The Bik Road Trip: III - Grand Canyon

Na een flinke autorit kwamen we bij de Grand Canyon. Het is een anderhalve kilometer diepe spleet in de aarde maar je ziet hem pas op het allerlaatste moment. We reden lange tijd tussen dennenbomen, daarna over de Rim trail, maar pas toen we de auto hadden geparkeerd en naar een uitzichtspunt liepen, zagen we De Grote Spleet. Groots en oranje verlicht door de ondergaande zon lag hij daar voor ons. Wow. Ik was hier al eerder geweest, samen met Gerard, 12 jaar geleden, op onze vakantie naar Amerika. Voor mijn broer en ouders was het de eerste keer, maar we waren allemaal even onder de indruk van de grootsheid van het uitzicht. Het laat zich moeilijk uitleggen, want het is bijna niet voor te stellen hoe diep en ver je kunt kijken. Heel in de diepte tussen de oranjerode rotsen zie je hier en daar een klein stukje van de meanderende Colorado River, heldergroen, de rivier die dit landschap gevormd heeft.




De zon ging onder en al snel werd het koud en donker. Het was rond het vriespunt, en dat zijn wij Californiers niet meer gewend hoor! We gingen snel naar ons hotel, de Yavapai Lodge, vlakbij de rim. De kamers waren warm en comfortabel, al was de verwarming wat rumoerig en lastig te bedienen. We kleedden ons om voor een diner in het El Tovar Hotel, wat volgens de boekjes het beste restaurant aan de Grand Canyon zou zijn. We hadden niet gereserveerd, maar de serveerster zou het door de vingers zien. Dat was een beetje arrogant, want de helft van de tafels was nog vrij, zo zagen we toen we door de rijkelijk met geweien en dierenkoppen gedecoreerde restaurantruimtes liepen. Maar goed, we kregen een mooie tafel, vlak bij het raam. Daar zouden we zo op de Canyon kunnen uitkijken, ware het geen avond en aardedonker. Het diner was fantastisch, en moe van de dag en de wijn rolden we in bed.

De volgende dag zouden mijn vader en ik een helicoptervlucht maken over de Canyon heen. Een grote wens van mijn vader! Mijn moeder en broer bleven liever op de grond, en gingen in plaats daarvan naar het Imax theater dat vlakbij het vliegveld lag. De vlucht was geweldig. We zaten met 7 passagiers en 1 piloot in het toestel. De plaatsen waren een beetje krap, en ik vloog achteruit, maar zowel pa als ik zaten aan het raam en we hadden geweldig uitzicht.




Eerst vlogen we een minuut of 10 over de dennenbossen, maar toen zagen we de canyon opdoemen. Het is echt een gapend gat, zo vanuit de helicopter. Je kunt ook de rivier zien lopen. Vanaf de rand zie je maar heel af en toe een stukje, omdat er zoveel terrassen en lagen zijn, maar nu zagen we de rivier helemaal. Ongelofelijk dat die eens, lang geleden, dit dal heeft uitgeslepen.








Helemaal beduusd van de vlucht landden we weer op vaste grond en reden we terug naar de Canyon. We besloten een stukje naar beneden te lopen, gewoon een klein eindje. Naar beneden was geen probleem, maar weer terug omhoog was best zwaar vanwege de ijle lucht (de rim ligt op 2100 m hoogte). Maar we konden in ieder geval zeggen dat we een klein eindje van de Bright Angel Trail hadden gelopen!





Na onze afdaling in de Canyon hadden we wel een lunch verdiend, en we streken neer in de Bright Angel Lodge, voor een hamburger of Caesar’s salad. Daarna zijn we nog de Hermit’s trail gereden, een weg die in de wintermaanden open is, maar normaliter gesloten voor het publiek. Een paar laatste blikken op de Canyon om het af te leren....






Tja, wat kan ik zeggen over de terugreis? Na al dat moois was het gewoon een terugreis, veel kilometers in Arjan’s BMW. Een halve dag in de auto, een overnachting in Needles, CA, een diner bij de Denny’s, en dan nog eens 10 uur rijden; dan besef je wel hoe groot de VS toch eigenlijk is.