The Faint

Gisteren ben ik naar een pop-concert van The Faint geweest. In San Francisco. Helemaal in mijn eentje. Dat was wel even spannend, want ik kan me niet herinneren dat ik ooit alleen naar een film of concert ben geweest! Maar ik kreeg niemand geinteresseerd om naar dit concert te gaan.

The Faint is dan ook een beetje extreem. Het is electronische muziek maar met een vreemde, donkere twist. Hier is een link naar hun Agenda Suicide video (niet voor the faint of heart - pun intended). Hun teksten zijn wat hier in de VS disturbing heet.


The Faint trad samen met Ladytron op, een Britse electroclash band. Hun muziek is wat toegankelijker. Hier is de muziekvideo van Sugar.


Niemand wilde met me mee, dus reed ik in mijn eentje naar San Francisco. Nou ja, samen met TomTom uiteraard, zodat ik zonder problemen in de avondspits door de stad kon rijden. Tommie reed me netjes de parkeergarage bij Japan Town binnen. Daar haalde ik goede herinneringen op aan ons bezoek aan Japan, onder het genot van een Unagi Donburi (rijstschotel met paling).

Het concert was in The Fillmore, waar ik al eens eerder was geweest. Het is een open ruimte zonder stoelen, en ik bemachtigde een plekje dichtbij het podium. En daar bleef ik 4 uur staan. Om me heen danste en stampte en golfde en duwde het publiek, maar ik hield mijn mooie plekje. Slechts een paar rijen voor me, en dicht genoeg bij het podium om de fluimen, rondspattend zweet en guy-liner van de muzikanten te kunnen zien.

Het publiek (minus me) was jong en alternatief. Veel mutsjes, hoeden, hoodies en zwart leer. Zelfs een mohawk (hanekam), een prachtig omhoogstaand, paarsblauw exemplaar op een voor de rest kaal en glimmend hoofd. Ik wist niet dat ze nog bestonden.

Ladytron maakt lekkere dansmuziek, maar de dames waren een beetje statisch. Hier is een muziekvideo van een concert een paar dagen geleden in Los Angeles. Ze hadden precies hetzelfde aan als gisteren in San Francisco! Ik stond ook bijna op zelfde plek, iets meer in het midden. Maar het geeft een goed beeld van hoe het concert gisteren was.

Daarna kwam The Faint, en het publiek ging uit zijn dak, helemaal in de mosh pit, waar ik stond. Hier is een video van een concert van The Faint, ook een paar dagen geleden in Los Angeles . De zanger draagt zelfs hetzelfde jasje. Je kunt hier goed zien dat je in de pit van alle kanten geduwd en geschopt wordt. Gelukkig had ik stevige schoenen aan, want er is heel wat keren een stevige kerel op mijn tenen geland.

Maar wat was het gaaf. Het was alle blauwe plekken waard.

Lina

Lina is dood. Ons lieve grijze katje, dat 15 jaar bij ons was, is er niet meer.

Twee jaar geleden voelde ik een bultje op haar buik. Het was kanker, en ze werd geopereerd. Het kwam terug, en ze werd weer geopereerd, ruim een jaar geleden. Daarna heeft ze nog een heel goed jaar gehad, met veel uurtjes in de zon, volle Friskies buikjes, en spin-sessies op Gerards Buik.




Vier weken geleden kroop Lina achter ons bed, en besloot daar te gaan wonen. Nadat ik haar met wat eten had gelokt, ontdekte ik opeens twee dikke bulten in haar nek. Dan weet je gelijk dat het geen goed nieuws is. De dierenarts was het me eens, en de uitslag van een biopt bevestigde ons vermoeden: de kanker was terug.

We kregen de optie voor bestraling en chemotherapie, maar de dokter had er zelf ook niet veel vertrouwen in. Dus kozen we voor prednison, dat de ontstekingen zou doen minderen. Het zou haar niet genezen, maar hopelijk voor veel minder pijn zorgen.

En inderdaad, de prednison deed wonderen. Tenminste, als je eenmaal doorhebt hoe je een grumpy oude kattendame twee maal daags een pil door de strot moet duwen zonder daar zelf schade bij op te lopen. De zwellingen in Lina's nek verdwenen bijna helemaal en ze begon heel veel te eten en te drinken. Maar ze bleef heel stil en wilde in vreemde hoekjes kruipen. Elke paar dagen koos ze een nieuw plekje uit. Naast de bank, op de keukenkast, op de wasmachine, en uiteindelijk in de schuifkast. En Elies maar elke keer haar mandje, dekentje, etensbakje en kattenbak meeverhuizen.



