Wednesday, April 22, 2009

Lina

Lina is dood. Ons lieve grijze katje, dat 15 jaar bij ons was, is er niet meer.

Twee jaar geleden voelde ik een bultje op haar buik. Het was kanker, en ze werd geopereerd. Het kwam terug, en ze werd weer geopereerd, ruim een jaar geleden. Daarna heeft ze nog een heel goed jaar gehad, met veel uurtjes in de zon, volle Friskies buikjes, en spin-sessies op Gerards Buik.




Vier weken geleden kroop Lina achter ons bed, en besloot daar te gaan wonen. Nadat ik haar met wat eten had gelokt, ontdekte ik opeens twee dikke bulten in haar nek. Dan weet je gelijk dat het geen goed nieuws is. De dierenarts was het me eens, en de uitslag van een biopt bevestigde ons vermoeden: de kanker was terug.

We kregen de optie voor bestraling en chemotherapie, maar de dokter had er zelf ook niet veel vertrouwen in. Dus kozen we voor prednison, dat de ontstekingen zou doen minderen. Het zou haar niet genezen, maar hopelijk voor veel minder pijn zorgen.

En inderdaad, de prednison deed wonderen. Tenminste, als je eenmaal doorhebt hoe je een grumpy oude kattendame twee maal daags een pil door de strot moet duwen zonder daar zelf schade bij op te lopen. De zwellingen in Lina's nek verdwenen bijna helemaal en ze begon heel veel te eten en te drinken. Maar ze bleef heel stil en wilde in vreemde hoekjes kruipen. Elke paar dagen koos ze een nieuw plekje uit. Naast de bank, op de keukenkast, op de wasmachine, en uiteindelijk in de schuifkast. En Elies maar elke keer haar mandje, dekentje, etensbakje en kattenbak meeverhuizen.



Maandagavond ging het opeens heel slecht met haar. Ze had overal bultjes onder haar vacht, wilde niet meer eten, en ze begon heel snel te ademen. Ik heb de halve nacht naast haar gezeten, maar ze wilde niet meer aangeraakt worden en kroop steeds verder naar achteren.

Dus besloot ik gisteren dat het tijd was voor haar laaste bezoek aan de dierenarts. Ik moest haar achterlaten en een half uur wachten, zodat ze haar konden verdoven en het euthanasie-infuus konden geven. Dat was een eenzaam half uur. Gerard zit op dit moment in Europa, en wat mis je dan je maatje om je verdriet mee te delen.

Ik kreeg Lina, discreet gewikkeld in een gigantische witte handdoek die haar hele draagmandje opvulde, mee naar huis. Het allermoeilijkste moment was om dat dode, slappe katje uit de draagmand te peuteren. Ik legde haar netjes op de grond, zodat Frodo haar nog een keer kon zien en afscheid nemen.

Frodo kwam aangerend, snuffelde 1 seconde aan het slappe lijfje, en besloot dat het tijd was voor een hapje eten. Kijk, zo neemt een kat afscheid van zijn huisgenoot. Een mens doet dat anders. Zij huilt.


3 comments:

Saskia said...

Meid, ik heb tranen in mijn ogen, had mij dan gebeld dan was ik met je meegegaan. Sterkte.

Unknown said...

Ze was in goede handen bij je vanaf de eerste tot de laatste dag. Mooi lief loedertje was het en dat kun je op de foto;s heel goed zien. Sterkte, Caroline

Gertjan Laurenssen said...

goh, wat vervelend nou voor jullie. Lina heeft altijd een warm plekje bij jullie gehad. sterkte Gertjan