De Block Party

We komen zojuist terug van een onverwachte Block Party (straatfeest). Rond een uur of vijf zei Gerard, die in de studeerkamer zat, opeens: Moet je nu eens komen kijken.... In de cul-de-sac, het doodlopende straatje waar we op uitkijken, waren stoelen en tafels op straat neergezet. We zagen diverse buren rondlopen, hun kinderen renden rond, er stond eten op de tafels, en er speelde muziek. Hee, waren wij niet uitgenodigd? Hadden we iets gemist? We gingen in onze brievenbus kijken (in de garage), en zowaar, opgevouwen, half achter de brievenbus, lag een uitnodiging. Hoe lang lag die er al?.... Oeps..... Het bleek te gaan om een welkomst-feest voor nieuwe buren S. en N., die een straatje verderop waren komen wonen.

Het bleek ook een potluck party te zijn, een feest waar iedereen wat te eten/drinken meebrengt. Dat zijn altijd wel leuke feesten, want je krijgt een soort buffet van allerlei smaken en gerechten. En de organisatoren of gastheren/vrouwen hoeven niet veel voor te bereiden.

Maar wat moesten we nu doen? Het feest was al begonnen, en we hadden "niets in huis". Wat nu? Gelukkig bedacht ik me dat ik nu mooi pesto kon maken. Een poosje terug had ik basilicum (basil) geplant in het nieuwe kruidentuintje links achter in de tuin, en de plantjes waren al best groot. Gauw wat recepten vanaf het web geplukt, en gelukkig had ik de andere ingredienten (pijnboompitten, knoflook en parmezaanse kaas) ook in huis. De avond ervoor hadden Gerard en ik ook al een kleine food processor gekocht. Die hadden we nog niet, maar we hadden bedacht dat we die wel moesten kopen, als ik met al die kruiden ook wat lekkers wilde maken. Kortom, alle omstandigheden waren gunstig, en Elies kon haar eerste pesto gaan maken.

En het was heel gemakkelijk. En het werd me toch lekker! Terwijl ik me snel verkleedde voor het feestje, pakte Gerard een grote platte schaal, zette het bakje pesto in het midden, drapeerde er toostjes omheen (over van een potluck bij ons thuis), en deed een blaadje basilicum op de pesto. Nou, dat zag er professioneel uit. Fles wijn mee genomen, en het feest kon beginnen. Alsof we het helemaal voorbereid hadden.

Het feest was ook gezellig. Veel buren gesproken, maar de meeste hadden we nog nooit ontmoet. Hier in de VS noem je alle mensen bij jou in de buurt trouwens een neighbor, ze hoeven niet per se direct naast je te wonen. We hebben gezellig met deze en gene gesproken. Ons Engels wordt steeds beter, en we worden ook al erg goed in de Amerikaanse, positieve manier van praten. "O really? How wonderful! That is sooooo nice of you! Thank you sooooo much. I just loooooooove this salad." Maar na een paar uur begint me dat wel een beetje op te breken. Ik kan het nog niet een hele avond volhouden, hoor. Het voelt nog steeds erg gemaakt.

De nieuwe mensen (S. en N.) bleken precies hetzelfde floor plan als wij te hebben. Alle huizen hier in de buurt zijn Eichlers, gebouwd rond 1960 door bouwer Joe Eichler (spreek uit als "Aiklur"), en hoewel de huizen erg op elkaar lijken, hebben ze allemaal net een wat andere bouw (meer informatie over Eichlers kun je vinden op de Eichler-network pagina). S. en N. wilden graag ons huis zien, dus we hebben ze een kleine rondleiding gegeven. Daarna namen ze ons mee naar hun nieuwe huis. Het was erg grappig om in je eigen huis te zijn, maar dan anders. Hun huis heeft nog veel in de originele staat, met veel houten panelen, terwijl ons huis helemaal wit is geverfd van binnen. Dat maakt toch wel een groot verschil. Verder hadden ze twee muren vol met spiegels, en veel ruiten met glas in lood, aangebracht door de vorige eigenaars, en niet echt onze smaak. Ze hadden wel precies hetzelfde bankstel als wij!

De avond eindigde met een vertoning van Shrek 2 op een groot scherm door onze overbuurman. Alle kinderen buiten op de plastic tuinstoeltjes, en de volwassenen op de rij er achter. En geen zorgen dat de buren de politie opbellen om te klagen over buren gerucht!