Maandagavond ging het opeens heel slecht met haar. Ze had overal bultjes onder haar vacht, wilde niet meer eten, en ze begon heel snel te ademen. Ik heb de halve nacht naast haar gezeten, maar ze wilde niet meer aangeraakt worden en kroop steeds verder naar achteren.

Dus besloot ik gisteren dat het tijd was voor haar laaste bezoek aan de dierenarts. Ik moest haar achterlaten en een half uur wachten, zodat ze haar konden verdoven en het euthanasie-infuus konden geven. Dat was een eenzaam half uur. Gerard zit op dit moment in Europa, en wat mis je dan je maatje om je verdriet mee te delen.

Ik kreeg Lina, discreet gewikkeld in een gigantische witte handdoek die haar hele draagmandje opvulde, mee naar huis. Het allermoeilijkste moment was om dat dode, slappe katje uit de draagmand te peuteren. Ik legde haar netjes op de grond, zodat Frodo haar nog een keer kon zien en afscheid nemen.

Frodo kwam aangerend, snuffelde 1 seconde aan het slappe lijfje, en besloot dat het tijd was voor een hapje eten. Kijk, zo neemt een kat afscheid van zijn huisgenoot. Een mens doet dat anders. Zij huilt.

Sonoma

De dag voor het vertrek van mijn ouders zijn we richting het noorden gereden, naar de wijngaarden. Uiteraard moest er een fotostop bij de Golden Gate brug gemaakt worden. Mijn vader kan er maar geen genoeg van krijgen. En het blijft een plaatje!



Onze volgende stop was Sausalito, een pittoresk plaatsje "aan de overkant". Hier liggen de beroemde houseboats, een bonte verzameling van drijvende wrakken en paleisjes, met een al even bonte verzameling eigenaars.......




...en brievenbussen.



Na de lunch waren we klaar voor de wijnproeverij! We reden naar Sonoma Valley. Het was prachtig weer, en we reden langs grote en kleine wijngaarden en olijfbomen.



We kwamen uit bij de BR Cohn Winery, waar we ooit eens eerder waren. Bruce Cohn heeft zijn geld verdiend als manager van de Doobie Brothers. Die hebben volgens mij maar paar hits gehad (Listen To The Music, What A Fool Believes), maar BR heeft er toch een leuke wijnbrouwerij van kunnen kopen. Het geld blijft overigens ook binnenstromen, want het proeven kostte $10 per persoon, en de flessen wijn kostten tussen de $20 en $40.




Licht in het hoofd met gelukkig Gerard als de Bob reden we naar Glen Ellen. Daar moest Mam Ellen uiteraard op de foto!



En verder ging het weer door de wijngaarden, tot we bij de Benziger Winery uitkwamen. Ook die kwam ons bekend voor; we nemen kennelijk altijd dezelfde route! De tram-tour was helaas al vertrokken, dus keken we gewoon een beetje rond.




Papa kocht nog een mooie capsulesnijder voor mij. Dat is een ding om het plastic van de wijnfles af te halen.



Daarna reed Gerard ons weer terug richting het zuiden. En ja, daar kwam de Golden Gate brug weer in zicht, dus stopten we weer, nu aan de Marin kan. Het waaide heeeeeeeel erg hard, maar de brug was fantastisch, zo in de ondergaande zon.





En net zoals de zon onder ging over The City, zo kwam er ook een einde van het bezoek van mijn ouders. We pinkten een traantje weg, en zwaaiden ze uit op SFO.

Mount Hamilton

De eerste week van hun bezoek hadden mijn ouders bij mijn broer gelogeerd. Na onze gezamenlijke trip naar Carmel "verhuisden" ze naar onze logeerkamer.

De tweede week hebben we vooral veel geshopt, want de koffers moesten natuurlijk volgestopt worden met cadeautjes en kleren voor de Nederlandse kleinkinderen. Het is altijd leuk om in een ander land te shoppen! Dus gingen we veel naar de Target (soort Hema), de Sears en de Macy's. Maar we hebben ook een paar keer gezwommen in de Fairbrae club vlakbij ons huis.

Gerard kon ook nog hier en daar nog een dagje vrij nemen. We besloten om naar Mount Hamilton te gaan. Het is misschien niet echt een berg maar met 1329 meter is-ie hoog genoeg om in de winter wat sneeuw op te vangen. Bovenop staat een sterrenwacht, de Lick Observatory, en de witte gebouwen kun je vanuit bijna de hele Bay Area zien liggen.

