Tuesday, June 06, 2006

Go Giants!

Op zondag 14 mei zijn we met Harry en Ingrid naar een baseball wedstrijd in San Francisco geweest. De SF Giants speelden tegen de LA Dodgers, een soort Ajax-Feyenoord dus. We gingen met de trein, want parkeren bij het AT&T Ballpark is een ramp. De CalTrain komt vlakbij het stadium uit. Helaas duurde de trip meer dan een uur, want de trein rijdt maar 50 km/uur en stopt bij elke lantarenpaal. Maar goed, we kwamen praktisch voor de deur in San Francisco uit.

Het AT&T park (dat elk jaar van naam verandert; vorig jaar heette het nog Pacific Bell park – ik houd het niet meer bij) is een gigantisch stadium met bijna 50.000 zitplaatsen. OK, de Amsterdam Arena is net een tikkie groter met 52.000 plaatsjes, maar toch.



Er was die dag namelijk een kans dat Barry Bonds, de sterspeler van de SF Giants, het record van Babe Ruth zou verbreken. Babe Ruth heeft in 1935 zijn 714e homerun geslagen, en Barry stond op 713. Het echte record staat op naam van Hank Aaron (755), maar Babe Ruth was een zeer legendarische speler, dus dit was al wel de moeite waard.

Alle televisieprogramma’s en sportpagina’s in de krant stonden bol van de speculaties: tijdens welke wedstrijd zou het gebeuren? Wie zou de bal vangen? Zou Barry het op moederdag doen, ter ere van zijn mammie? En was Barry wel in goede vorm? Er gaan steeds sterkere geruchten dat BB allerlei verboden pilletjes heeft geslikt. Heeft hij dat geweten? Of dacht-ie dat het gewoon smeerseltjes en vitaminepillen waren? Feit is dat hij vroeger een schriel manneke was, en in de afgelopen jaren enorm breed is geworden. Feit is ook dat hij sinds de geruchten over zijn steroiden-gebruik nu onder strenge controle staat, en ineens veel minder homeruns slaat. Mmmm, dat geeft te denken. Maar er is niets bewezen, en Barry mag gewoon nog spelen.



Door alle aandacht voor Barry’s Kans Op Nr. 714 was het stadium helemaal uitverkocht. We zaten lekker hoog met een mooi uitzicht over het veld. De zon in de rug, dus we konden alles goed zien. Er was een geweldige sfeer, echt gezellig, zonder vechten of ongeregeldheden. Er wordt telkens muziek gespeeld, en iedereen brult allerlei leuzen of klapt in de handen in patronen die we nog moeten leren. De echte Giants fans zijn in het oranje gekleed (het leek wel de Nederlandse tribune op het WK voetbal!). Iedereen zit voortdurend te eten: ijs, garlic fries (frietjes met knoflook), suikerspinnen, hamburgers, en pinda’s in de dop. Dat laatste snapten we niet helemaal, maar links en rechts van ons zaten de Amerikanen de pinda’s te pellen. Het was kennelijk traditie dat je de schillen gewoon op de vloer gooit, want na afloop lag er een dikke laag pindadoppen onder onze schoenen.




Aan de rechterkant zagen we, in het water van de Bay, allerlei mensen in kano’s. Ze hoopten allemaal dat ze de recordbal van Barry Bonds zouden vangen. Zo’n bal mag je namelijk houden, en je kunt hem proberen te verkopen op eBay. Helaas eindigen dit soort vangballen vaak in ruzies (“ik had hem het eerst” – “nee ikke”). Sommigen hadden zelfs drijvende baseball handschoenen als vaartuig. Elke keer dat BB aan de beurt was, peddelden de bootjes naar de plek waar de meeste ballen in het water verdwijnen tijdens een homerun.




Maar het record werd niet tijdens onze wedstrijd verbroken. Barry sloeg helemaal niet goed, laat staan een homerun. Sterker nog, de Giants verloren van LA. En we riepen allemaal nog zo hard “Beat LA! Beat LA!” En we waren allemaal nog wel in het oranje gekleed. En we hadden allemaal zo hard met onze voeten gestampt (in de pindadoppen - kgggg kgggg). Het mocht allemaal niet helpen. De wedstrijd was best snel afgelopen en de fans gingen teleurgesteld naar huis. Een weekje of zo later sloeg Barry Nr. 714 in Oakland.

No comments: