Toen we het huis kochten, hebben we van de vorige eigenaars twee metalen tuinschuurtjes “ge-orven”. Een klein schuurtje links opzij van het huis, en een grotere schuur rechts van het huis. Het kleine schuurtje was handig, met planken aan 1 kant, net genoeg voor plantenpotten, mest, en gereedschap. Maar de grote schuur was ons een beetje een doorn in het oog. Hij was best groot, 8 x 10 feet (2.5 bij 3.5 meter), en hoog genoeg om in te staan. Maar de deur was erg laag, en ik stootte elke keer mijn kop als ik weer naar buiten ging. Bovendien stond het huisje aan de “brede” zijkant van ons huis, de kant waar we nog iets moois van wilden maken, en het nam erg veel ruimte in beslag. Het schuurtje stond vol met metalen open kasten, vele potten verf, vogelzaad, oude bakken voor glas- en oud papier-recycling, een hangmappenkast, bonzai-bakjes en orchideeen-aarde. Allemaal troep van de vorige bewoners. De verfpotten waren – letterlijk – een bonte verzameling van vele verfbeurten. Op zich een prima idee van de oude bewoners om dit achter te laten. Alles was netjes gelabeld: “eaves overhang 1989” “inside interior walls 1991”, maar als je huis inmiddels in een andere kleur is overgeschilderd in 1997 heb je daar natuurlijk niet zoveel aan. We hadden wel eens een pot opengemaakt, toen we iets wilden bijwerken, maar de verf was in twee lagen uitgelopen, en we kregen het niet meer gemengd. Tenslotte werd het schuurtje bewoond door een kolonie griezelspinnen die net een nieuwe generatie aan het kweken waren. In alle hoeken hingen de wattenbolletjes van nieuwe babyspinnen-nesten te wachten op de zomer, en ik durfde niet meer naar binnen te gaan zonder petje op en een ragebol in mijn hand. Kortom, we hadden eigenlijk niets aan het schuurtje.
Zaterdagmorgen begonnen Gerard en ik vol goede moed het schuurtje uit te ruimen. Het was die dag toevallig ook de maandelijkse “hazardous material” inzameling van de gemeente Sunnyvale, dus besloot ik eerst de verfpotten te sorteren. Nou, dat waren me toch een hoop potten! Ik heb alles achterin de auto geladen, en naar het inzamelingspunt gebracht. Dat ruimde lekker op. Daarna alle kasten uit de schuur gehaald, maar liefst 9 stuks, de ladenkast niet meegerekend.
Inmiddels had ik al weer drie keer mijn kop tegen de deur geknald, waardoor mijn werklust steeds groter werd. Weg met die %#$&* schuur! Maar het bleek natuurlijk weer meer werk dan we hadden gedacht. De helft van de schroeven zat muurvast geroest, zodat Gerard uiteindelijk besloot om de hulp in te roepen van De Haakse Slijper. Een helse machine, die zonder mededogen, onder het uitstoten van grommende klanken en regens van vonken, met vaste hand bestuurd door Gerards sterke arm, het schuurtje uiteindelijk deed veranderen in een smeulende berg metaalplaten.
Dat was een heel ander gezicht. We hadden er ineens een flink stuk tuin bij, en begonnen plannen te maken voor dit nieuw veroverde stuk grondbezit. Mmmm, waar zullen we het zwembad plaatsen?
No comments:
Post a Comment