De sterrenwacht is altijd verder weg dan je denkt, en de rit naar de top van de berg duurt een ruim uur. Elke keer denk je dat je er bijna bent, maar dan is er toch nog weer een heuvel waar je over moet. Het is een mooie rit, met prachtige uitzichten, haarspeldbochten, en een paar moedige fietsers. Onderweg zagen we een paar wilde kalkoenen. Helaas kregen we er geen te pakken voor het avondeten.



Eindelijk waren we boven. Ondanks een dunne laag smog was het uitzicht over San Jose en Silicon Valley prachtig.




Binnen was er ook genoeg te zien. We kregen een kleine rondleiding in de grote koepel, waar een gigantische refractor telescoop staat opgesteld. De "Great Lick" stamt uit 1888, maar hij wordt nog steeds af en toe gebruikt.



Op Mount Hamilton staan nog meer witte koepels, elk met een andere telescoop erin. De meest bekeken andere telescoop is de 120 inch Shane reflector telescoop. Niet zo oud als de Great Lick (1959) en niet zo lang, maar met een 120 inch spiegel, die met de uiterste precisie is gegoten.




Via de onvolprezen TomTom namen we een steile weg omlaag, die ons in record tempo weer op zeeniveau bracht. Tommie bracht ons feilloos naar de dichtstbijzijnde ijstent. Dank je wel.



Die avond gingen we lekker uit eten bij La Foret, een zeer goed Frans restaurant aan de rand van San Jose. Mmmm.

Carmel

Halverwege het bezoek van mijn ouders aan California zijn we met z'n allen (Pa en ma, broer Arjan, schoonzus Renu, nichtje Karina, Gerard en ik) een weekendje naar Carmel geweest.

In twee auto's reden we eerst naar de Mystery Spot, vlakbij Santa Cruz. Dit is een hele vreemde plek, waar door een onbekend natuurverschijnsel (een ruimteschip? magneetverstoring?) de zwaartekracht heel eigenaardig afbuigt. Recht wordt scheef, lang wordt kort, en balletjes rollen omhoog.


Voor 5 dollar per persoon kun je je toch lekker laten foppen. Een leuke aanrader voor jong en oud. Mijn vader werd er erg duizelig van, maar Renu bleek een ware kampioen in het scheefstaan.




Het leuke van een TomTom is dat je ergens midden in de bossen bij Santa Cruz kunt vragen: waar is de dichtstbijzijnde sandwich-tent, en hij brengt je zo naar de Quizno's Subs. De twee auto's (Volvo en BMW) werden broederlijk naast elkaar gezet, en de familie Bik kon in de zon van een broodje genieten.




Daarna reden we door naar Carmel, het gezellige plaatsje ten zuiden van Monterey. We logeerden in de Comfort Inn, dat ik van het Internet had geplukt. Het bleek een goede keus; ik heb er zelfs een review op Yelp overgeschreven.




We hadden drie kamers naast elkaar met wat in de VS Dutch Doors heet, deuren in twee helften. Dat leverde weer leuke plaatjes op. Zoek het hoofd van mijn nichtje Karina!




Het strand van Carmel was op loopafstand van ons hotel. Samen met broer Arjan en nicht Karina en haar roze gereedschappen werd een mooi zandkasteel gebouwd.





Na een lekker diner bij Em Le's, dat eigenlijk meer beroemd is voor het ontbijt, dronken we nog een borreltje op onze hotelkamer.



Op zaterdag togen we met zijn allen naar Point Lobos, het State Park waar ik al veel over heb geschreven, maar dat altijd weer mooi is.





We zagen zeeleeuwen, zeeotters, en zeekhoorns.




We reden vervolgens verder over de mooie Highway 1 richting het zuiden. De weg is in de jaren '30 van de vorige eeuw aangelegd. Onderweg passeerden we de Rocky Creek Bridge.




Na een lunch tussen Stellar Jay's en motormuizen reden we weer terug naar Carmel. De beruchte sea fog was intussen opgekomen, en hulde de Bixby Bridge in mysterieuze nevelen.



Op zondagochtend gingen we naar de kerk. Naar de Carmel Mission, wel te verstaan.





In de oude kloostergebouwen is klein, maar interessant museum gevestigd, waar het leven van Junipero Serra, de stichter van de missie, wordt herdacht. Zijn naam leeft voor in de Junipero Serra Freeway, de 280, waarover we aan het eind van dit leuke weekend weer terug naar huis reden.