blogland en die geef ik nu aan jou. Misschien heb je erover gelezen op andere blogs. In ieder geval ben jij nu aan de beurt!!! Veel plezier.